Donderdag 13 meiMolinaseca - Cacabelos
30km
Vrijdag 14 mei
Cacabelos - Vega de Valcarce
28km
Vrijdag 14 mei. , Vega, 17h Albergue de Brasil
De dag van de paradoxale gevoelens. Feel them, live them.
Wat een dag vandaag. De hele dag regen. Absoluut niet de meest prettige beleving. De regen drukt en voelt onaangenaam. Onder bescherming van het groene regenzeil, een veilig onderkomen onder het natte schouwspel in het bergachtige landschap. Enkele kilometers verder sneeuwt het nog in de bergen. Het klimaat slaat op hol. Heeft het te maken met die vulkaanuitbarstingen in Ijsland of met de oneindige stroom olie die op 1500 m in de diepe zee naar boven stuwt in de baai van Mexico, ik weet het niet. The climate is changing , that's for sure. Het weer is hier haaks op wat het normaal moet zijn: warm en zonnig.
De sympathieke Braziliaan Itobere (Ironman) die de herberg di Brasil runt is helemaal niet blij met deze koude tijden. Hij verlangt naar de warme dagen. Om het enigszins te compenseren brandt binnen een grote open haard. Doet deugd.
Als kenner van de kunst van de hospitality heeft hij in de dormitory een gasbrander geplaatst die een heerlijke warmte verspreid. S'avonds is het eten in deze door Brazilianen gerunde alberbergue heerlijk. Met zwoele muziek op de achtergrond genieten we van een heerlijke salade en vervolgens een riz a la Bahia. De vino tinto wordt eveneens rijkelijk geserveerd.
Als kenner van de kunst van de hospitality heeft hij in de dormitory een gasbrander geplaatst die een heerlijke warmte verspreid. S'avonds is het eten in deze door Brazilianen gerunde alberbergue heerlijk. Met zwoele muziek op de achtergrond genieten we van een heerlijke salade en vervolgens een riz a la Bahia. De vino tinto wordt eveneens rijkelijk geserveerd.
We zijn met een klein groepje in de Albergue ; 2 Fransen, 1 Portugees , 1 Duitser en 1 Koreaanse. We worden door Itobere uitgenodigd ter kennismaking met elkaar wat te vertellen over onze Camino. Een soort voorstellingdrondje. Welbekend van bij onze trainingen. Itebero noemt me grappend el professor, een eerbare functie om vertaler van dienst te zijn. De verhalen van elkeen tonen de diversiteit in belevenissen en motieven. Jean Yves (59) heeft kanker en wil deze Tocht doen zo lang het kan. Hij houdt zich sterk dat hij zal genezen. De man straalt krachtige wil uit. Ik voel zijn diep geloof en zijn sterke voornemen de strijd tegen deze wrede ziekte te overwinnen. De Camino koestert vele intieme verhalen van mensen. Het is een grote stroom van individuen die een Weg maken in het Leven en de Camino hiervoor als voedingsbron gebruiken.
Af en toe een dipje...
Ik heb de Weg door te lopen. Deze ochtend had ik het even moeilijk. Het stappen ging moeizaam en voelde mijn stramme spieren in de benen en de voeten die zich langzaam opwarmden. Mijn lijf sputterde een beetje. Een vreemd gevoel overviel me. Ik bedacht me waar ik mee bezig was. Ik ervaarde me als een soort bezetene die iedere morgen opnieuw de rugzak om het lijf gespt, de walking-stick in de hand neemt en zich voorneemt om door te stappen. Doorstappen. Op die 2 voeten en langs de lange wegen.
Ik heb de Weg door te lopen. Deze ochtend had ik het even moeilijk. Het stappen ging moeizaam en voelde mijn stramme spieren in de benen en de voeten die zich langzaam opwarmden. Mijn lijf sputterde een beetje. Een vreemd gevoel overviel me. Ik bedacht me waar ik mee bezig was. Ik ervaarde me als een soort bezetene die iedere morgen opnieuw de rugzak om het lijf gespt, de walking-stick in de hand neemt en zich voorneemt om door te stappen. Doorstappen. Op die 2 voeten en langs de lange wegen.
Wreedheid en lachen.
Met momenten krijg ik een existentiele slagje om de oren. Paradoxaal genoeg zijn het prikjes in een lichte vorm van zinneloosheid, wrede gedachten van onbeduidendheid om dan weer in een intens gevoel van overvloed (abundance) te transformeren . Ik verbeeld me: zie de man stappen langs de Camino. Heeft die man niets anders te doen? Het kan een karikatuur worden. Ik verbeeld me een criticus, de innerlijke rechter : '" Al dat gedoe, werken voor de kost-moet je, verantwoording, verantwoordelijkheid, 'seg manneken' ; niet zeuren. Die 2 maanden weg. Dat gedoe naar die Compost..naar waar?.... da's voor dromers, vluchters van de werkelijkheid , da's voor mensen die niet weten wat ze willen ...'. Ik behoed me voor de critici. De zelfkwelling. We kunnen wreed zijn tegen onszelf. Coelho suggereert dat we iedere poging tot zelfkwelling, hoe subtiel ook , heel snel de kop moeten indrukken. Wanneer we wreed zijn tegen onszelf, moeten we elke poging tot geestelijke pijn , zoals schuld, wroeging, besluiteloosheid , lafheid omzetten in fysieke pijn. Hij heeft hiervoor een biezondere effectieve oefening. Telkemale je een wrede gedachte hebt over iets boor je de nagel van je wijsvinger onder de duim tot de pijn fel is. Concentreer je op de pijn : ze weerspiegelt fysiek de pijn die je geestelijk voelt. Verminder de druk als de gedachte uit het hoofd weg is. Herhaal dit zo vaak als het nodig is, ook al moet je het een aantal keer achter elkaar doen. De wrede gedachte zal met steeds grotere tussenpozen terugkeren en tenslotte helemaal verdwijnen, tenminste als je het iedere keer trouw blijft doen.
Ik kan ook lachen met mezelf. Rick Jarow leerde in een van de meditaties naar je zorgen of andere dingetjes te kijken waar je mee worstelt . Om er vervolgens, vanuit de onderbuik te beginnen, er goed mee te gaan lachen. De lach die langzaam op gang komt. Deze lachmeditatie werkt erg bevrijdend. Moet je eens doen, zo goed beginnen te lachen , tot je buldert ....de energie stroomt door het hele lijf. Het kan iets van iets beduidend tot niets herleiden. Werkt bevrijdend en relativerend. Wel een gek zicht voor de anderen als die niet weten wat er aan de hand is. The Camino goes crazy.
Met momenten krijg ik een existentiele slagje om de oren. Paradoxaal genoeg zijn het prikjes in een lichte vorm van zinneloosheid, wrede gedachten van onbeduidendheid om dan weer in een intens gevoel van overvloed (abundance) te transformeren . Ik verbeeld me: zie de man stappen langs de Camino. Heeft die man niets anders te doen? Het kan een karikatuur worden. Ik verbeeld me een criticus, de innerlijke rechter : '" Al dat gedoe, werken voor de kost-moet je, verantwoording, verantwoordelijkheid, 'seg manneken' ; niet zeuren. Die 2 maanden weg. Dat gedoe naar die Compost..naar waar?.... da's voor dromers, vluchters van de werkelijkheid , da's voor mensen die niet weten wat ze willen ...'. Ik behoed me voor de critici. De zelfkwelling. We kunnen wreed zijn tegen onszelf. Coelho suggereert dat we iedere poging tot zelfkwelling, hoe subtiel ook , heel snel de kop moeten indrukken. Wanneer we wreed zijn tegen onszelf, moeten we elke poging tot geestelijke pijn , zoals schuld, wroeging, besluiteloosheid , lafheid omzetten in fysieke pijn. Hij heeft hiervoor een biezondere effectieve oefening. Telkemale je een wrede gedachte hebt over iets boor je de nagel van je wijsvinger onder de duim tot de pijn fel is. Concentreer je op de pijn : ze weerspiegelt fysiek de pijn die je geestelijk voelt. Verminder de druk als de gedachte uit het hoofd weg is. Herhaal dit zo vaak als het nodig is, ook al moet je het een aantal keer achter elkaar doen. De wrede gedachte zal met steeds grotere tussenpozen terugkeren en tenslotte helemaal verdwijnen, tenminste als je het iedere keer trouw blijft doen.
Ik kan ook lachen met mezelf. Rick Jarow leerde in een van de meditaties naar je zorgen of andere dingetjes te kijken waar je mee worstelt . Om er vervolgens, vanuit de onderbuik te beginnen, er goed mee te gaan lachen. De lach die langzaam op gang komt. Deze lachmeditatie werkt erg bevrijdend. Moet je eens doen, zo goed beginnen te lachen , tot je buldert ....de energie stroomt door het hele lijf. Het kan iets van iets beduidend tot niets herleiden. Werkt bevrijdend en relativerend. Wel een gek zicht voor de anderen als die niet weten wat er aan de hand is. The Camino goes crazy.
Blijven genieten in kontakt met de wereld.
Ik geniet zo vaak van dit onverwachte leven. Zo op mezelf en toch in verbinding met het Leven. Grappig, ik heb op nog geen enkel moment gedacht aan opgeven, de bus nemen naar Santiago ofzo, of naar Kristine thuis te bellen dat ze me moet komen halen. Ik besefte wat een luxe van mogelijkheden ik heb. De Camino sluit niet af, het opent de wereld op de poorten van datgene dat mogelijk is. Het zwervend bestaan als alternatief op het drukke doen van het niets. En alles. De Camino leert relativeren van de nietigheid en tergelijkertijd van de Kracht. Die onmetelijke Kracht die we allen in ons koesteren. Ik heb de keuze gemaakt het te doen. Ten volle.
Enkel, er is vaak de angst om het toe te staan, erin te stappen. Letterlijk en figuurlijk. Je stapt erin en elke stap die je doet is een stap. Ik meen dat we te weinig stil blijven staan bij de stappen die we zetten. We worden bepaald door de routines, door de vanzelfsprekendheden, door de plichten die drukken. We durven ze niet in vraag stellen want , stel, dat alles een illusie is, dat dat de Grote Wereld wenkt en we hebben het niet eens gezien, gevoeld. Is de melancholisch ingestelde mens steeds ingesteld in het gemis of in de kansen?
Ik geniet zo vaak van dit onverwachte leven. Zo op mezelf en toch in verbinding met het Leven. Grappig, ik heb op nog geen enkel moment gedacht aan opgeven, de bus nemen naar Santiago ofzo, of naar Kristine thuis te bellen dat ze me moet komen halen. Ik besefte wat een luxe van mogelijkheden ik heb. De Camino sluit niet af, het opent de wereld op de poorten van datgene dat mogelijk is. Het zwervend bestaan als alternatief op het drukke doen van het niets. En alles. De Camino leert relativeren van de nietigheid en tergelijkertijd van de Kracht. Die onmetelijke Kracht die we allen in ons koesteren. Ik heb de keuze gemaakt het te doen. Ten volle.
Enkel, er is vaak de angst om het toe te staan, erin te stappen. Letterlijk en figuurlijk. Je stapt erin en elke stap die je doet is een stap. Ik meen dat we te weinig stil blijven staan bij de stappen die we zetten. We worden bepaald door de routines, door de vanzelfsprekendheden, door de plichten die drukken. We durven ze niet in vraag stellen want , stel, dat alles een illusie is, dat dat de Grote Wereld wenkt en we hebben het niet eens gezien, gevoeld. Is de melancholisch ingestelde mens steeds ingesteld in het gemis of in de kansen?
De wijngaarden van de Bierzo
De streek tussen Ponferrada en Villafranca del Bierzo is een prachtige streek met hoge heuvels en uitgestrekte wijnvelden. De wijngaarden van de Biero produceren uitstekende wijnen. Ponferrada is een oude stad met een imposante burcht langs de Rio Sil. Hier hebben de tempeliers hun sporen nagelaten. In Villafranca del Bierzo , het kleine Santiago genoemd , heb je prachtige kerken. Er is een merkwaardige poort die alle pelgrims moeten passeren richting Compostela met de naam ' Puerta del Pardon'. Ik stapte onder deze poort van de Vergiffenis het stadje uit en liep uren in een bebost gebied langd de oevers van de Rio Sil. Op een bepaalde plek had een of andere leukerd om de 10 meter foto's met blote madammen uit een porno boekje onder een steen gelegd. Het was maar om de peregrinos op andere dan devote gedachten te brengen. Ik liep rustig door. Het ruikte heerlijk en de foto's van de blote madammen vervaagden tot heerlijke andere fantasieen. De Camino is echt een belevenis.
De streek tussen Ponferrada en Villafranca del Bierzo is een prachtige streek met hoge heuvels en uitgestrekte wijnvelden. De wijngaarden van de Biero produceren uitstekende wijnen. Ponferrada is een oude stad met een imposante burcht langs de Rio Sil. Hier hebben de tempeliers hun sporen nagelaten. In Villafranca del Bierzo , het kleine Santiago genoemd , heb je prachtige kerken. Er is een merkwaardige poort die alle pelgrims moeten passeren richting Compostela met de naam ' Puerta del Pardon'. Ik stapte onder deze poort van de Vergiffenis het stadje uit en liep uren in een bebost gebied langd de oevers van de Rio Sil. Op een bepaalde plek had een of andere leukerd om de 10 meter foto's met blote madammen uit een porno boekje onder een steen gelegd. Het was maar om de peregrinos op andere dan devote gedachten te brengen. Ik liep rustig door. Het ruikte heerlijk en de foto's van de blote madammen vervaagden tot heerlijke andere fantasieen. De Camino is echt een belevenis.
William Strobbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten