donderdag 29 april 2010

Het antwoord op de niet vraag


Dinsdag 27 april
Azofra - Santo Domingo de la Calzada. 18 km

Woensdag 28 april
Santo Domingo - Belorado
28 km

"Het antwoord op de niet vraag."

Twee dagen lang lopen we onder volle zon. Huib als reisgezel heeft na de inwijdingsdag de stramheid uit beenspieren en heup verwerkt en loopt gezwind mee. Dapper en rechtop, stap voor stap mee Ultreia . Op je bijna 73 jaar mee op weg gaan. Gelukkig is Huib een geoefende stapper. Jaarlijks doet ie lange tochten met zijn zwager in de bergen. De therapie tot eeuwige jeugd . Onze voetstappen klinken dapper en helder op de pelgrimswegen. We passeerden kleine dorpjes als Sansol, Ventosa, Aleson. Op vele plekken zie je allerlei kleine en grote gedenktekens in en rond kerkjes en pleintjes die herinneren aan de eeuwenoude Compostela pelgrimstochten. De archetypische route. We passeerden een terrein waar pelgrims dag na dag, jaar na jaar kleine steenmannetjes hebben gemaakt van losse stenen. Het zijn oude heidense tradities waar stenen op elkaar gelegd worden op specifieke plekken waar veel passage is. Herkenningspunten en energetische knooppunten.
Zo zijn er eveneens langs paden die langs drukke wegen lopen regelmatig honderden kruisen gevlochten in het draadwerk die de wegen scheiden.
Mensen onderweg willen tastbare dingen achterlaten. Het gaat vaak gepaard met intieme gedachten en emoties van betekenis die door ieder bewust of onbewust als een geheime mantra gereciteert worden op het moment dat de steen gelegd wordt. Een ultieme wens voor geluk en voorzienigheid voor zichzelf of opgedragen aan iemand aan wie het op dat moment gegeven wordt. Net als een kaarsje branden.

In vroegere tijden waren de eenzame wegen onveilig door struikrovers die er niet voor terug deinsden de onschuldige pelgrims te beroven en zelfs te vermoorden. Vele pelgrims waren interessante prooien mits ze van alle stand en achtergrond kwamen. Vaak hadden ze kostbaarheden in hun mantelzak meegenomen. Er zijn vele mytische verhalen over roemrijke ridderordes met klinkende namen als' Ridders van het Heilige Graf', de' Militaire Orde van Sint Jacobus met het Zwaard ' , die ter bescherming van de pelgrims strijd leverden tegen de rovers . Zo is er het verhaal van ene Don Williamus den Brandtius die van de bescherming van de arme pelgrims een erezaak maakte. Hij wilde behalve strijden voor het Goede en misdadigers verjagen, ook de sterkste en dapperste ridder worden van de Weg van Santiago. Het duurde niet lang of de ridders van de vele clans vochten alleen nog maar onderling. De struikrovers konden opnieuw ongestraft hun gang gaan. Op een dag raakte hij zwaar gewond tijdens een van de vele gevechten met een aartsrivaal. Op zijn hospitabed werd ie verzorgd door ene Dona van Quinoomsas die hem met liefde en zorg met geneeskrachtige kruiden en aroma's van zijn vreselijke pijnen genas. Zijn fysieke pijn leidde tot waanzinnige nachtmerries. Geleidelijk transformeerde dit tot een existentiele pijn. Wat is de zin van het opscheppen en strijden over moed, prestatie en bezit? Hij kwam tot inzicht dat dit soort strijd tot niets leidde behalve ego-bevrediging. . Don Williamus besefte dat, terwijl anderen slechts roem zochten er veel verhevener doelen waren: de liefde voor de vrouw en het strijden voor de betere en rechtvaardige wereld. Zijn wonderlijke genezing wekte veel aanzien en respekt . Vanaf die dag durfde niemand meer op te scheppen over de moed en de ridders gingen weer over tot het bestrijden van de gemeenschappelijke vijand: de struikrovers die de pelgrims overvielen. Het aantal aanslagen op onschuldige peregrinos daalde met rasseschreden.
Gelukkig ben ik nog geen moderne struikrovers tegengekomen. Er zijn geen ridders meer om me beschermen. Kan wel 112 bellen.

Ik doorbreek een stilte tijdens het wandelen. Dagen lang had ik enkel mezelf als praatgezel. De interne dialoog die me voedde en voluit vooruit deed gaan was mijn enige bron van inspiratie . Ik realiseer dat het goed is om in deze fase van de Camino mijn verhalen de vrije loop te laten. Huib is een aandachtige toehoorder. Terzijde meld ik een af en toe een autobigrafische stoornis. Datgene wat ik in de voorbije weken tijdens de vele uren dat ik gestapt heb de revue zijn gepasseerd, uit ik nu. Het zijn verhalen, bevindingen en inzichten. Ik praat over mijn ouders, mijn liefde, mijn verbindingen, mijn werk, mijn zekerheden en onzekerheden, de poespas, de vraagstukken, de toekomst..... Ik merk een mooie balans waarbij het positieve gesterkt wordt en negatieve gedachten een loutering ondergaan. Als ik al momenten van zwaarmoedigheid had zijn die nu lichter geworden. Het is zoals Rick uitnodigde tot doen : bekijk je zorgen en maak ze lichter, durf ermee te lachen. Niet weglachen, dit zou dom zijn. Wel de essentie begrijpen. Datgene waar het om gaat. In zijn context plaatsen van relativiteit.

In Santo Domingo de la Calzada had ik bovendien nog een biezondere ontmoeting. Slenterend door de smalle straatjes was ik op zoek naar de goeie plek om te zitten en te mijmeren. Een ietwat verdoken pleintje had een klein resto met open deur. Stapte binnen en aan de toog zat een man een bocadillo te eten. Ik bestelde een glas vino blanco. Keek de man aan en vroeg, soy peregrino? Uit zijn antwoord hoorde ik dat ie nederlander was. Hij had in 11 dagen aan een ritme van 150 a 200 km per dag vanuit Boskoop (Leiden) naar hier gefietst op een racefiets met een klein pakketje bagage.. Ik stond perpleks en verbaasde me. Waw, dit moet je maar doen. Ik dacht aan mijn ritme en dacht aan het onwaarschijnlijke ritme van de ander. Het is s'mens eigen vergelijkingen te maken. Liet hem en ging buiten zitten. Elk zijn ritme dacht ik. De een op de fiets, de ander te voet . Waren we naar hetzelfde op zoek? Ik zag Huib langs het pleintje passeren. We zouden samen dineren. Even later stapte de racefietser buiten. Er ontstond eeen nieuw gesprek en we bestelden vino blanco. Die begon rijkelijk te vloeien doordat er een boeiende dialoog ontstond. Erwin was een internist-oncoloog uit Leiden. Had, net als ik een sabbatical , wel korter, wel even er uit. Uit het patroon. Bewust, en tot verwonderig / niet helemaal begrijpen van zijn omgeving. Iets voor zichzelf neerzetten, in allerinsdividueelste vrijheid en met een gedreven persoonlijke intentie. Tijd nemen om na te denken in een biezonder context. De man was door zijn professie erg dicht bij ingrijpende processen van mensen. Kanker, chemotherapie en hoop op leven en dood. Deze ambachtsmensen, zoals ie zichzelf noemde, hebben kerkhoven in de geest. Niet dat ze dat willen, maar omdat het leven zo onvermijdelijk beslist. Een zware last om dragen. Een geestelijke en mentale belasting en verantwoordelijkheid met een ongekende intensiteit. Hoe word je vrij van die belasting, hoe ontloop je de intensieve consultaties die uit de druk van de werkpraktijk ontstaan. De essentie van de eigen idenditeit. De alomaanwezige vraag. Wie ben ik, wat wil ik? Een sabbatical, net als voor mij was/is een betekenisvolle keuze. De Camino. Te voet of per fiets. Ergens naartoe, naar een plek van betekenis. Waar de Weg er naartoe inzicht brengt zonder op voorhand te weten wat het antwoord is. Is er een antwoord?
Rust in beweging brengen en beweging in rust zijn.

De Albergue was druk bezocht. Het aantal peregrinos op Weg neemt toe. Er onstaat een intens ritme. Om 6 h s'morgens waren we we wakker. 6.45 waren we alweer in de frisse ochtendschermering te voet onderweg. Altijd dichter of verder Tijd weer om de stroom te volgen.
William Strobbe

dinsdag 27 april 2010

Levendige taferelen


Zondag 25 april
Logrono - Navarrete
14 km


Maandag 26 april
Navarrete - Alzafro
28 km

"Levendige taferelen"

Scenes uit een Pelgrimsleven.

10.30 Ik ontmoette Huib op Avenida de la Paz. Het was zondagochtend stil in Logrono. De stad was aan het wakker worden na een uitbundige nacht . Ik zag Huib in de verte aan komen stappen van het busstation. Ik herkende zijn figuur. Op zijn 72 jaar straalt de man de eeuwige jeugd in volle glorie uit. We gaan een 5tal dagen samen de Camino doen. Ik ken Huib al 15 jaar. Heb hem leren kennen op een Open Space Conference in Siberie. Het klikte meteen tussen ons. Zijn enthousiaste energie en gedrevenheid heeft me altijd geinspireerd. Samen hebben we nog een Open Space Conference In Auroville (India) georganiseerd. We hadden weinig woorden nodig om na een cafe con leche op het centrale marktplein meteen de stad door te lopen en de Camino aan te vangen. Het was even wennen aan het ritme met twee . Al snel waren we op dreef. We passeerden de buitenwijken van Logrono en gingen richting Navarrete op 14 km. Eenmaal de stad uit wandelden we over glooiende paden langs wijnvelden en akkergebieden. Door de felle brandende zon werd het heel warm. Op het gepaste moment dronken we koel water. Een inwijdingstocht voor mijn medegezel. Ik had hem vooraf gezegd dat ik mijn Ultreia ritme niet zou veranderen.

Ik wilde van deze zondag toch ook een bijzondere dag maken. Overal werd gevierd, in Belgie waren het communiefeesten en in Navarrete zou ik klinken op mijn halverwege zijn. Naast de Albergue waar we overnachtten was een kerkplein met bar en resto. Op het terras van Bar Deportivo trofen we de Zeeuwse madammen Johanna en Elly aan. Hartelijk begroetten we elkaar. Johanna was jarig vandaag, zo bleek. Wat een combi aan gebeurtenissen. Daar moesten we op klinken, eten en gezelligheid hebben . De jarige straalde van plezier en bloosde bij de aandacht die er was. Het ontstond, onverwacht . Had zo moeten zijn zonder dat het gepland was. De mooiste momenten in de ontmoeting zijn degene die uit het niets ontstaan en waarde hebben. We dronken rode wijn , koude Rioja, proefden van heerlijke warme en koude tapa's en luisterden naar elkaars verhalen. Ieder had wat te vertellen over de persoonlijke betekenis van de Camino.

Het verhaal , daar gaat het om. Waarom doet men de Camino. Het treft me als ik er met mensen ik ontmoet erover doorpraat. Het is niet altijd expliciet uit te drukken. Vaak ontstaat een inzicht op een onverwacht moment , na de Camino of jaren later. Wanneer komt men tot 'Inzicht'? Inzicht van wat? En wat doe je dan met inzicht? Het doelbewust naar vorm van inzicht zoeken, wat de mens blijkbaar eigen is , kan verblindend werken. Het kan de oorspronkelijke vorm verstoren. De Tao spreekt over 'doen zonder te doen'. De aarde ondersteunt niets en toch wordt alle leven in stand gehouden. Wie onder de mensen kan doen zonder te doen? Wat weten we wel en wat weten we niet? Is wijsheid niet het principe van de dingen kennen, en daarmee ook het principe kennen van de dingen die de wijze niet kent?

Bar Deportivo had een heerlijke wijnkelder. De gezelligheid van het onverwachte feest liet het koude rode Rioja vocht rijkelijk vloeien. De wijn maakte de sfeer losser, echter. Waar gaat het om? Waarom zijn we hier? Geen zwaarmoedigheid. Maar wel mensen die in het leven staan en diepe emoties hebben beleefd. Ik was geraakt door de emotie van Elly over haar eigenlijke reden on de Tocht te doen. Dit beaamde Johanna. Het gaat om de liefde voor wat je op de wereld hebt gezet. Daar waar je van houdt, je kinderen. 0ok al leiden ze hun leven, je bent en blijft de Ouder. Het is mooi te horen dat die dicht bij je kunnen zijn. En dat de Camino een levendig bewijs is van oorspronkelijke liefde. Voor de ander, maar ook voor jezelf. Het geeft kracht aan een innerlijk bewustzijn van waarachtigheid. Het inzicht in het effect hoeft daarvoor niet altijd meetbaar te zijn.

Het collectieve leven in Albergues leidt ook tot fantasievolle taferelen. Kijk, als je 5 tot 10 € betaald voor een bed dan hoef je ook geen primo servicio te verwachten. Je hebt een (stapel) bed, met een vers laken en kussen. Meer niet. Soms lig je in een dormitorio met 4, dan 8, dan 20, tot 100. De meest comfortabele zoals vandaag in Alzafro is met 2. Dit is de Camino. Geen sterren hotels, als je die wil, betaal je gewoon meer , veel meer. Het heeft een charme, daar kies je voor. De terzijde dingen, zoals snurkende nachtconcerten, dicht op elkaar slapen, geuren van zweet en andere voeten...horen erbij, onvermijdelijk. Door de opstelling van de stapelbedden met tussenafstanden van 20 cm tot 1m onstaan ook intieme inzichten in de buurman/vrouw privaat leven. Ik hoorde een verhaal van J die een beetje verveeld zat met de aanschouw van de beweeglijke handen van haar buurman die blijkbaar als enigste rustplek van zijn handen zijn piemel had. Constant lagen zijn handen erop zei ze. Je kon je ook omdraaien dacht ik. Sex lijkt me geen vanzelfsprekendheid in de slaapzaal. Daarvoor ga je niet op Camino. Het gaat om de zuivere gedachte.

Het wereldnieuws staat heel ver weg van me. Ik zoek het nieuws niet op. In elke bar ligt wel een spaanse krant en bijna steeds staat er TV op. Ik hoorde dat de Belgsche regering gevallen is en dat de Poolse president verongelukt is. Het einde van Belgie hoorde ik. Zo'n vaart zal het wel niet gaan. Af en toe flitsen van Obama en voor de rest veel sport. Voetbal, tennis staat hier nr 1. Ik was per toeval getuige van een TV flits waar een van s'lands beste toreros uit Madrid Jose Thomas in een stierengevecht in Mexico letterlijk werd doorspiesd op de horens van een woeste stier. De beelden werden zo vaak teruggedraaid in slow motion. De stier die de torero optilt en wegslingert in de Plaza de Toros. Een wrede sport. De matador zou zwaargewond afegvoerd zijn.
Men vreest voor zijn leven.
De weerberichten voorspellen veel zon. Het zal zweten worden vandaag langs de Camino.

William Strobbe

zondag 25 april 2010

Halverwege


Vrijdag 23 april
Estella - Los Arcos
23 km

Zaterdag 24 april
Los Arcos - Logrono
31 km

"Halverwege"

01 h. Ik bevond me in Pension Fonda La Bilbiana in Logrono vlakbij de Plaza del Mercado. Had na een lange dag stappen in volle zon een leuk pension uitgekozen voor de nacht. Waar ik geen rekening me had gehouden wasdat ik een kamer aan de voorkant had langs de Calle Portales. Dit was geen rekening houden met het feit dat op zaterdagavond de Spanaarden massaal de stad intrekken voor om het weekend te vieren. Dit gaat gepaard met de aangepaste decibels en luidruchtigheid. Nadat ik vermoeid was ingedommeld werd ik wakker rond 1h. Het rumoer speelde me parten, drong door alles heen . Kon de slaap niet meer vatten. Ben opgestaan, besloot iets anders te doen en ben als een slaapwandelaar een cerveza gaan drinken om de hoek. Voelde me wat wereldvreemd en duf staan tussen het volk. Ik observeerde de intensiteit van de mens bij nacht. Ik proefde onverwacht van het nachtelijke leven. Het is uiteindelijk niet anders dan bij ons. Na een poos begaf ik me terug naar bed. Werd deze ochtend wakker door de klokken van de kathedraal om de hoek. Een nieuwe dag was geboren.

Ben Halverwege realiseer ik me. 26 dagen onderweg en zo'n 630 km gestapt. Nog evenveel km te doen tot in Santiago. Ik voel de energie door mijn lijf stromen. Ik voel ook een soort gecumuleerde moeheid in mijn lijf aanwezig. Ben ik onuitputtelijk? Ik loop altijd door, dag in , dag uit. Ik voel de levenskracht als een soort ofgebroken galop die in me voortbeweegt, zich ombuigt bij iedere beweging en steeds verandert. Ik ben een met de stroom van mijn levenspad. Ik heb nu gekozen de Weg naar Santiago te gaan. Dit heb ik nu te doen. Ik heb nu om te gaan met de dingen die zich aandienen op de Weg. . Ik reflecteer over de juiste houding in dit proces en focus me op de vragen die onvermijdelijk in me opkomen. Tijdens een van de meditaties die ik gisteren deed al wandelend begeleide Rick me in het visualiseren van 5 punten die in een mensenleven van invloed kunnen zijn :
-waar word je bedroefd van,
-waar ben je angstig voor,
-waarover wind je jezelf op en maak je je kwaad,
-waar word je rusteloos van,
-waar maak je je zorgen over. Beelden en gedachten dwarrelden door mijn hoofd. Ik ken wat ik ontmoet hierin maar ik ken niet wat ik niet ontmoet. Niet kennen, niet kunnen, dat zijn de valkuilen van het menszijn. Ik besef ook de zwaarte van de vragen en proef anderzijds de lichtheid van het bestaan. Kundera schreef zijn heerlijke boek ' de ondraaglijke lichtheid van het bestaan'. Ik herinner me een oefening die ik deed waar ik werd uitgenodigd een lachmeditatie te doen. Het kan heerlijk zijn te lachen met de zwaarte, met de zorgen. Midden de uitgestrekte velden van de Rioja begon ik te lachen. Het deed deugd de lach. Ik zong uit volle borst het lied van Toon Hermans ' ik zing van het leven dat zo prachtig is, van het leven met een lach en een traan, van het leven dat zo onverwacht reusachtig is.....'. Ik had een 6-tal Spaanse weekend wandelaars achter me als toehoorder. Verklaarden me gek wellicht. Los Belgas.

Ik wandel in de glooiende streek van de Rioja. Het is het bekendste Spaanse wijnbouwgebied Het is een kwalitatief goede wijn. Heb me laten informeren over de verschillende soorten, en weet dat ik vanaf nu een Rioja Gran Reserve op tafel mag zetten als ik een uitstekende wijn wil serveren.

Straks ontmoet ik Huib die een aantal dagen samen met me de Weg gaat stappen . Hans heeft door omstandigheden moeten afzeggen en is niet afgereisd. . Met vriend Huib (72) komt weer een nieuwe fase. We zullen veel te vertellen hebben.

William Strobbe

vrijdag 23 april 2010

De moderne pelgrim


Woensdag 21 april
Pamplona - Puenta la Reina
25 km

Donderdag 22 april
Puenta le Reina - Estella/Lizarra
23km

De moderne pelgrim

De Albergue PP Reparadores in Puenta la Reina hoort bij het klooster dat nog steeds bewoond wordt door kloosterlingen. Lange tijden geleden verzorgden de paters de peregrinos die het dorpje aandeden in eenvoud en werden onder alle omstandigheden met respect onthaald.
De pelgrims destijds, en dit zie je nog steeds in de afbeeldingen uit de middeleeuwen, hadden een typische outfit : de driepuntige hoed, schoudermantel, schelpen, de staf met de kalebasfles in de hand. De moderne tijden hebben dit enigszins een ander kader en beeld gegeven. Met de ontwikkelde welvaart is de context erg veranderd. De peregrino van de 21 ste eeuw is een goed ge-equipeerde moderne reiziger met goede rugzak, high tech kleding (althans de meesten!) en andere spullen. De Camino zonder onderscheid van stand en maatschappelijke positie. De Weg naar Santiogo is een weg voor gewone mensen. Althans....
De Camino kent ook haar toeristische attractiekant. Sommigen storten zich totaal onvoorbereid in het avontuur. Een onvoorbereid probeersel. Zo zag ik een jong duits koppel dat opgedirkt in nette vrijetijdskledij , als zouden ze een simpele boswandeling doen. Ik zag ze een paar uur later op zoek naar een bus retour Pamplona. Het meisje bleek door haar knieen te zijn gegaan (had ook de jongen kunnen zijn). Fini Camino. Ik zie ook mooie dingen (althans in deze eerste dagen op Spaanse Camino). Een Japanse moeder met haar 2 kinderen van 10 en 14, zorgzaam en alert opweg; een dapper koppel uit Canada dat de route in hun eigen ritme gaat doen. De Camino leidt ook tot tragische dingen. Ik passeerde reeds 2 plekken met gedenktekens van mannen ( 1 Japanner van 64 en een Belg) die overleden zijn tijdens de Camino.

Puenta la Reina is een knooppunt waar de vele wegen naar Santiago in heel Europa samenvloeien tot 1 weg. Er zijn voldoende plekken om in drukke tijden grote stromen op te vangen. De Albergue was sober,degelijk en goedkoop (4€) . Ik sliep in dormitoria 8 met stapelbedden. Ik had het gezelschap van een paar pientere Zeeuwse madammen van boven de 60 uit Breskens. Met hun mengtaaltje Vlaams/Nederlands was het gezellig converseren. Ze hadden 1,5 jaar getraind voor de Camino. De vastberadenheid waarmee ze stellig gingen om de eindbestemming te halen was aandoenlijk. Ik hoorde er een van hen bellen met haar man dat het toch zwoegen was vandaag. Ze mistten hun mannen niet, zeiden ze ondeugend. Ze vroegen me of het stoorde dat ze al om 6 h op zouden staan. Ze wilden iedere dag met het ochtendduister vertrekken. Dit leek me wat minder. Kon moeilijk nee zeggen. Effect was dat ik ook vroeg op was. En wat kon een van hen snurken! Heb deze nacht heel slecht geslapen.
Om 7h was mijn rugzak klaar. Op de Camino kan je in de meeste dorpjes waar de peregrinos overnachten al terecht vanaf 7h in een cafe of panaderia voor een ontbijt met koffie. Het was er al behoorlijk druk in de bakkerij. Vele peregrinos vertrekken vroeg. In de zomer is dit zeker nodig mits de temperaturen overdag in volle zon tot 40 gr en meer kunnen oplopen. De temperaturen in deze tijd van het jaar zijn prima.

Ik geraak gefascineerd door de kracht van het lichaam. De Camino confronteert de fysieke en geestelijke contouren van mezelf. Iedere dag opnieuw het hele mechanisme dat werkt, in actie is. Gemiddeld 6 tot 8 uur ononderbroken . Het gaat automatisch. En toch, er ontstaat vermoeidheid. Nieuwe dimensies worden aangesproken. Ik zie en hoor het ook bij anderen. De lange Camino zet druk op de geest en lijf. In de auberges kan je ook velen bezig zien met het verzorgen van lijf en voornamelijk voeten, benen, rug en nek.
Hoe kan ik mijn leven besturen om een lang en gezond leven te kunnen leiden. De Tao geeft hier een mooi antwoord : "wees stil, wees zuiver, laat je lichaam niet zwoegen,verstoor je essentie niet. Het oog ziet niet, het oor hoort niet,het hart weet niets, en toch zal je geest je lichaam bewaken en je lichaam zal een lang leven hebben. Bewaak wat binnenin zit, scherm het af wat buiten is, want veel kennis hebben is gevaarlijk".

De wegen van Navarra leiden me steeds naar nieuwe plekken en situaties. Ik bereid me stillekens voor op goed gezelschap dat, zoals afgesproken, me vanaf zondag a.s. komt vergezellen op de Tocht voor een aantal dagen. Huib Roelants vliegt zaterdag op Bilbao vanuit Schiphol . Hans Begeer vertrekt zaterdag uit Overijse met Ans per auto. We ontmoeten elkaar in Logrono. Zondag met z'n 3. Het zal wennen worden met de 3 karakters en zielen. En ook hier, elk volgt zijn Weg met zijn ding te doen. Wat ons verbindt op de Tocht zal wel duidelijk worden. Dit ontstaat. Dit hoort bij de Camino.

William Strobbe

donderdag 22 april 2010

Pamplona , de bruisende stad






De Jacobschelp
Dinsdag 20 april
Pamplona

Pamplona , de bruisende stad

Dinsdag was een rustdag.
Een dagje Pamplona.
Ik was gewend geraakt aan de stilte en de vrijheid van het platteland en de bergen. Al de voorbije dagen lang had ik genoten van de natuur die zo dicht bij was. Dit alles verdween toen ik in Pamplona aankwam en de bewegwijzerde route met de Camino icoontjes volgde die me door de stad loodste. Bussen, auto's en vooral weer veel volk en drukker leven. In de stad zag ik ook behoorlijk veel rugzakken bewegen. De peregrinos herken je aan de schelp/coquille die ze aan hun rugzak geknoopt hebben. Een soort symbool en insigne van intentie. An sich bijzonder dat een collectief teken zo snel als onderling herkenningsteken wordt aangeknoopt. De universele mens is toch een beetje kudde dier "somos peregrinos". De identificatie met een groep. Heb het ook gedaan. Heb er geen moeite mee. Het bungelt aan mijn rugzak, een beetje verborgen.
Je kan er ook zonder, want je loopt er niet sneller mee. Ik doe het een van de dagen af. Ik zal het in een zijzakje steken. Wie weet wat Jacobus zal zeggen in de hemel. Het gaat toch niet om de uiterlijke tekenen.

Ik kwam in Pamplona zelfs al bekenden tegen die ik op eerdere plekken ontmoet had. De ontmoetingen dan hebben altijd iets hartelijks. We doen allen de Camino en passeren allen dezelfde plekken. Het lijkt op momenten een lange processie van lieden uit alle mogelijke plekken van de wereld. Allen op Weg naar de "Compostela" - "het veld van de ster". De route naar de ont-dekking van de ster en voor velen wellicht de eigen innerlijke ster. Op de achtergrond van de Weg schuilen natuurlijk de fundamentele vragen : wat betekent het precies om deze Tocht te doen, wat voegt het toe aan de ontwikkeling van het Zelf. De Tocht zal door het doen de het geheim geleidelijk inzichtelijk maken wat je te vinden hebt. Of niet.


Pamplona is een mooie stad. Niet al te groot en het is er heerlijk rondzwerven door de smalle autovrije straatjes. Zoals eerder gezegd, soms lopen hier wilde stieren door. Ik had ook al eerder in de ochtend al uren lang zitten schrijven en mijmeren in het Gran Cafe Iruna. Later op de dag ontdekte ik aangename plekjes om te zitten, te kijken en weg te dromen.
Pamplona heeft indrukwekkende stadmuren, het Redin Bastion en Citadel, die in de tijd van de koningen van Navarra als voorbeeld dienden van een ingenieus beschermingsnetwerk tegen de talloze pogingen tot verovering en invallen tijdens vele oorlogen die er doorheen de Spaanse geschiedenis gevoerd zijn. Het biedt eveneens een een magnifiek panorama over de omliggende bergen. Pamplona ligt in een dal.
Ik bezocht de kathedraal in de late middag. De gotische vormgeving straalde sobere kracht en architectonisch meesterschap uit. Het was er kerkelijk stil en koud. In de donkere zijportalen zag ik zwaarmoedige schilderijen van een lijdende Christus, het Laatste Avondmaal, de Apostelen.
Als uit het niets begon plots een orgel te spelen. Het doorbrak de somberheid . Ik hoopte dat de Toccata's van Bach zouden volgen. En effectief, als een blikemflits... ik hoorde de hemelse openingsnoten van dit orgelmonument. Ik werd er stil van. Het stopte plots. Ik begaf me naar de orgelspeler en vroeg hem door te spelen. Hij verontschuldigde zich. Hij had de integrale partituur niet bij en gaf toe dat dit Bach stuk toch zo makkelijk te spelen was. Hij speelde de eerste reeks noten opnieuw en het vloeide over in een ander stuk.


Ik verliet de kathedraal. Een bedelaar stond aan de deur. Gaf hem wat geld. Even later rook ik de geuren van de wilde stad en van de Navaraanse cuisine. Van het profane naar het wereldse.

Pamplona verbergt in de kleine straatjes talloze restaurants , cafes en brasserias. Velen hebben een menu del dia dat echt niet in de beugel snijdt met lekkere dingen. De tapas pronken er verleidelijk aan de toog. De San Miquel en vinos vloeien eindeloos Rond 18h komt de avondlijke stad vol leven. Jong en oud , alles pronkt en siert, babbelt , grabbelt, drinkt en eet. Ik observeer en geniet van het schouwspel. Bestel een vino blanco en nog een. Een pelgrim in een stad die leeft en bruist. Een pelgrim die graag zijn wegt volgt. Solo. Immer weiter.

Het pension lag vlakbij. Begaf me naar het kleine doch OK kamertje met zicht op een binnenkoer. Morgen opnieuw de Camino.

William Strobbe

dinsdag 20 april 2010

Mijmering over 21 dagen in Gran Cafe Iruna te Pamplona








Hemingway




Zondag 18 april
Roncesvalles - Zubiri
24 km
Maandag 19 april
Zubiri - Pamplona
23 km

"Mijmering over 21 dagen in
Gran Cafe Iruna te Pamplona"


Dinsdag ochtend 9h. Gran Cafe Iruna op de Plaza del Castillo

Het Gran Cafe is een monument op de Plaza del Castillo. Ooit verbleef Ernest Hemingway in Pamplona en schreef er het boek 'Fiesta' over zijn belevenissen tijdens de Sanfermines , de beruchte stierenlopen tijdens het 1-week durende feest ter ere van de beschermheilige van de stad de Heilige San Fermin. Ik was gisteren al aangekomen in de stad en op vele plekken in de smalle straatjes zie je heroische foto's van jonge mannen hun moed demonstreren door op het laatste nippertje weg te springen voor de dodelijke horens van woeste stieren die langs een parcour door de stad stormen om finaal te eindigen in de Plaza de Toros. Het boek van Hemingway heeft dit feest op de wereldkaart gezet.

Het is een eeuwenoude initiatie rite Jaarlijks transformeert de stad een week lang tot een uitbundig feestmekka waar door heel stad dag en nacht vermaak en feest ter vinden is. Ik maak vergelijkenissen met Nederland waar men (althans in het zuiden) dagen lang uitbundig carnaval viert. De mystiek van dit soort feesten. Het brengt mensen in een andere collectieve state of mind. Een uitlaatklep dat het vaak routenineuze pad van velen van het alledaagse bevrijdt voor een korte tijd en een andere dimensie (kan) biedt.
Ik realiseer me dat waar ook ter wereld er gevierd wordt, er even tijdens deze momenten een 'niet bestaan' of althans 'even pas op de plaats' van wereld en prive problemen in grote en kleine zin ervaren wordt. Wat als de mens zich overgeeft aan zijn ware verlangen? De hunkerende mens die uit de stroom van het alledaagse droomt te stappen. De stroom echter, blijft stromen. Totdat je "een steen verlegt in een rivier, en de stroom daarna nooit meer dezelfde zal zijn" Ik zing mee met de wijlen Bram Vermeulen. Prachtig dit wijze lied.

Ik loop nu al 21 dagen non-stop en sta en zit stil waar ik ben. Ik heb de goede plek uitgekozen. Hier in het Gran Cafe schreef Hemingway delen van zijn boek. Ik voel me geinspireerd. Iedere dag opnieuw ben ik al onderweg geweest in een Ultreia mood (Immer Weiter). En toch , een gevoel van ontroering overviel me net. Het is een lange Tocht. Ik doorbreek door de wijze waarop ik dit doe mijn eigen patroon. Nooit eerder ben ik zo lang alleen onderweg geweest.

Mijn laatste lange eravring van reizen was in 1987 toen ik 9 maanden door India, Sri Lanka, Thailand, Maleisia en Indonesie heb gereisd. Kristine sloot na 2 maanden aan en hebben met twee toen een prachtige trektocht gemaakt met bus, trein, boot en vleigtuig. De Lonely Planet als reis-bijbel.
Ik had er kontakten via wereldwijdverspreide vrijwilligersorganisatie Service Civil International SCI (ik werkte toen al 5 jaar als verantwoordelijke van de Vlaamse afdeling in Antwerpen). Door het SCI netwerk deed er kortdurend vriiwilligerswerk in kleine dorpen,leefde en werkte met lokale projecten. Een ontmoeting met de 'andere' wereld dichtbij en met de lokale bevolking. Een ervaring die ik al meerdere jongere Baak collega's heb aanbevolen. Ik wilde de wereld zien, en heb delen gezien.

" Waar ben ik nu?" vraag ik me af. Ik meen dat elke existentiele reis bij momenten deze vraagstelling kent. Met een een innerlijke rust die sterker is dan ooit voorheen ervaar ik een fundamentele gelukzaligheid. Ik koester het doordringen naar de ware aard van de werkelijkheid van deze Camino. Het leren horen met mijn 'hart-bewustzijn', in plaats van met mijn oren.

Ik besluit vandaag een dagje rust te nemen. Te slenteren door de stad. Tijd te nemen voor een andere stilte. De stilte in de stilte.

William Strobbe

maandag 19 april 2010

De Spaanse Camino
















Zaterdag 17 april
Hunto - Roncesvalles (Espagna)
22 km

De Spaanse Camino
Het tweede deel is begonnen.

Wakker worden in een kamer met 6 heeft zo z'n eigen dingetjes. Reeds rond 6.30 geschuif en geritsel. Vervolgens bewoog de eerste zich naar de plek der behoeften. De avond voordien hadden we witte bonen met geitenvlees op het menu wat de maag hard werk had doen leveren. Snel volgden we in rij voor een deugddoende bevrijding. Rond 7.15 was iedereen klaar met een ingepakte rugzak. 7.30 konden we ontbijten. Het was frisjes. De natuur schonk mooie ochtendtaferelen met een prachtige opkomende zon . Ik genoot met een kop koffie , boekje ernaast met ochtendinspiratie.

Het zou stevig klimmen worden vandaag. De Col de Bentarte op 1430 m die op de grens ligt van Frankrijk met Spanje moest ik over. Dapper stapte ik bergopwaarts. Mijn ongemakkelijke scheenspier speelde me parten. Had eerder in de ochtend met balsem een spiermassage gedaan. Ik zou in Spanje een dag rust moeten nemen om de spier te ontlasten.

Het werd kouder hoe hoger ik klom, het landschap werd kaler. De wind waaide fel. Het zicht prachtig en desolaat. Hier heb je onmisbaar warme kleding nodig wil je niet onderkoeld raken. Goed ingeduffeld naderde ik het hoogste punt. Voor mij lag een rechte lange stijgende weg en er stapten andere pelgrims voor me op goede afstand. Alllen op eigen tempo met bestemming Roncesvalles . De Camino als doel. Op sommige plekken lag nog pakken sneeuw langs het pad . 4 weken geleden was de pas nog gesloten.

Over de col zag ik de contouren van Roncesvalles. Na het klimmen volgde het dalen. Dit doet de knieen en spier geen weldaad. Ik stapte heel geconcentreerd honderden meters naar beneden. Het was de oefening in snelheid (*).

Ik zag dat Roncesvalles geen dorp was zoals ik aanvankelijk dacht. Niet meer dan een paar huizen waarvan er 2 omgebouwd zijn tot hostals , een imposant oud klooster(deels ***hotel) met abdijkerk en wat bijgebouwtjes (een ervan was een slaapzaal met 120 bedden) .

Toen ik dichterbij kwam werd ik opgeschrikt door ik een aantal felle knallen. Eenmaal ik de poort van het oude klooster binnenkwam, hoorde ik vrolijke volkse muziek. Wat een verwelkoming voor peregrinos dacht ik. Voor de imposante deur van de kerk stond een uitbundig pak volk. Allen Spanjaarden en keurig uitgedost. Er was een huwelijksceremonie bezig. Een stralend jong koppel kwam net uit de kerk. Twee mannen in traditionele kleding dansten vrolijke pasjes voor het bruidspaar. De bruid , in prachtig wit kleed, keek vol overgave naar haar bruidegom toen een paar fotografen dit unieke moment op de gevoelige plaat vastlegde. Wat mooi, dacht ik, ze zullen van de liefde met volle teugen genieten. Trouwen als symbool van gelofte elkaar voor altijd graag te blijven zien , in goede en slechte tijden. Het leven kent haar wetmatigheden. Een aantal muzikanten ging voorop en de stoet volgde plechtig richting een hostal dat vlakbij lag. Ik liep mee achteraan, met trage voeten.

Ik herkende een aantal gasten van de avond voordien die koffie dronken op een terras. Ik ging bij drie Duitsers zitten. We zijn niet uitgenodigd op het feest zei ik lachend. We wisselden wat ervaringen van de dag uit. Ik vertelde over mijn spannende spier. Een van de Duitse vrouwen, Ulla, die de Camino voor een tweede keer gaat stappen, kende uit ervaring het spierverschijnsel. Ze opende haar rugzak en gaf me een aantal pillen die verlichting kunnen geven. Van nature geen pillenslikker nam ik er toch 2 in.

Er was heel veel volk en beweging in Roncesvalles. Velen met rugzakken, fietsen ... Deze plek is het grote vertrekpunt van de Spaanse Camino. Ik hoopte nog een kamer te vinden. Wat me lukte in Hostal La Posada. Ik had een single room waar ik blij mee was. Om 19h kon je er tegen pelgrimstarief (10€) een avondmaal nuttigen. De pillen van Ulla leken een uur later goed werk te doen! Weg het irritante gezeur.

Om 18 h was er in de Abdijkerk een Heilige Misviering. Binnen lazen twee priesters in het Spaans de mis. De kerk was goed gevuld. Een ritueel voor "peregrinos". Het was lang geleden dat ik nog eens een hele mis had bijgewoond. Ik liet het binnenkomen. Werd innerlijk stil. Een van de priesters nodigde op het einde alle pelgrims uit naar voren te komen. Er bleken die dag meer dan 30 verschillende nationaliteiten zich te hebben aangemeld in Roncesvallles. Had ik eerder gedaan om een pelgrimspas-stempel te halen. Hij zegende ieder en sprak in verschillende talen de zegen bij de aanvang van het Camino-avontuur. Het gaf een kort wij-gevoel met al deze mensen in de kerk. De bedevaart als een archetypisch fenomeen. Ieder gaat op zoek naar betekenis en maakt zijn verhaal van en over de Camino Mijn tweede deel van de Camino is nu echt begonnen.
William Strobbe

zondag 18 april 2010

Open staan voor het onbekende





Vrijdag 16 april
St Jean Pied le Port - Hunto (800m)
8 km

Open staan voor het onbekende.
De stap om angst te overwinnen.

7.45. Ik dronk ochtendkoffie in de keuken van de gastvrouw. Tegenover me aan tafel zat Juan, haar 82 jarige echtgenoot. Juan, stillekens voorovergebogen, dopte brood in zijn koffie ." Oud worden, muj malo" zei ie. Hij lijdt aan zware diabetis, een heel doosje vol met pillen schudde ie meewarig. Hij moet alles heel voorzichtig aan doen. Met een droge stem en in gebroken spaans maakte hij me duidelijk dat hij 25 jaar in Bolivie heeft gewoond. Hij had er een geitenfokkerij, wees naar een vergeelde foto aan de muur. Ik zag een stevige man, Juan, in z'n 3O iger jaren, naast een prachtige old-timer. Op de achtergrond een grote kudde geiten in een koraal. Hij was een man van weinig woorden. Hij slurpte aan zijn koffiebrood en zweeg. Keek voor zich uit, ongestoord. Ik verbeelde me zijn gedachten, gevoelens. Zou hij vrede hebben met het feit dat ie de leeftijd van 82 heeft? Zou hij de dood vrezen, zijn eigen dood tegemoet gaan met niet meer vrees dan hij bij het slapen gaan de nacht ingaat?
Leven en dood zijn niet meer dan fasen die voortdurend in elkaar overgaan. Stel je voor dat we eeuwigdurend zouden bestaan?
Toch probeert de mens, zwak als hij is, de grote zekerheid van de dood altijd te verdoezelen. Hij ziet niet dat het juist de dood is die hem motiveert om de beste dingen van zijn leven te doen. Hij is bang voor het onbekende, voor de stap in het donker, en zijn enige manier om die angst te overwinnen is te vergeten dat zijn dagen geteld zijn. Hij snapt niet dat hij in het besef van de dood veel meer zou aandurven, veel verder zou gaan in zijn dagelijkse veroveringen - hij heeft immers niets te verliezen, want de dood is onontkoombaar. Ik nam afscheid van Juan, nam met beider handen zijn handen vast. We keken elkaar aan. Er waren geen woorden nodig.

Ik verliet de oude binnenstad van St Jean via de Porte d'Espagne. Volgde via rood-witte tekens de oude pelgrimsweg richting de Pas van Cisa die me over de Pyreneen zou loodsen. St Jean ligt op 180 m en ik zou over 2 dagen 26 km stappen en het hoogste punt van 1430 m overschrijden naar Roncesvalles in Spanje . Het was prettig koel en de zon scheen. Ideaal weer. Het klimmen was behoorlijk stijl tijdens de eerste uren. Ik zou de overtocht in 2 dagen doen en halt houden in de Auberge Orissas op 800 m.

Ik verwachtte me aan een andere Camino bij het verlaten van St Jean. Een drukkere Camino met veel meer volk onderweg. De Jacobusroute bestaat uit meerdere wegen. Ik heb mijn eerste Weg al gelopen, zo dacht ik terwijl ik stap voor stap de metertjes omhoog klom. De tweede Weg zal me met andere werelden in verbinding brengen. Het begon al met een fysieke confrontatie. Ik voelde, wat gisteren nog pril was, vandaag sterker. Een stekende pijn in een spier van mijn linker onder- scheenbeen. In de farmacie van St Jean had ik al uit voorzorg een spierbalsemzalf gekocht. Mijn gedachte was dat de spieren rust nodig hadden. Mijn lijf trouwens ook na de 450 km ononderbroken stappen. Mijn korte tocht vandaag zou een eerste beslissing hiertoe zijn.

De Auberge was mooi gelegen met een prachtig panoramisch zicht op de omringende bergen. Ik zag de witte toppen van hoge cols van de Pyreneen. Tijdens een rustpauze genoot ik trouwens van rondvliegende roofvogels. Ik meende arenden te herkennen die sierlijk zwevend door de lucht op jacht waren naar prooien.

De Auberge was een plaats van rust voor zowel toeristen als pelgrims. Ik kreeg een slaapplaats in een kamer met 6. Het was er druk toen ik aankwam. Een groep schoolkinderen maakte heftig speels lawaai. Hadden een weekje stappen met de klas op de Camino. Vandaag bleek hun laatste dag en dit vierden ze met allen op een open plek vlakbij. Gelukkig voor de 'rust' vertrokken ze na een tijdje terug naar St Jean.

In de Auberge was plaats voor 19 bedden. Het was volboekt. De gasten; solo, duo en groepje met rugzak; op weg naar Roncesvalles zag ik steeds meer toekomen. Ik nam tijd om op het terras met kopje koffie te lezen en te schrijven.
Toen ik mij installeerde op de kamer bleek ik niet de enigste Belg te zijn. Ik ontmoette er Eddy, een Leuvenaar die vandaag zijn eerste dag van de Camino was gestart. Was prettig om wat berichten uit Belgie te horen. Het alleen zijn uit mijn eerste fase werd doorbroken en kreeg internationale kleur. Aan tafel s'avonds met Zweden, Zuid Afrikanen, Koreanen, Amerikanen, Japanners, Duitsers. Oostenrijkers, Nederlander,Belgen en Fransen. De Camino in een kleurrijk mengsel van talen en volkeren. Dit is de wereldse Camino. Ik was gewend aan de stilte en het alleen zijn. Het had me veel gebracht. Sta open voor nieuwe ervaringen.

Om 21h , schemerdonker en fris buiten, het was bedtijd. Nog even mijmeren op het terras, glaasje wijn in de hand met zicht op het stille berggebied. Binnen hoorde ik de tafels opgeruimd worden. Dan dook ik de kamer van 6 in. Elk daar bezig op een kleine ruimte met z'n eigen dingetjes, plek, bed en comfort. Ik hoopte op een rustige nacht met weinig nachtconcerten.
Vanaf 7.30 is er koffie.

William Strobbe

vrijdag 16 april 2010

"De voet van de pas"




Donderdag 15 april
Ostaban - St Jean-Pied-de-Port
23 km



"De voet van de pas"
De Via Podensis
Cahors (30/3) naar St Jean-Pied-de-Port (15/4) : 445 km
El Camino Frances
St Jean- Pied-de-Port (16/4) naar
Compostela (--) : 800 km

Benat Eyharts was een uitstekende gastheer in zijn Gite Ferme Gosixto Exteo . Uit volle borst zong de man Baskische liederen tijdens het avondmaal de avond voordien. Zijn vrouw Lucie serveerde met elegance Baskische streekgerechten (hoog zoutgehalte, niet altijd even goed voor de nachtelijke maag). Ik bevond me in gezelschap met 9 andere gasten die allen in de Gite verbleven. Het leek een bejaardenclub die op pelgrimstocht was. Ik was de jongste van de groep. Behalve twee Bretoense vrouwen en een Duits koppel , ik schatte ze mijn leeftijd, bestond de rest uit tafelgenoten van 70+ ers. Kranige mannen die al vele jaren een aantal weken een deel van de Camino doen. Op hun ritme. Ze hebben de tijd en het geloof. Ze genieten ook met volle teugen van hun oud worden. Levensgenieters. Je bent nooit te oud om te genieten en nog gekke dingen te doen. De oudste, in mijn ogen de wijze van de groep, was een wijnboer uit de St.Emilion. Zijn domein 'Le vieux moulin' haalde jaarlijks nog medailles en onderscheidingen onder de 'grand crus' op een wijnbeurs in Parijs. Zijn kinderen runnen nu het bedrijf. De bescheidenheid en goedlachsheid sierde hem. De Compestela route maakte deel uit van hun leven. Het hield hen jong van geest, beaamden allen. Ik hoorde straffe verhalen over het Spaanse gedeelte van de Camino. Overvolle gites met soms 120 bedden, nachtelijk lawaai, mindere sanitaire voorzieningen...Maar wel prachtig. Het had de eigen charme die je moet ondergaan.

Ik bereid me stilaan voor op Spanje. Ik heb tot op heden 17 dagen quasi alleen gelopen en ben amper mensen tegengekomen. Ik heb daar erorm van genoten.
Als ik de verhalen mag geloven wordt het straks veel drukker. Zeker in de mei maand. 2010 is bovendien het Heilig Jaar. Honderdduizenden zullen naar Santiago de Compostele trekken. Korte en lange tochten. Aanpassen aan het onvermijdelijke.

Ik verliet de Gite met de ochtendzon die opkwam. Prachtig ontsluierde die zich boven de heuvels. Het rook ook heerlijk fris.


Ik maakte vandaag mijn voorlaatste tocht door Frankrijk.
St Jean-Pied-de-Port was de bestemming. Dit stadje is de uitvalsbasis voor de Spaanse route : de poort van de pas. . Veel pelgrims uit alle mogelijke delen van de wereld komen er aan met de trein en beginnen daar hun Camino. Het stadje is eveneens het knooppunt waar verschillende Compostela routes uit Frankrijk elkaar kruisen.

Ik naderde St Jean en het begon te regenen. De regen was ik precies vergeten . De laatste dagen was ik verwend met volle zon. Een beetje triomfantelijk liep ik door de oude stadspoort de kleine straatjes van St Jean binnen. Mijn stappen weerklonken vredig op de kasseien. Net zoals zo velen anderen dit doorheen de eeuwenoude geschiedenis hebben voorgedaan. Een vleugje ontroering.

Er was een andere soort bedrijvigheid dan ik gewend was tot op heden. Ik zag toeristen kuieren door de straatjes met souvenirs en andere winkels. Ik passeerde een koppel waarvan de vrouw tegen haar man zei naar mij wijzend "c'est un pelerin". Ik knipoogde. Zijn de pelgrims ook niet een beetje 'bezienswaardigheden' , 'objecten van commercie' , 'karikaturen' ? Het doet de streek in elk geval goed aan de commerce. Het zal nimmer veranderen. Het was, is en blijft een pelgrimage bestemming voor eeuwig. In een van de straatjes zag ik een bordje "chambres a louer". Belde aan en een kranig oud madammeke lachte me toe. Al 50 jaar ontvangt ze pelgrims van allerlei slag. Ze leidde me door haar donkere huis naar de tweede verdieping. Krakende trappen. Het rook naar oudheid en boenwas. Hier was de tijd stil blijven staan. Ze wees me een kleine nette kamer, dubbelbed en oude kast met vergaan bloemtjesbegang. Ik zag het goed zitten.

Ik mengde me tussen de bezoekers aan de stad. St Jean heeft een prettige sfeer. Bezocht het huis van ' les amis de St Jacques'. Daar kunnen de nieuw aangekomenen hun geloofsbrief voor de Camino halen. Die heb je nodig straks in Spanje als je in sommige Albergos van de Kerk wil verblijven. Ik had die van mij al eerder gekregen via het Vlaamse Compostela-genootschap. Samen met het stempelboekje dat je bij iedere overnachtingsplek kunt laten afstempelen. Een doe-dingetje. Ik heb ondertussen al 15 stempels van de plekken waar ik overnacht heb. Een bewijs dat ik straks in Compostela nodig heb voor een mijn "oorkonde" van pelgrim . Ja, zelfs hier zijn er 'controleposten'.
Leuk ritueeltje.

St Jean heeft een mooie kerk. Het getuigt van betekenis door de eeuwen heen. Het is gewijd aan de Apostel Jacobus. Ontelbare pelgrims zijn hier gepasseerd en hebben hier gebeden. Wat een energetisch veld. Ik zette me neer op een bank en verzonk in stilte. Was alleen. Ik had een kaars aangestoken. Vele kaarsen branden. Het vormde een mooi lichtspel. Kaarsje branden is een oud gebruik. Is het bijgeloof? De stilte van de kerk deed me goed.

Tot op heden is alles goed gegaan. Ik wenste me via de symolisch aangestoken kaars de innerlijlke zegen dat mijn tweede deel dat morgen begint goed zal verlopen.
Ik dacht ook aan thuis, Kristine en andere dierbaren. Mogen allen het goed hebben. Ik dacht over de liefde, de echte liefde, liefde die de drijfveer is van alles en die de mens wijs en mild maakt.

William Strobbe

donderdag 15 april 2010

Luisteren naar het groeien der stenen






Woensdag 14 april
Uhart Mixe - Ostoban
9 km


Luisteren naar het groeien der stenen


7.45h. Het houtvuur in de gelagkamer straalde een aangename warmte uit. De twee overige pelgrims Manu en Catherine met wie ik de avond voordien samen gedineerd had waren al op. De waard bracht ons koffie, melk en lekker vers brood. Ik had een betere nacht gehad dan de vorige. Toen sliep ik met hen op dezelfde kamer met 4. Voor hen was het vandaag de laatste dag stappen. De waardin vond ons blijkbaar sympathieke gasten en dronk een kop koffie mee. 'Elke pelerin die passeert' vertelde ze 'brengt zijn eigen ruimte en zijn eigen verhaal en kenmerken'. Ze is opgegroeid in deze plek. Haar vader, een overtuigd Bask, had de oude hoeve omgebouwd tot herberg. 'Er is wel veel veranderd. Vandaag de dag willen de mensen alleen nog met de auto reizen'. De pelgrims dat is iets anders, die staan met de voeten op de grond. Ze verkiest enkel pelgrims als gast. Ze grapte met een belgische groep (met auto's) die hier ooit verbleef en alles bij zich hadden, van koelkast volgeladen met bier en etenswaren. Die waren enkel uit op goedkoop slapen. Ik dacht dat dit typisch was voor nederlanders, het kan verkeren.

Ik maakte vandaag een korte tocht. Het is altijd goed iets compleet rustigs te doen. Tijd nemen om stilte toe te laten. Niet dat het wandelen dit niet doet. De Zenmonniken 'luisteren naar het groeien van de stenen'. Een levenskunst en bijzondere intensieve meditatieve uitdaging. In mij trilt het verlangen de diepere betekenis van de Weg in actief en non-activiteit te laten groeien. Mijn eeuwige duale werkelijkheid . Het doen versus rust. Geestdrift drijft me innnerlijk en uiterlijk tot beweging. De passie tot het doen, het manifesteren. Het dagelijkse schrijven is hier een uiting van. Doe ik met plezier en toewijding. Wat me in den beginnne van de Tocht toch een beetje onrust gaf 'zal ik het wel halen' , ben ik nu grotendeels vergeten. Ik ga ervoor. Letterlijk en figuurlijk. Nu denk ik voornamelijk aan de zon boven mijn hoofd, de natuur rond me te beleven en aan de opwindende mogelijkheid de Weg in zijn essentie te ervaren. De gedachten aan thuis , werk en andere dingen des levens worden anders, krijgen een herkadering. Het gaat om de geestdrift. De verrukking. Met hart en ziel in iets geloven, een innerlijk stuwen. Dit geeft het gevoel van sterk te zijn, zo sterk dat ik heel veel aankan. Dit leidt dan ook tot rust en kalmte. Een innerlijke kracht die zorgt dat ik op het juiste moment de juiste beslissing neem. De magie dat een mens veel meer kan dan ie denkt. Ik geloof in die zin in de waarde van mijn werk als een soort 'gids' in het managementopleidingswerk. Mijn werk als een van de bakens des Levens. Het Leven met de grote "L".

woensdag 14 april 2010

De Heilige Jacobus




Maandag 12 april
Argagnon - Navarrenx
26 km


Dinsdag 13 april
Navarrenx - Uhart-Mixe
36 km


De Heilige Jacobus



Maandag
Ik verliet de familie Champetier de Ribes van de Gite de Cambarrat met een goed gevoel. Mooi gezin, aangename plek om te zijn. Het leven van de Gitiers is een van voortdurende afwisseling in ontmoetingen. Iedere dag opnieuw. Mensen komen en gaan. Zeker met drukkere tijden die voor de deur staan. Vanaf mei tot en met october zullen vele honderden pelgrims (duizend) aankloppen op zoek naar een geborgen onderdak. Het is de eeuwenoude mystieke Traditie die de Jacobus/Compostela route zo aantrekkelijk maakt. Elke pelgrim doet het op zijn manier, zoekt en maakt zijn eigen Tocht. Ieder heeft een expliciet of impliciet verhaal, reden om deels of de hele route te doen. De apostel Jacobus de Oudere, daar gaat het om. De Inspirator, de Beschermheer, de Heilige.


Ik passeerde een kerkje in Sauvelade. Het grensde aan een verlaten Cistercienzer-klooster uit de 12de eeuw. Alles eromheen straalde plechtigheid uit. Ooit was hier een bakermat van hard labeur en godsdienstige bedrijvigheid. Op de velden hierrond heeft veel bloed gevloeid, hier zijn veel veldslagen geleverd met godsdienstig motief.


Ik stapte het kerkje binnen. Diepe stilte. Mijn stappen klonken hol. Een groot beeld van de patroonheilige Jacobus begroette me. Rond het beeld lagen tientallen gesigneerde jacobschelpen en stapels briefjes met woorden, wensen en gedachten. De mens zoekt heil in het geloof. Mensen verlangen via devote verering naar zieleheil. Hoop op een beloning van de ongrijpbare Goden. Geluk wellicht, gelukkig zijn; daar willen mensen veel om geven. . De mens is gemaakt om gelukkig te zijn. Doch velen beleven vaak andere drukkende werkelijkheden.
" Volmaakt geluk is het op de juiste tijd komen van de drijfveren." (*) 'God is geen wraak, God is liefde' was een zinnetje in het nederlands dat op het stapeltje lag.


Ik ervaarde een gevoel van blijdschap. De Weg doet me goed. De Weg die ik aan het lopen ben is de Weg van de innerlijke kracht. De tocht die eerst voornamelijk een fysieke beproeving was, omdat ik bezig was met lijf, vorm en doel, het oude patroon, begint nu te veranderen in genot. Het genot van het zoeken van het avontuur. Een onthechting van bindende gedachten en emoties.


Desondanks alles mocht ik de fysieke realiteit niet vergeten. De rugzak was geen ons lichter geworden en de voeten moeten verder stappen. Onder een straffe zon was het behoorlijk stijgen en dalen. Langs mooie veldwegen en uitgestrekte landerijen en akkers zag ik de bergen van de Pyreneen steeds dichter komen. Boeren ploegden hun akkers om met ronkende tractoren. Geuren van omgeploegde aarde drongen tot me door. Daartussen de kleine stappende Pelgrim. Steeds verder.
Ik naderde Navarrenx. Een oude versterkte omwalde stad. Het stadje is in een schaakbordpatroon aangelegd. Er was rustige beweging. Op een plein voor de Mairie was een cafe met goedgekozen naam ' L'arret des Pelerins'. Ik bestelde een cafe au lait. Twee locale kerels knikten me toe . Ze rookten zwijgend zware tabak. Ik voelde hun onderzoekende blik en groette terug . Kreeg wat gemompel terug. De goedbuikige cafebaas prijsde enthousiast zijn menu de Pelerins aan. De Gite communal was vlakbij. De Gite had nog 1 plaats over. Het zou een nacht op een kamer met 4 worden.


Rond 19h begaf ik me naar het cafe. De tafel was gedekt voor 10 Ik ontmoette een fransman die ik al eerder had ontmoet. Leuk terugzien. We dronken een glas op de Camino. En nog een. Hij liep tot St Jean Pied de Port en dan terug naar huis na 3 weken stappen vauit Lyon . Groepseten ken ik van de Baak, met de vele groepen die ik heb begeleid. Nu ben ik deel van een gezelschap van reizende onbekenden. Boeiend hoe het gaat. Alle tafelgenoten waren fransen ( Parisiense madammen en Bretoenen) en een duits koppel. Een gesprek ontspon zich over 'le nationalisme'. Navarrenx grenst aan Le Pays Basque. De Basken, de Bretoenen, de Ieren, Les Flamands separatistes .... Alles passeerde bij wijlen in heftigheid de revue. Wat drijft volkeren naar culturele eigenheid en autonomie? Ik was vertaler van dienst voor de duitsers die beperkt frans spraken. Tussendoor de wijn, streekbereide linzen, steak en frites, creme brulee.
Heerlijk smullen.


Ik slenterde nog even door het stille stadje. Sliep in kamer 4 bed 13. Ik heb bijzonder slecht geslapen. Naast me had ik een onschuldige fransman die alle toonaarden van snurken beheerste. De nacht duurde lang. Besloot oordoppen te kopen voor de grote gites in Spanje.


Dinsdag
De dag zette kil aan. Ik verliet Navarrenx , stapte via een grote brug de Gave d'Oleron over, een van de grote rivieren van de regio . Eeuwen geleden moesten de pelgrims in gammele bootjes deze rivieren overpeddelen. Het leven van reizende pelgrims is aanzienlijk veranderd. De essentie dezelfde.


Het zou een lange tocht worden vandaag. Na bijna 9 uur onderweg zijn naderde ik mijn dagbestemming Uhart-Mixe. De laatste km waren zwaar. Had bovendien een afslag overgeslaan die de weg iets inkortte. In gedachte, in extase? Ik liep de laatste km langs een drukke baan. Regelmatig stapte ik iets opzij voor trucks die lichtjes uitweken maar wel een drukverschil veroorzaakten. Het kan lang duren als je moe bent en verlangt naar rust. Toen ik het bordje Uhart-Mixe naderde was ik heel blij. Ik zou overnachten in Baskenland. De herberg Ostatua was mijn halte . De waardin zag mijn opluchting bij aankomst. Ik ontdeed me van de rugzak, nam een stoel en pufte uit. Met een glimlach bood ze me een glas fris water aan met citroensap. Dat deed deugd.
William Strobbe

maandag 12 april 2010

Duellin Banjos
















Zondag 11 april
Uzas - Argognole
26 km


Duellin Banjos

Madame Perenaux maakte heerlijke koffie. De room van de verse koeiemelk dreef in het pannetje waarin ze de melk opwarmde. Op tafel stokbrood met boter en jam. De boerestiel is niet meer zoals vroeger, zei ze met krachtige stem. Wat een sterke madam , dacht ik. Haar man zat naast me en beaamde met rustige ogen. Ze waren op pensioen en zetten hun ambachtelijk werk nog steeds verder. Hun huidige veestapel bestond nog uit 12 koeien. Jaren geleden hadden ze meer dan 100 koeien. Dieren hebben vergt een consequent ritme van aandacht. Om 8h opnieuw koeien melken. Ze hoopte dat hun jongste zoon de ferme zou overnemen. Weinig waarschijnlijk zo bleek want de jongeman droomde van verre reizen maken. Het stille dorpje koesterde grote en kleine stories net zoals in de Vlaamsche Stijn Streuvels boerenverhalen. Families met vele kinderen en kleinkinderen met tal van tradities en rituelen. Haar oudste broer, een mais-teler en altijd celibatair gebleven, woonde vlakbij. Eenzaam . Ze had nooit begrepen en blijkbaaar ook nooit gevraagd (!) waarom ie nooit een vrouw heeft gehad die bij hem kwam inwonen. . Ik dacht aan het reality programma op VTM , boer zoekt vrouw. Zie de commerciele karikaturen voor me.


Ik zou vandaag een korte tocht maken. Het was tenslotte zondag, rustdag. Ik bleef nog wat genieten en zitten lezen en schrijven in de tuin van de Gite. Het rook naar gemaaid gras dat door de zon is opgedroogd. Ik voelde me geinspireerd door alle indrukken uit de voorbije dagen.


Onderweg naar mijn volgende bestemming werden de paden steeds glooiender. Ik nader de uitlopers van het hooggebergte. Ik liep over veldwegen en asfalt. Het was heel stil. Regelmatig rook ik barbecue geuren, zag mensen rondom tuintafels zitten met glazen in de hand en volle tafels. Genietend van de zondag, in gezelligheid.


Ik dronk een koffie in ' Brasserie du Sport ' op het marktplein in Arthez. De enige plek die open was. Op een groot scherm dreunde "Paris-Roubaix'. Ik zag de renners stoffig zwoegen over de kasseien van de 'hel van het Noorden'. Aan de toog een paar wieler-amateurs die vlot pastis drinkend 'hun' tour van de dag met kennis en ervaring becommentarieerden. De beste stuurlui staan aan wal. . "Ce Boonen, il est comme Poulidor", verkondigde een van de mannen driftig aan een tafeltje toen ie hoorde dat ik uit Belgie kwam. Ik supporterde voor onze Tom, de Leeuw van Vlaanderen. De renners hadden nog 115 km te zwoegen. Toen ik vertrok zei ik tegen de cafebaas , "moge straks de beste winnen". 'D'accord'!


La Gite de Cambarrat zou mijn volgende stopplaats worden. De gite lag aan de rand van een bos. Prachtig huis. Ik bedacht "Gitier" (Gitiere voor de vrouw) , een door mezelf ontworpen woord voor de ondernemers van een gite. Blijkbaar is er nog geen officieel woord hiervoor in gebruik. Dit werd beaamd door gitier Nicolas, hij was daar nog niet bij stil blijven staan. Un nouveau mot est ne!


De gite was een aangename plek.
Ik mijmerde over thuis, mijn vrienden. Had net een hartverwarmend belletje gedaan met Kristine, die me enthousiast vertelde dat alles OK is thuis en met haar. Blij dat ik het zo goed stelde en trots op mijn Tocht.
Een dichter heeft ooit gezegd dat niemand een eiland is. Om de goede strijd te strijden en onze weg te maken hebben we hulp nodig. We hebben mensen die dicht bij ons staan nodig, en als onze vrienden en dierbaren niet in de buurt zijn, moeten we van het alleen zijn ons belangrijkste wapen maken. Alles om ons heen moet ons helpen de noodzakelijke stappen te zetten om bij ons doel te komen. Rick had me gisteren nog een kort berichtje gestuurd uit NewYork. "There is no destination, but the path opens you." Alles moet een persoonlijke uiting zijn van de wil om de goede strijd te strijden. Ik lever iedere dag op mijn Tocht een wils -oefening die me voorwaarts doet stappen. Het brengt me in een flow. Ik ervaar het als een krachtig innerlijk energetisch veld.


Nicolas was de kok van dienst voor mij als enigste gast. We waren bijna leeftijdgenoten en allebei tweelingen. Het klikte in onze blikken. Hij had 7 kinderen bijna allen genaamd naar bijbelse figuren. Niet dat ie zo vroom en devoot was, het geschiedde zo. Verschillende zonen en dochters zag ik in het huis bezig zijn. Hij schonk wijn en we praatten over onze facinaties. Een vader van een groot gezin is ook een beetje een manager, zei ie geestdriftig. Ik vertelde over mijn werk met groepen in leiderschap-ontwikkeling en hoe boeiend ik dat vind. Hij was getriggerd door 'zelf-zeker' zijn en de interne moetens die hij zichzelf oplegt. Het heeft effect naar zijn kinderen hoe hij met hen om is gegaan (en nog steeds doet). . Ik herkende de drang naar het 'goed' willen doen. Wat tot interne druk kan leiden. Het perfectionisme als neurose. Loslaten was de boodschap. Training van de geest Onderscheidende wijsheid ontstaat in de kunst van het loslaten en zo meester- en leraarschap ontwikkelen (en vaderschap) . Er is sprake van een erudiet meester als een spiritueel leraar erudiet is op zijn terrein en zijn onderwerp beheerst. Nicolas was gefacineerd door muziek. Hij speelde al van kinds af aan gitaar en later banjo. Hij kan geen noten lezen, speelt op horen, the inner voice . Op intuitie.
Laten we muziek spelen zei ik. Ik speel een beetje gitaar. De banjo en gitaar haalde ie in een mum van tijd. Ik herinnerde ' duellin banjo' , het prachtig stukje uit John Boormans film ' Deliverance'. Vroeger op geoefend. Nog nooit samen met een echte banjo gespeeld. Nicolas tokkelde vrolijk, ervaren vingers gleden over de smalle snaren. Het klonk fantastisch. Duellin Banjo is een vraag /antwoord melodietje. Onze akkoorden vonden harmonie. Nicolas brak los met het solo-tokkel ritme. Waw! We hebben lange tijd samen gespeeld. Ik heb van de meester geleerd.

William Strobbe

zondag 11 april 2010

Taoist Ways to Peace:


Vrijdag 9 april
Lelin/Lapujolle - Miramont
33 km

Zaterdag 10 april
Miramont - Usaz
35 km


Taoist Ways to Peace:
'De Allerhoogste Mens heeft geen "ik";
De Goddelijke Mens heeft geen verdienste;
De Heilige Mens heeft geen naam.'



Vrijdag 9 april
Ik voelde een immense vreugde toen ik langs de geurende velden liep nadat ik de Gite had verlaten. Het was een zonnige dag en ik had besloten vandaag een langere trip te maken. Ik voelde me in m'n kracht. De voeten zitten goed , spieren van benen en rug op punt ,de rugzak in goede positie . Eerder had ik gelezen dat de eerste 8 dagen van een lange voettocht het lijf zouden uittesten op allerleid potentiele ongemakken : blaren op de voet, spierstramheid, scheenbeen en achillespees ontsteking, nek en rugspanningen ..... Je zou voor minder op Tocht gaan. Tot op heden niets dat me zorgen baart en " nul " blaar op de voet!
" Zorg voor je lichaam, dan zal de rest vanzelf sterker worden". (*)

Ik ervaarde een uiterlijk en innerlijk evenwicht dat me sterkte mijn Tocht door te zetten. In balans. Ik heb tot op heden al 330 km gestapt en al 7000m geklommen. Bijna heel Belgie door en de K2 top van de Himalaya in zicht. T'is maar dat vergelijking tot de verbeelding spreekt.

Als je naar een doel reist, is het heel belangrijk te letten op de weg. De weg leert je steeds de beste manier om er te komen, en hij verrijkt je terwijl je hem aflegt.
Zo is het ook als je een doel in het leven hebt. Dat kan beter of slechter worden al naargelang de weg die je kiest om het te bereiken, en de manier waarop je de weg aflegt. Ik realiseer me het gewoontepatroon thuis en op mijn werk. Een continue gejaagdheid in de geest. De evidentie van de routine die me slaaf maakt van de dagelijkse werkelijkheid. Ik breng mijn leven actief handelend door en reageer voortdurend op allerlei prikkels en situaties. Ik hou zo veel verschillende projecten draaiende. Die voortdurendheid bepaalt ook de rust en de onrust in de gedachten en handelingen. Ik onderken mijn levensthema. " Rust". Al heel mijn leven fascineert me dit thema. Ik zie mijn leven als een reis naar het vinden van Rust. Ik merk dat de deze Weg me steeds rustiger maakt en begin de dingen om me heen en de interne dialoogen over 'vraagstukken van de ziele' met andere ogen te bekijken.

