Un periodista, un notario y un director over het Leven

Zondag 9 mei
Leon-Hospital de Orbigo
41 km

Maandag 10 mei
Hospital de Orbigo-Astorga-Santa Catalina de Somoza
33 km


"Un periodista, un notario y un director over het Leven".

Maandag 10 mei ;Alberge El Caminante, 17hIn de gezellige warmte van de Alberge overzie ik de gelagzaal. Acher de lange toog prijken op een prikbord oude foto's van het kleine dorpje , foto's van kinderen en een verzameling oude geldbiljetten uit de hele wereld. Grote brokken beenham hangen aan haken en een aantal heerlijk uitziende tapas wachten op consumatie in een lange koelcel op de toog. Op een TV scherm in een hoek boven een venster is een serie bezig. Het gaat over een liefdesaffaire. De passies laaien hoog op het gaat er fel aan toe. Veel drama-series op de Spaanse TV. Het is blijkbaar een populaire serie. Heb al vaker fragmenten gezien met dezelfde personages in andere plekken. Ik bestel een cafe con leche en zet me neer achteraan het cafe.
Tijd om te schrijven.

El tiempo on el CaminoHet was fris weer buiten. Het was een bewolkte dag vandaag en als ik naar de horizon kijk, zie ik dreigende onweerswolken hangen boven de bergen van de Montes de Leon (met toppen boven de 2500m). Daar moet ik de volgende dagen via het oude pelgrimspad doorheen. Ik hoorde zelfs dat het sneeuwt. Het belooft voor de komende dagen.

De voorbije dagen heb ik goed doorgestapt. De weg van Leon naar Hospital de Orbiga doorkruiste de vlaktes van Castilie die grenzen aan het uitgestrekte hooggebergte van de Picos de Europa. Het was een prachtig zicht. Rechts van me in de verte de besneeuwde toppen en links van me de eindeloze vergezichten met akkers en groene graanvelden. Af en toe een klein eenzaam plekje met platanen of wilgen. Er waaide een krachtige wind. Het was een wispelturig weer. Dan weer zon, dan weer bewolkt en grauwer. Op een bepaald moment de onvermijdelijke zware regenbui. Gelukkig duurde die slechts kort. Had die langer geduurd was ik doorweekt en met de koude winde was het lastig geweest. Een beproeving.

Ultreia
Een peregrino gaat Ultreia. Gaat steeds door. Het lange stappen brengt me op momenten in een soort trance. Het stappen gaat automatisch. Ik heb me nog niet gewaagd aan het tellen van de stappen. Soms doe ik een kleine oefening die Paulo Coelho in zijn boek over 'De Pelgrimstocht' beschrijft. Focus op je ritme om dan te vertragen en dan ... de helft zo snel te stappen en dan weer de helft trager. De gewaarwaarding trilt dan door het lijf en benen. Voel dan je geest stil worden. Bijzonder te doen.

Grandioos
Mijn ogen schakelen van blik op oneindig naar het voorovergebogen kijken naar de grond. Met het gewicht van mijn rugzak die als een geintegreerd deel aan mijn lijf geklikt is (ongeveer 14 kg) vorm ik een harmonische geheel. Een symbiose. Ik word me bewust van het "gaan". De gedachte dat ik al bijna 1100km gestapt vandaag zindert in me als grandioos. En toch onwaarschijnlijk. Nooit in mijn leven gedacht dat ik dit soort mooie eigenaardigheden zou doen. Het is biezonder te beleven. En zo doen velen dit, zo blijkt. Ik hoorde dat er voor 2010 zo maar eventjes 200.000 peregrinos worden verwacht. Weliswaar doet een beperkt percentage de hele Camino, laat staan dat ze in Frankrijk beginnen. Velen doen van punt X naar Y, 100km of iets meer. Het gaat om het bezig zijn op en langs de Weg.

Stappen, stappen en blijven stappen richting een punt. Naar het Veld van de Ster. Santiago wenkt. De Plek van de Onwaarschijnlijkheid of Grote Verwachting of het Wonder. Of niet(s). Alles kan. En toch. Ik geloof in de waarde ervan. Ik doe het met hart en ziel. En als je dit doet, dan komt het punt dat je de hele wereld aankunt. Het maakt me ook rustig en kalm, een geloof omdat ik weet en ervaren heb dat niets mijn geloof dan aan het wankelen kan brengen. Het is een innerlijke kracht die zorgt dat je op het juiste moment de juiste beslissing neemt. Eenmaal je doel bereikt is het bijna zeker dat je verbaasd staat wat je allemaal kunt. Een levensles. En de doelen blijven komen.

Humus van de geest
Ik moest glimlachen toen ik langs een vervallen gebouwtje passeerde waar deze slogan op gekalkt stond : " nuestra vida es la obra de nuestra pensamientos". Het is zeker dat de Weg steeds opnieuw op het gepaste moment zichtbare of onzichtbare tekens of signalen geeft die inspiratiebronnen opent. Deze helpen je je eigen werkelijkheid van 'onderweg zijn' en 'het hele leven dat je dan toe geleefd hebt' tot de ware gestalte of essentie(s) te herleiden. Als die dan gronden of bezinken tot rijke humus van het geestes en zieleleven dan wordt de innerlijke kracht steeds rijker. Dit geeft de geest-drift. En wat er kome zal, is toekomst, geen zorgen NU over te maken. Rick Jarow heeft het altijd over W.I.N. ; what is important now. Te veel mensen zijn bezig met wat er komen zal of moet.... Of doen een beklag over wat er niet is. Het glas is half-leeg of half-vol. Vergeten dat het NU moment het Echte Leven is. Er is niets meer dan NU.

Periodista y Notario.
Vandaag heb ik een deel val de dag samen gewandeld met 2 heren van stand. Leuk van die onverwachte ontmoetingen. Valentino is gepensioneerd journalist uit Barcelona (vroeger werkzaam voor de Spaanse TV) en Andre is gepensioneerd notaris uit Toulouse. Beiden kenden elkaar sinds gisteren en merkwaardige prettige sfeer tussen was voelbaar. In een mengtaaltje van Spaans/Frans was het origineel converseren. Ik oefen mijn Spaanse dialogen. Ik had Valentino al herhaalde malen kort ontmoet en de man telkemale hartelijk en kort gegroet. Valentino, ietwat buikje met guitige ogen en stoppelbaard, heeft iets charmants verbindends. Kan met iedereen converseren. Over de grote en banale dingen. Je hebt zo van die vlotte lieden. De ontmoeting met 3 vond plaats deze ochtend om 8 h aan een kruispunt van wegen uit de pueblo Hospital de Obriga richting Astorga.

Ik zag Andre moeizaam stappen. En Valentino stapte als een vrolijk manneke (met heel lichte rugzak- hij laat een deel van de bagage telken met een busje vervoeren). 3 mannen kwamen samen op het ochtenkruispunt. En de Weg nodigt uit tot een gedachtewisseling.

Tendinities, de vrees!
Andre is sinds 50 dagen onderweg. Vertrokken in Le Puy en France. Hij heeft sinds een paar dagen last van tendinitis aan de hiel. Tendinities is de vrees van de peregrinos. Een ontsteking (die heel pijnlijk kan worden) van een gewricht (voet, teen, achilles...). Voor velen is het dan 'einde camino' als de zeurende/stekende pijn die dit veroorzaakt niet meer te stillen is met pijnstillers of verplichte (lange rust). Ik voel het kleine begin aan mijn linkervoet. Ik ervaar op momenten een niet prettige druk op/in de tenen. De tol van een lange Camino op de gewrichten. . Andre heeft al verschillende dagen het medicament 'voltaren' genomen. Het helpt. Anders is het niet te doen. Een verdoving die de pijn wegdrukt. Ik hoop dat het mij niet te wachten staat aan de tenen. Tot nu , alles OK.

Een gesprek over fundamenten.
Ik had met Andre al wandelend een boeiend gesprek. We waren beiden al langer onderweg. We hadden dagenlang de Camino door Frankrijk gedaan en konden mooi een vergelijk maken tussen Francia en Espagna. We hadden beiden sinds de eerste dag onze baard laten groeien. Die had veel gelijkenis in grijze kleur en lengte. Het ging hem tot voor kort fysiek heel goed en hij had nu de last van die tendinitis.

" Dans la peau d'un renard, tu vas mourir'"
Hij was een man van het leven, zo bleek. Hij is succesvol in zijn werk als notaris geweest in Toulouse. Zijn praktijk heeft ie kunnen overlaten aan een goede opvolger. Ik vroeg hem naar zijn motief voor de Camino. Op je 67 de keuze maken om ruim 2 maanden te stappen is niet alledaags. Hij wilde zijn geest leegmaken, zich herbronnen. Zijn prive leven is de laatste jaren turbulent geweest. Zijn vrouw, moeder van zijn 3 kinderen, is 5 jaar geleden overleden aan een slepende ziekte. Na de rouw is hij onverwacht snel een nieuwe relatie begonnen met een veel jongere vrouw. Het leek veelbelovend. Oudere man, jongere vrouw. Gepassioneerd door het leven genoot ie van deze nieuwe passie. Het was wennen, zo begreep ik , aan het nieuwe leven. De nieuwe relatie stelde nieuwe eisen. Dit viel hem nu zwaar. Vrijheid en zelfstandigheid is altijd zijn moto geweest. Dit bleek ie ook naar zijn kinderen te doen. Ik vroeg ernaar omdat er herkenning was in mijn eigen leven. De relatie met zijn kinderen bleek een geschiedenis te verbergen van macht en onmacht, aantrekking en afstand, kwaadheid en niet gezien en gehoord worden, onuitgesproken diepe emoties en vooral veel onvermogen om intense echtheid ten volle te laten bloeien.Ik keek hem aan en zag een mooi mens die worstelde met diep menselijke vragen. Zoekend in zekere zin naar verluchting, bevrijding en gegarandeerd zielerust. 'Waar kies je voor' dacht ik toen we wandelden. 'Wat vind je belangrijk in je leven', 'wat is essentieel', 'waar wil je voor gaan , compromisloos', 'wat is liefde, wat is echte liefde, wat is de liefde die je als mens wijs maakt' , 'kan je echt zeggen wat je wil, wenst, verlangt',' hoe je oud wil worden' , 'wat je met je kinderen wil, kan, nog kan doen zonder te oordelen en er vreugd aan beleven'. Een hele reeks vragen die ik herkende en als fundamenteel ervaar. Vragen die zich tijdens de Camino eveneens als essentiele vragen voor mezelf hebben gemanifesteerd. Het was een stroom van thema's van herkenning met Andre. Ik moest hem ontmoeten om deze vragen glashelder voor me te zien. We stapten samen sneller. Ik vroeg hem of iemand hem zou verwelkomen in Santiogo uit zijn dierbare omgeving. Dat wist ie nog niet. Hij verkoos alleen aan te komen. De Tocht heb je alleen gedaan , en die moet je alleen besluiten. Alleen afmaken. In de stilte van de ziel. Ik meende emotie te zien. Of was het projectie. Ik dacht na wat het voor mij was. Ik proefde. ambivalentie. Terzijde glimlachte ie en zei ' dans la peu du renard, tu vas mourir'. De oude vos.

Valentino , de journalist, was een aandachtige toehoorder van ons gesprek. Hij spreekt minder goed de franse taal. Hij kon in geuren en kleuren uitleggen hoe het ging met het leven in de dorpjes die we passeerden, de gebruiken en culturele tradities, de wijn die geproduceerd wordt. Hij bleek een perfecte tijdelijke gids. Mooi hoe ie alles liet gebeuren. S'avonds hadden we een heerlijke maaltijd met veel wijn. We dronken op het Leven.

William Strobbe