Kathedraal LeonVrijdag 7 mei
Reliegios - Leon
33 km
Zaterdag 8 mei , Leon
11h Plaza San Claudio,
Brasseria Lleras 38.
Leon
Onder een schraal zonnetje zit ik op een rustig terras. Tijd weer om de gedachten te bundelen. Ik ben in Leon aangekomen. Leon is een van de grootste steden in Gallicie naast Burgos. Heb een kamer genomen in Hostal Orejas. Een gezellig pension op de 2 pisa van een statig oud gebouw in een rustige buurt. Na de vele nachten in albergues met krakend piepende stapelbedden, peregrinos boven en naast me en collectieve vroeg-ochtend wake-up rituelen wil ik nog eens gaan genieten van private space.
Zwerver
Soms voel ik me een echte zwerver. Voortdurend bewegen van de ene plek naar de andere. Een spoor volgen, stap voor stap, dag na dag, week na week. Een zwerver met een doel. Zoals een zanger met een lied. In de sporen van de miljoenen vergeten peregrinos op Weg naar Santiago.
Het is geen eindeloze reis. Binnen 2 weken sta ik voor de poorten van Santiago. Een eindpunt? Fysiek ja. Geestelijk en op zielsniveau is wat anders. Van een andere orde.
De reis begint na de aankomst. Begint de reis na de reis? De metafysische dimensie. De Camino in haar essentie. Is de Weg vrouwelijk?
1000 km
Het weegt bij momenten zwaar, moet ik toegeven. Ik ben 40 dagen onderweg. Hen de kaap van de 1000 km vandaag overschreden. Een flinke portie dagen in voortdurende beweging. Het lijf voelt de inspanning. Mijn voeten zijn mijn vrienden geworden. De voeten helpen en dragen me. Ik heb die broodnodig om de rest van de Camino te doen. Om uberhaubt te blijven doorstappen in het leven. Gelukkig zijn de voeten helemaal in orde (geen enkele blaar!) , net als de benen, spieren en rug.
Thuis
De kontakten die ik heb met het thuisfront voelen warm en goed aan. Doen deugd, en zijn hartverwarmend,noodzakelijk. Ik mis bij momenten de intimiteit, het dichtbij zijn. Nog even geduld, althans wat de laatste betreft.
Kontakten van de Camino
De Weg biedt andersoortige kontakten. Een sliert van bewegende zielen. Elk volgt zijn Weg, op zijn manier en gaat die 'verbindingen' aan die hem/haar het best uitkomen, het beste passen of overkomen. Het komt vanzelf, het ontstaat vanzelf of het is niets. In alle varianten. Ik zie soms mensen terug die samen doorstappen. Groepjes, duo's worden gevormd door de omstandigheden. Of niet. Sommigen zie ik met regelmaat terug in een albergue, slaapzaal, op een terras- restaurant in een dorpje of langs de Weg op een bank of stukje weiland. Sommigen waarvan ik de namen vergeet, zie op de meest onverwachte momenten en plekken kortstondig (vb in een kerk op een bank, zoals net)terug. Of verdwijnen door dat ik of zij vooruit zijn gegaan of ergens langer zijn gebleven. Door de verschillende ritmes van stappen. Het ritme als scheidsrechter van het verschillend zijn. Ik denk aan de 2 Zeeuwse ladies Elly en Johanna die iwaarvan ik afscheid heb genomen in Burgos (*). Ulla (FRG), NaYoung en Jennifer (Korea), Clemens en Chrishilde (FRG), Martha & Reinhilde (2 dappere dames van 65+) uit Suisse, Karsten uit Dresden, Dominiek uit Leipzig, Karl uit Koln, ben ik het meest tegengekomen sinds de overtocht van de Pyreneen. Ulla is gisteren blijkbaar afgehaakt, haar rug heeft het begeven en wil terug naar huis. Ze is op, moe en de moraal op een dieptepunt. Dan is de Camino een kwelling. Het verlangen naar het veilige (thuis)nest is dan groot . De 2 Koreaanse jonge meiden (25) , die gaan elk op hun manier de Weg. Elk doet het met een heel persoonlijke motivatie.