Ik naderde een plek waar ik aan een oude spoorweg kwam. De spoorweg is niet meer in gebruik. Ik besloot de weg op het spoor te volgen. Zo liep ik ongeveer 8km op spoorwegbils. Stap voor stap altijd rechtdoor. Ik geraakte gewend aan het ritme van aandacht. In het vervallen station van Arzacq stapte ik af. Nog 5 km en ik zou de Gite bereiken waar ik zou overnachten. In de oude Mairie van een klein dorpje Miramont was een Gite ingericht. Ik was er niet alleen. Een moeder (Marie) en haar dochter (Emanuelle) waren eerder aangekomen. Vlakbij was er een bakkerij nog open voor de bevoorrading van het avondmaal. Je kon er wat bierblikjes , conserven en pasta kopen. L'unite fait la force en we legden samen wat we in soberheid konden fabriceren als avondmaal. Marie toverde nog wat geitenkaas uit haar rugzak. IK had nog cake van de avond voordien. De Gite was ingericht met kookgerei. We componeerden een lekkere maaltijd met simpele ingredienten. We praatten over het leven en werk. De moeder was blij en trots dat ze met haar dochter 14 dagen op stap ging. Het bracht hen dichter bij elkaar in hart en ziel. Ze zouden dit jaarlijks doen.

Zaterdag 10 april
Met wat oud brood en thee in de maag verliet ik de Mairie. Moeder en dochter maakten een korte tocht vandaag en hadden al gereserveerd waar ze straks naartoe gingen . Ze vonden het apart dat ik het nog niet wist. In drukkere tijden (vanaf mei) moet je wel reserveren als je niet op een matje op de grond wil slapen. . Gites geraken dan snel volzet. Een soort wet van de Camino is de pelgrims nooit de toegang geweigerd mogen worden onderdak te krijgen. Het is dan goed een matje bij te hebben. Dat kan je overal leggen. Dekens zijn meestal goed voorradig.

Na enkele kilometer stappen zag ik voor het eerst de toppen van de Pyreneen. Wat een prachtig panorama. Die witte toppen tekenden zich mooi af op de glooiende weilanden. Weer scheen de zon. Het is nog 120 km voor ik aankom in St Jean Pied de Port. Daar begint de Spaanse Camino.

Mijn weg voerde langs uitgestrekte wegen. De zon brandde hard. Het was zweten vandaag. Wat moet dit zijn in de zomertijd als het hier rond de 35 a 40 graden celcius kan zijn!
Bij warmte krijg je dorst, grote dorst. Ik had bijna geen water meer. Langs een steile weg passeerde ik een huis waar een man zijn planten water gaf. Ik dacht " zal ik maar water vragen". " Oh yeah, you are a pelgrim, sure with gaz or no gaz..." In het huisje woonde al 16 jaar de familie Higgins uit Lancaster. Ze genoten van hun pensioen(tje). Stereotiepe Britsen koppen. Hij was vroeger policeman en zij teacher. In hun woonkamer kreeg ik cola light , wat kan dit smaken. Ze zijn gewend aan passerende pelgrims. Hij vroeg of ik al vermagerd was , wat ik niet kon beantwoorden maar wel vermoedde. Hij wees naar zijn zwaar buikje " would be good for me! " zei ie al lachend. De twee straalden geluk uit in hun huisje dat ze heel goedkoop hebben kunnen kopen. In allle stilte en rust de kleine dingetjes van het mooie leven , in eenvoud. Ze wilden me tonnen fruit meegeven en de fles cola en water. Ik vulde mijn thermos met koud water. Ze wuifden me uit. Ik had nog 15 km te doen naar de plek die ik had gekozen om te overnachten.

Het werd nog een lange tocht onder de brandende zon . Ik voelde de moeheid doordringen in mijn lijf . Elke stap bracht me dichter bij de plek van rust. Toen ik in de verte het kerkje van Uzan zag was ik heel blij. Ik plofte mijn rugzak naar bij de voordeur van de Gite. Deze was tegenover een ferme waar de eigenaars woonden. Die waren (nog) niet thuis. Er lag een briefje binnen waar in mooi geschrift stond " on est de retour vers 19h, installez vous pelerin de passage, on pourra vous ravitailler en cas de necessite ". Ik fantaseerde me al bio-producten van de boer.
Ik nam een deugddoende douche.
Op een stoel installeerde ik me gelukzalig en genoot van de ondergaande zon. . In de tuin een ezel die luidkeels begon te balken en als backing vocals brullende kikkers. Wat een natuurlijk concert aan ongewone stemmen.

William Strobbe

vrijdag 9 april 2010

De dingen om me heen met andere ogen bekijken






Donderdag 8 april
Manciet - Lelin/Lajujolle
23 km

De dingen om me heen met andere ogen bekijken.

In de stilte van de vroege ochtend werd ik wakker. Het was koud in mijn kamertje. Rillingen spreiden zich over mijn lijf. Had niet goed geslapen. Veel dromen die ik me vaag herinner. Een hoofd vol van gedachten. Wetenschap beweert dat we er gemiddeld 50.000 per dag hebben! Kies maar uit welke gedachte je hebt als iemand je vriendelijk vraagt " waaraan denk je? ". We selecteren automatisch.

Ik zie de zon door de ochtendmist doorbreken. Het belooft warmte voor de dag. De avond voordien had ik ook naar de prachtige hemel gekeken. Sterren fonkelden majestueus aan de machtige hemel. Niet gestoord door enige licht-verontreiniging die in Belgie een veel kleiner sterrenpanorama geeft.

De koffie met brood en jam smaakte heerlijk. Rond 10h stapte ik op. Ik passeerde een klein kerkje met insigne dat ooit een hospitaalkerkje was. Deur stond open. Sober ingericht. Achter het altaar bevond zich een groot schilderij van de apostel Jacobus. De bescherm-apostel van de Weg, de Man waar het sinds vele eeuwen allemaal om te doen is geweest en nog steeds is. De stilte in de ruimte bracht me in verbinding met de mystiek van de St. Jacobsroute die stilletjes tot me begint door te dringen.
Op een prikbord aan de uitgang ging een geel briefje : " waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn". Een bijbelse zin, " En waar uw hart is, daar zal de wieg van de Tweede Komst van Christus staan; net als deze (Jacobs) schelpen is de pelgrim op de Jacobusroute slechts het omhulsel. Wanneer dat omhulsel breekt, verschijnt het leven".
Ik dacht aan de grootmoeder gister die een grote rieten mand als wieg van haar nieuwe kleinkind met kantwerk aan het bekleden was. Zag de tederheid in haar ogen, verbeelde me haar blijdschap voor haar nieuwe kleinkind. "The God in me, sees the God in you" , de mantra van Rick galmt door me heen. Het kerkje verdween achter een heuvel. Ik voelde me gezegend.

Ik liep langs velden, akkers en vele wijngaarden. Het is de streek van de Gascogne en Madurin wijnen. Nogaro was het eerstvolgende dorpje. Ik dronk er mijn cafe au lait. Op het TV scherm klonken zwoele soul stemmen in een meeslepend ritme . Aan de toog een aantal mannen met de pint in de hand. Ze staarden, net als ik, naar de sensueel dansende mannen en vrouwen! Een overvloed aan prikkelende erotische symboliek. Ik verbeelde me even het leven van de mannen in het dorp. Ze weten dat er een reusachtige wereld bestaat die ze zich niet eens kunnen voorstellen en dan hun participatie eraan anders is dan hoe het in de TV clips eraan toe gaat. Het geluk heb je in je-zelf te vinden.

De weg liep vervolgens uren langs glooiende paden door een uitgestrekt bos. Ik kwam niemand tegen. Gelukkig waren de markeringen met regelmaat goed zichtbaar.
Het jeugdherinnerings angstbeeld te verdwalen in het grote bos kon ik niet ontkennen . Mijn Garmin GPS als gids voelde extra veilig.

Eenmaal het bos uit zag ik bordje dat verwees naar een Gite de Ferme op 5 km. Ik besloot dat dit mijn volgende halte zou worden.
IK werd hartelijk verwelkomd door Phillippe en z'n vrouw Veronique. De gasten gite was weer voor mij alleen. Samen met hun 2 jonge zonen hadden we een heerlijk avondmaal. We praatten over het leven op de campagne, zijn (nacht)werk op 30 km in een gehandicapteni-instelling , de uitbouw van hun gite .... Het gite verhaal van al de mensen die ik al ontmoet heb kent steeds opnieuw hetzelfde patroon. De Camino biedt mooi werk.

Ik had de haard aangestoken en boek in de hand dreef me de late avond in.

William Strobbe

donderdag 8 april 2010

Ithaka




Dinsdag 6 april:
Condom-Caseneuve 28 km

Woensdag 7april:
Caseneuve-Manciet 25 km

Ithaka

On fait le Chemin, pour Vider et Remplir (*)

Dinsdag 6 april. 8h.
Ontbijt samen met de Jean Vandenbroeck (Vlaamsche naam!) , eigenaar van de Gite in Condom. De 58 jarige leraar Geografie in een Lyceum in Clermont Ferrand heeft een aantal jaren geleden de Camino gedaan. Over 2 jaar pensioen. Dan gaat hij zich samen met zijn nieuwe liefde (die hij ontmoette tijdens zijn Camino in 2007) integraal wijden aan zijn nieuwingerichte Gite voor Pelgrims langs de Rue Principale van Condom. . De leerlingen in zijn lyceum zijn moeilijk , ongemotiveerd ....hij leek enigszins teleurgesteld in de jeugd van vandaag . Het verlossende pensioen nadert en de totale vrijheid na een actieve loopbaan . Schilderen ( er hingen mooie werken van hem aan de muur in de kamer waar we ontbijt hadden) , stages d'art, le jardin biodynamique, het onthaal van pelgrims. Ik zag de wens van het mooie , het verlossende van de sleur. Ik voelde met hem mee, de nieuwe bestemming van de jaren des onderscheids. Nog 2 jaar geduld. De goedgelegen nieuwe Gite heb je al, de liefde ook en de passie lijkt evident.

Ik verliet Condom met zon die straalde en de wind in de rug. Exellent weer voor de tocht van vandaag. De wegen liepen langs glooiende weilanden en wijngaarden. De wijnstokken waren gesnoeid en gelijnd aan een netwerk van stalen draden die straks de oogst zal leiden. Ik zag mannen bezig de draden aan te spannen, tractoren tussen de rijen door omploegen. Het wijnboerenwerk. Wijnranken voorbereiden na de winter op het nieuwe seizoen. De cyclus van de jaargetiijden.

Na 15 km kruiste ik andere wandelaars. Twee rondborstige Noorse vrouwen rustten uit langs de weg. . We knoopten een gesprek aan en wandelden samen verder. Ze hebben dit jaar 14 dagen wandelverlof en dan terug naar Noorwegen. Sinds 3 jaar doen ze dit, Santiogo is ooit eindbestemming. Wanneer is niet bekend. Hun beider tiener dochters stapten tot gisteren 1 weekje mee. Ze gaven op, hadden er (al) genoeg van. Blaren op de voet, monotoon en saai dat lange wandelen, verlangden naar spetterende kontakten met viriele jonge mannen-het avontuur (hadden in een Gite in Condom 2 jonge reizende Amerikanen ontmoet, vonden ze leuker) ...... De moeders gaven hun dochters de vrijheid. Ze zien elkaar over een week terug in Toulouse voor de terugvlucht. Ons ritme was verschillend en na 30 minuten scheidden onze wegen.

Een pelgrimsvraag is steeds "waar en wanneer ga ik overnachten onderweg?". Ik plan niet echt vooruit. Ik zag na 25 km een bordje "Gite 3km". Ik naderde de gite , belde aan, een frisse kop opende. Fritz, een goedlachse Duitser, ogenschijnlijk levensgenieter, begroette me in een schmarrel frans/duits taaltje met een guitig lachje. Speels deed ik mee in het mixtaaltje..." Giibt es encore zimmer!?" " Ja sicher" . Ik hoorde franse stemmen in het huis, ben niet alleen, andere pelgrims wellicht. . Fritz toonde me de kamer met 6 stapelbedden. Hij bracht me een slaaplaken en handdoek, rugzak opbergen in een opbergkast . Nette kamer, goed georganiseerd. De Duitsers bewijzen hun streven naar goede orde.

Het avondmaal was gezelllig. Samen met 1 frans koppel , een andere fransman en Fritz die amper frans sprak. Op het menu een heerlijke salade en nadien een stoemp van groenten en saucisson. Heerlijk. Het franse koppel was 40 jaar getrouwd. Ter viering van dit heuglijke feit hadden ze besloten de hele Camino te doen met hun tweetjes. Ik dacht aan Jacques Brel, "les vieux amants- il fallait bien du talent pour etre vieux sans etre adulte ....". Als liefde zo veel jaar kan duren, dan moet dit echt wel liefde zijn, ondanks.... Ze leken vastberaden de tocht te vervolmaken en keken elkaar aan met een knipoog . We zien elkaar zeker onderweg terug.

We dronken lekkere wijn van het vat terwijl Fritz beelden toonde op z'n pc over de Camino die hij meerdere malen heeft gedaan. De wijze waarop ie de Camino deed was origineel, hij trok een lichtgewicht karretje achter zich aan met alles erop en eraan (tent , kookgerei...) Samen met z'n hond. De hond is vorig jaar gestorven. Ik was vertaler van dienst.
Ieder heeft zijn verhaal over de Weg.
Gute Nacht.

Woensdag 7 april
Vroeg opstaan (7h) . Fritz is een vroege vogel en wil z'n gasten om 8.30h al weg. Een lekker ontbijt stond klaar.

Er stond een bericht van Huib op mijn voice. Hij had m'n Pa de avond voordien gesproken en berichtte me dat hij niet mee overkomt om een aantal dagen samen de Camino te stappen. Jammer, dacht ik, met respect voor z'n beslissing. Zijn keuze heeft betekenis voor zichzelf en voor mij.

Ik dacht aan een brief die hij me recentelijk stuurde net voor mijn vertrek met een korte tekst. Hij heeft al vele jaren lang een creatieve manier eigen gemaakt om via gedichten, expressie en taal een eigenzinnige dimensie te geven aan emotie(s):

"Ithaka"
' Hou Ithaka wel in gedachten,
daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast de reis in geen geval. t'Is beter dat die vele jaren duurt - zodat je oud zult zijn wanneer je het anker uitwerpt. Rijk aan wat je onderweg verwierf ; maar niet verwachtend dat je reis je rijkdom schenken zal.'. .....-)

Het was een regenachtige dag. Heb vandaag uren in de regen m'n weg voortgezet. Onder de bescherming van m'n regenzeil immer weiter. Het voelde minder zwaar dan bij de hevige regenval van een paar dagen geleden. Dapper zette ik door en besloot na 24 km bij een Gite a la ferme aan te kloppen. Een oude man verwelkomde me. Hij waakte me z'n vrouw over de Gite. De gite- madam (hun dochter), was gisteren bevallen van haar tweede kind. We dronken later op de avond een drink op z'n grootvader-zijn waar ie bijzonder trots over was. Hij had plezier met m'n verhalen over de Camino. De uitspraak van boven (*) ontstond in ons gesprek. De kracht van taal.

In de ruimte voor de gasten had hij een groot vuur aangestoken. Ik mijmerde er weg na een heerlijk avondmaal. Ik tuurde naar de rode gloed van het vuur , voelde de warmte die deugd deed.


William Strobbe

woensdag 7 april 2010

De wake-up call






Maandag 5 maart
La Romieu - Condom
15 km

De wake-up call
Een boodschap van het hart.


7h. De klokjes van het kerkje klingelen een zacht ochtendconcert. Een prettige wake-up call. Ik rook koffie en geroosterd brood. Een geur van zaligheid en oude herinnering. De ontbijttafel staat gedekt. Wat kun je meer hebben. Wat een verwennerij. Gastvrouwe Anne-Marie komt binnen met een pot geurende koffie en warme melk. Ze hecht waarde aan lekker brood aan de gasten aan te bieden. Het smaakt heerlijk samen met de home-made confituur. Jean- Pierre komt binnen en begint een verhaal over de Maya Kalender die in 2012 een acopalyptische wereld transformatie voorspellen.
Hoe ie er toe kwam weet ik niet maar het opende een poort van herinneringen voor me. Weer een pakkende synchroniciteit die refereert naar een ingrijpende belevenis in mijn leven en die aan de basis ligt van mijn Camino.

Op 13 october 2009 had ik met mijn goede vriend Patrick afgesproken mee te gaan naar een lezing in het Antwerpse Oost-West centrum over de Maya Kalender. In een klein zaaltje vol met volk deed een Nederlandse man uit Bergen op Zoom een verhaal over de Maya Kalender. Hij had er recentelijk een boek over geschreven. Eea was aanleiding nav een ingrijpende belevenis in zijn leven. Op z'n 40- ste had ie een serieuze burn-out. Hij was tot voor die tijd het proto-type van de hardwerkende immer vooruitwillende ICT man bij een grote bank. Onbegrensd, vol overgave en zichzelf in essentie voorbij aan het hollen . Tot ie plots in het grote zwarte gat viel en alles voor hem instortte. Zware ongrijpbare tijden raakte zijn zin voor leven. Hij besloot andere dingen te doen , de wereld in te trekken. Los te laten. Hij ontdekte tijdens een van zijn reizen in Mexico de Maya filosofie. Het begon hem dermate te boeien dat ie het ging onderzoeken. Dit leidde tot een hele reeks omzwervingen, verdieping en publicaties over het thema. Hij vertelde vol bezieling over zijn ervaringen en inzichten.

Na afloop van de lezing gingen Patrick en ik een pint pakken in een cafe vlakbij.

En hier opnieuw een bijzondere contstatatie die ik vandaag al wandelend ontdekte.
Het cafe bevond zich op de hoek van de Lange Lozannastraat en Van Schoonbekestraat. 50 m daarvandaan is m'n moeder grootgebracht in een pand dat nu grotendeels verbouwd is. Enkel de oude voordeur is er nog. Ik herinner me ' Vincentelli - een fabriek in geconfijt fruit'. M'n grootvader , van Baskische origine, was er concierge. Een stuk familiegeschiedenis passeerde de revue. Wellicht ook dat ik daar ben ontstaan. M'n moeder was 17 en vader 19. Waar ging je destijds (53 jaar geleden) als jeugdig geweld je lustvolle passie uitleven!? Ik werd een kind uit een jeugdige liefde. Ik schrijf dit nu omdat ik geloof dat het verhaal, de plek en het moment betekenis heeft die ik nog niet helemaal bevat. De Weg zal wellicht Inzicht brengen.

Ik praatte met Patrick na over de avond, het burn-out verschijnsel van de spreker en zijn drastische keuze nadien. Ik voelde al de hele tijd een vervelend zeurend gevoel in m'n armen. Dit was al enkele dagen in m'n lijf. Ik dacht, dit gaat wel over. We namen afscheid en reden beiden huiswaarts. Die nacht had ik een bijna slapeloze nacht, vond geen weg met die zeurende pijn in de armen. Ik ging zeker de dag nadien naar de dokter gaan.

14 october begon met een slap en lamlendig gevoel. Ik dacht een buikgriep die het hele lijf murm doet voelen. Huisdokter Patrick Belde riep volgnr 83 binnen. Daar zat ik dan. Hij nam bloed, ik werd onwel. Dokter Belde zei dat ie toch voor alle zekerheid een cardiogram ging nemen. De machine printte uit...en ....ik zag hem bijzonder onrustig doen. "Je moet met spoed naar het ziekenhuis". Wat hebben we nu , dacht ik met schrik. Binnen de 5 minuten stonden er 2 ambulances , loeiende sirenes en urgentie-arts. Voor ik het wist lag ik op een draagberrie, infuus, en zuurstofmasker. Ik voelde helemaal niets, alleen vestomming en diepe emotie. Ik was overleverd aan de medici. Ik belande voor observatie op intensive care van Sint Jozef te Malle. ((Sorry Ma, dat je dit wellicht nu zo moet lezen, had het anders aan u verteld, uiteindelijk is alles goed gekomen!)) Ik was zonder het zelf te willen plots hartpatient. Rondom mij veel ellende van mensen die acute hartinfarcten hadden. Een diepe confrontatie met het leven. De cardioloog, symathieke man , vol ernst en ironie zou 2 dagen later m'n kransslagaders onderzoeken via cathederisatie in het Middelheim ziekenhuis. Ik lag aan de apparatuur gekluisterd en was afgesloten van de wereld , van alles dat me lief was. Is dit het leven..... gonsde door me heen. Hoopte dat het allemaal niets was, een fait d'hivers, een onbenul..... Alles behalve het einde van het mooie! Dit mijmerde ik ook toen ik van het ene hospitaal naar het andere vervoerd werd. Stel dat ik niet meer buiten mag, niet meer die kleine dingen kan/mag doen die het leven de jus geven van overgave, klasse en vreugd. Het bleek al bij al mee te vallen. Na 4 dagen , goed rapport van het onderzoek. Hart helemaal goed, geen vernauwingen. Maar toch. Er was iets fundamenteels geraakt in me.
Geraakt door en in m'n hart. Net als die andere Baak collega's: Harry Starren met een infarct, Valentijn Ouwens met hartritmestoornis en implantaat van een pacemaker, Bert Van Hees met open hart operatie.... Allemaal mannen van de Baak met een gezonde mind-set en toch geraakt in/door het hart.
En voor elk van hen bijzondere invloed op hun levenswandel.

Ik ervaarde het hart-incident als een wake-up call van 1ste orde. Klopt het leven dat ik ah volgen ben? Is de wijze waarop ik leef de goede weg? Het voelde bij wijlen heel beklemmend na de ziekenhuistijd.

Ik ervaarde de nood aan tijd en afstand te nemen van de innerlijke en uiterlijke hectiek die ik rond mezelf heb opgebouwd.
Ik besloot dat het hoogtijd was een langere tijd uit m'n werk te stappen. Uit mijn patroon te stappen. Een Sabbatical te nemen. Een oude droom , de Tocht naar Compostela te doen , dwarrelde op. Ik besloot de keuze te maken in overleg met thuis, De Baak en in essentie ook met mezelf.
De keuze voelde goed.

De weg van La Romieu naar Condom verliep vlot. De zon straalde volop. Het was een korte wandeldag. Rond 15 h liep ik de hoofdweg van het stadje Condom op en merkte algauw een Gite op met de mooie naam 'Le champ d'etoiles'. Ik belde aan . Een jongen deed open. Ik was weer de enige gast. Installeerde me boven. Het was een pas geopende gite en ik was de derde gast sinds de opening die er verbleef. Het was Paasmaandag, feestdag. In Condom was het heel stil. Alles was toe. Amper volk op straat. Waar waren de mensen? De kathedraal van Condom was open. Ik wandelde binnen, stilte. Een enorm Christus-beeld sierde een zijportaal. Wat heeft het Cristendom toch met het lijden van Jezus Christus? Beseffen we allemaal de rijke symboliek van de leer van Christus? Godsdiensten verdienen verdieping om de ware boodschap te begrijpen. De institutie Kerk heeft daarin een ambigue rol gespeeld van dubbele moraal, nog steeds trouwens.
Ik wandelde terug naar de Gite en nam een rustpauze. Ben in slaap gevallen.

William Strobbe