Frankrijk, Cahors - 30 maart 10h.
Het pad is in de weg
Ik ben mijn pelgrimstocht begonnen.
Waar ik lang naar uitgekeken heb is zover. De pelgrimstocht naar Compostela. De laatste weken was ik druk met mijn gedachten naar de tocht. Ik beleefde intense tijden mits ik tal van werkzaamheden moest overdragen , met collega's doorspreken, in de startblokken zetten ter lancering van later uit te voeren . Vrijdag nog een mooie happening in het Koetshuis te Antwerpen. 1 jaar Baak Antwerpen, het staat er en er zijn mooie perspectieven.
Gedachten over mijn Tocht gaf rust en onrust. Existentiele bevraging. Ook thuis en met m'n dierbaren ,vrienden leidde het een tot een biezondere sfeer. Met velen nog een babbel gehad, een intens kontakt en veel goede raad gekregen. Het gaf goede moed. De keuze de tocht aan te vatten was OK, een innerlijke aanvaarding. Ja zeggen tegen de stap. Uit het patroon stappen.
De eerste dag is een biezonder moment voor de goede start. Afscheid van Kristine in Cahors, ontroerend. Ze gunt me de beleving met al z'n intensiteit, afspraak samen in Santiago rond 23 mei. Mijn eigen auto verdween in de verte, wuifde en ik draaide me om en keek naar het Noorden - de richting van het Pad. Rugzak rond de schouders. De tocht was begonnen. De zon scheen, een goed voorteken (!?). Nog een laatste belletje met Geke en Systeembeheer (had ik nog afgesproken) , moest nog iets regelen voor de Baak. Klaar nu, met de Baak. Geen mails meer, gedaan met de BB bijna verslaving.
De Pont de Valentre van Cahors stapte ik goed gemutst over. Onder mij raasde de Lot rivier. Heerlijk gevoel. Van nu af aan enkel stappen, voorwaards . Mijn eerste uitdaging begon al na 100m. Een steile klim naar boven. Puffen geblazen. Eenmaal boven begon het fel te waaien. Dag weergoden! Die zouden me vandaag eens uitgebreid gaan testen. En inderdaad in de verte tekenden de wolken donker. Mijn rugzak (heb ik niet te veel mee?) drukte op mijn schouders. De Tocht zal me fysiek uitdagen besefte ik des te meer. Langs uitgestrekte velden en heuvels stapte ik richting mijn eerste bestemmingspunt in Lascabanes. Doel was 'rustig' te beginnen, inlopen. Het tegendeel bleek waar. Het begon zwaar te regenen. Gelukkig heb ik me goed materiaal aangeschaft ter bescherming van onguur weer. Mijn regenzeil beschermde me tegen de gietende regen en mijn schoenen kregen bescherming van 'getten'. Ik hoopte dat het slechte weer niet lang zou aanhouden. Het werd echter een eerste tikje van beproeving. Ja, het zal geen sinecure worden. De ambitie van 1350 km stappen. Even een lichte schrik. Zal ik het wel halen? Zal mijn fysiek systeem het verdragen, mijn rechter knie met een scheurtje in de miniscus.... Het spookte in mijn hoofd. Ik zetten onverwijld de tocht verder. No way back! Het oude gezegde "na regen komt zonneschijn" bleek bewaarheid te worden. Gelukkig! De zon straalde op mijn gekortwiekt broskopje. Heerlijk stappen nu. Maar , weer een oude gezegde " mooie liedjes duren niet lang" kreeg ook zijn bevestiging. Weer dreigende wolken in de verte. En ja, 5 minuten later opnieuw regen met harde wind. Dit heb ik te trotseren en te aanvaarden. De weergoden als uitdagende metgezel , wellicht de hele reis. Langs zompige wegeltjes ging mijn pad verder, de rugzak begon zwaar te wegen. Nog 12 km. De zon brak opnieuw door de grauwe wolken . Dag zon, je maakt het mooi. Dicht bij de natuur. De ontluikende lente kleuren verraden straks kleur en geur symfonieen. Langs een verlaten rustplek voor trekkers (ik loop langs het Camino pad : GR 65) plofte ik me neer voor een korte rust. Heerlijk, ik moet eigenlijk niets. Ik kreeg honger. Had niets te eten bij (behalve een Granavita-bar en een flesje water). Lesson 1 learnt , in deze verlaten gebieden vind je vaak geen bevoorrading onderweg. Had inkopen moeten doen in Cahors. De leercurve zal blijven bestaan. Mijn gedachten dwaalden af naar de Baak-cantine met de lunch- verwennerijen. Wat hebben we het toch goed daar. Je beseft pas deze luxe als je het niet hebt....simpel gedacht , maar absoluut waar nu. Ik lette op de voetsporen in de zompige witte klei, schoenen werden zwaar. Er waren voorgangers vandaag. En zo zijn er vele , vele duizenden en duizenden pelgrims doorheen de voorbije eeuwen langs dit pad gewandeld. Ik ben reisgenoot geworden. Alleen langs deze weg. Een queeste naar mijn eigen zingevingsvragen.
16.30 h
In de verte zag ik het kerktorentje van Lascabanes. Ik voelde de moeheid. Blij dat ik aangekomen was. Heb de eerste 25 km erop zitten. Ben de enigste gast in een Chambres D'Hotes. Een simpel bed in een sobere kamer. Je moet maar pelgrim zijn. Krijg straks een lokale maaltijd geserveerd. Rond mij een speelt een klein manneke, de kleinzoon. Bonjour monsieur. Het Franse taaltje versiert de ruimte. Heb zicht op een mooi landschap.
De cuisine van de moeder de huizes smaakt heerlijk. De lokale wijn herinnert aan de wijntjes van ontmoeting in de Baak (Martin!) De rust valt. Mijmering. Genieten.
Tijd straks om te rusten, te schrijven en lezen. Ik ga vroeg slapen. Morgen weer een nieuwe dag. Het ritme is nu al anders. En er zullen er nog vele volgen. Voelt goed.
William Strobbe
Chef de Baak Antwerpen
0031 6 222 04 799
www.debaak.be/antwerpen