Een veelgehoorde vraag " why you do the Camino". Food for thought. Soms een te vanzelfsprekende vraag zonder diepte. Soms verrassend intens. Of blanco. En toch, bij verdieping van de verhalen is de motivatie telkens uniek. De Camino is een transpersoonlijk net aan kosmische verbindingen. Niet ieder is in staat het te verwoorden. Elk verwoordt het op zijn/haar persoonlijke wijze. Een diepgelovige Na Young uit Seioel doet de Camino voor een tweede keer. 2 jaar geleden deed ze de Camino met haar ouders. Haar pa is zo oud als ik. Ik begreep dat ze haar ouders tijdens de Weg op een heel andere manier heeft leren kennen. Het was niet steeds prettig. Soms ronduit vervelend. Een pa die uit zijn patroon stapt en gedrag vertoont dat ie nooit eerder heeft vertoond. Daar gaat de illusie van de perfecte pa/ma/ouders. De kwetsbaarheid ontstaat daar waar het vanzelfsprekende wordt doorbroken. Een confrontatie die inzicht heeft gegeven in hun ware aard. Een perfect kader voor Shakespeare's opus " life is a theater and each plays his/her role".
Smijt je maskers af. Weg het Hemelse evenwicht van het schijnbaar liefdevolle. De Camino levert het vermogen om perspectieven te transcenderen en rechtstreeks op het niveau van het echte zijn te opereren. Het breekt illusies. Het levert de mens de grootste kracht op die de mens kan hebben. Je moet het alleen maar beseffen, toe laten en vervolgens laten inzinken tot nederige proporties. Want als je bewust macht aanwent voor eigenbelang krijg je een nieuwe vervreemding. De macht van de manipulatie. Wijsheid ontdekken heeft het voor de Wijze of Heilige heel gemakkelijk en heel moeilijk. Alles wat je leert, inziet op de Weg heeft alleen maar zin als je het daadwerkelijk gebruikt in het echte leven.
Bruisende stad
Leon is een mooie stad met tal van pleintjes, smalle straatjes en talloze restautantjes. Vaak verdoken in steegjes. Het woeste nachtleven begint heel laat. De Spanjaarden zijn in de steden in zekere zin spoorloos tussen 14 en 20h. Dan komt het stillekens op gang (zeker in de weekends). De parade van de feestende en genietende mens komt op gang het moment dat voor de peregrinos de albergue haar deuren sluit (21.30h). De peregrinos zijn niet voorbestemd de kroegen aan te doen. Die moeten vroeg gaan slapen. Fit zijn voor de morgenstond. Santiago wacht. Tenzij je in een hostal slaapt. Maar, eerlijk gezegd, ik voel me te moe op het einde van de dag om deelgenoot te worden van Leon by Night. Het zal voor een volgend keer zijn.
Reliegios - Leon
33 km
1000 km van gedachten en ervaringen.
Zaterdag 8 mei , Leon
11h Plaza San Claudio,
Brasseria Lleras 38.
Leon
Onder een schraal zonnetje zit ik op een rustig terras. Tijd weer om de gedachten te bundelen. Ik ben in Leon aangekomen. Leon is een van de grootste steden in Gallicie naast Burgos. Heb een kamer genomen in Hostal Orejas. Een gezellig pension op de 2 pisa van een statig oud gebouw in een rustige buurt. Na de vele nachten in albergues met krakend piepende stapelbedden, peregrinos boven en naast me en collectieve vroeg-ochtend wake-up rituelen wil ik nog eens gaan genieten van private space.
Zwerver
Soms voel ik me een echte zwerver. Voortdurend bewegen van de ene plek naar de andere. Een spoor volgen, stap voor stap, dag na dag, week na week. Een zwerver met een doel. Zoals een zanger met een lied. In de sporen van de miljoenen vergeten peregrinos op Weg naar Santiago.
Het is geen eindeloze reis. Binnen 2 weken sta ik voor de poorten van Santiago. Een eindpunt? Fysiek ja. Geestelijk en op zielsniveau is wat anders. Van een andere orde.
De reis begint na de aankomst. Begint de reis na de reis? De metafysische dimensie. De Camino in haar essentie. Is de Weg vrouwelijk?
1000 km
Het weegt bij momenten zwaar, moet ik toegeven. Ik ben 40 dagen onderweg. Hen de kaap van de 1000 km vandaag overschreden. Een flinke portie dagen in voortdurende beweging. Het lijf voelt de inspanning. Mijn voeten zijn mijn vrienden geworden. De voeten helpen en dragen me. Ik heb die broodnodig om de rest van de Camino te doen. Om uberhaubt te blijven doorstappen in het leven. Gelukkig zijn de voeten helemaal in orde (geen enkele blaar!) , net als de benen, spieren en rug.
Thuis
De kontakten die ik heb met het thuisfront voelen warm en goed aan. Doen deugd, en zijn hartverwarmend,noodzakelijk. Ik mis bij momenten de intimiteit, het dichtbij zijn. Nog even geduld, althans wat de laatste betreft.
Kontakten van de Camino
De Weg biedt andersoortige kontakten. Een sliert van bewegende zielen. Elk volgt zijn Weg, op zijn manier en gaat die 'verbindingen' aan die hem/haar het best uitkomen, het beste passen of overkomen. Het komt vanzelf, het ontstaat vanzelf of het is niets. In alle varianten. Ik zie soms mensen terug die samen doorstappen. Groepjes, duo's worden gevormd door de omstandigheden. Of niet. Sommigen zie ik met regelmaat terug in een albergue, slaapzaal, op een terras- restaurant in een dorpje of langs de Weg op een bank of stukje weiland. Sommigen waarvan ik de namen vergeet, zie op de meest onverwachte momenten en plekken kortstondig (vb in een kerk op een bank, zoals net)terug. Of verdwijnen door dat ik of zij vooruit zijn gegaan of ergens langer zijn gebleven. Door de verschillende ritmes van stappen. Het ritme als scheidsrechter van het verschillend zijn. Ik denk aan de 2 Zeeuwse ladies Elly en Johanna die iwaarvan ik afscheid heb genomen in Burgos (*). Ulla (FRG), NaYoung en Jennifer (Korea), Clemens en Chrishilde (FRG), Martha & Reinhilde (2 dappere dames van 65+) uit Suisse, Karsten uit Dresden, Dominiek uit Leipzig, Karl uit Koln, ben ik het meest tegengekomen sinds de overtocht van de Pyreneen. Ulla is gisteren blijkbaar afgehaakt, haar rug heeft het begeven en wil terug naar huis. Ze is op, moe en de moraal op een dieptepunt. Dan is de Camino een kwelling. Het verlangen naar het veilige (thuis)nest is dan groot . De 2 Koreaanse jonge meiden (25) , die gaan elk op hun manier de Weg. Elk doet het met een heel persoonlijke motivatie.
Een veelgehoorde vraag " why you do the Camino". Food for thought. Soms een te vanzelfsprekende vraag zonder diepte. Soms verrassend intens. Of blanco. En toch, bij verdieping van de verhalen is de motivatie telkens uniek. De Camino is een transpersoonlijk net aan kosmische verbindingen. Niet ieder is in staat het te verwoorden. Elk verwoordt het op zijn/haar persoonlijke wijze. Een diepgelovige Na Young uit Seioel doet de Camino voor een tweede keer. 2 jaar geleden deed ze de Camino met haar ouders. Haar pa is zo oud als ik. Ik begreep dat ze haar ouders tijdens de Weg op een heel andere manier heeft leren kennen. Het was niet steeds prettig. Soms ronduit vervelend. Een pa die uit zijn patroon stapt en gedrag vertoont dat ie nooit eerder heeft vertoond. Daar gaat de illusie van de perfecte pa/ma/ouders. De kwetsbaarheid ontstaat daar waar het vanzelfsprekende wordt doorbroken. Een confrontatie die inzicht heeft gegeven in hun ware aard. Een perfect kader voor Shakespeare's opus " life is a theater and each plays his/her role".
Smijt je maskers af. Weg het Hemelse evenwicht van het schijnbaar liefdevolle. De Camino levert het vermogen om perspectieven te transcenderen en rechtstreeks op het niveau van het echte zijn te opereren. Het breekt illusies. Het levert de mens de grootste kracht op die de mens kan hebben. Je moet het alleen maar beseffen, toe laten en vervolgens laten inzinken tot nederige proporties. Want als je bewust macht aanwent voor eigenbelang krijg je een nieuwe vervreemding. De macht van de manipulatie. Wijsheid ontdekken heeft het voor de Wijze of Heilige heel gemakkelijk en heel moeilijk. Alles wat je leert, inziet op de Weg heeft alleen maar zin als je het daadwerkelijk gebruikt in het echte leven.
Bruisende stad
Leon is een mooie stad met tal van pleintjes, smalle straatjes en talloze restautantjes. Vaak verdoken in steegjes. Het woeste nachtleven begint heel laat. De Spanjaarden zijn in de steden in zekere zin spoorloos tussen 14 en 20h. Dan komt het stillekens op gang (zeker in de weekends). De parade van de feestende en genietende mens komt op gang het moment dat voor de peregrinos de albergue haar deuren sluit (21.30h). De peregrinos zijn niet voorbestemd de kroegen aan te doen. Die moeten vroeg gaan slapen. Fit zijn voor de morgenstond. Santiago wacht. Tenzij je in een hostal slaapt. Maar, eerlijk gezegd, ik voel me te moe op het einde van de dag om deelgenoot te worden van Leon by Night. Het zal voor een volgend keer zijn.
William Strobbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten