El ultima dia

Melida-Pedrouzo
39km







El ultima dia.
Ben je nu een held als je de Camino gelopen hebt?

19.45 Pedrouzo.
Zoals steeds installeer ik me na een dag stappen met genoegdoening op een terras. Wellicht mijn laatste van de Camino onderweg. De zon schijnt nog steeds, maar minder heftig. Heerlijk die stoel te voelen en te kunnen aanschuiven. Het lijkt verwend maar dit dagelijkse ritueel is een wezenlijk deel van de belevenissen van de Camino. De plek van genieten noemt 'Albergue Porta de Santiago'. Een passende naam. Pedrouzo is voor velen de laatste stop, een poort, voor Santiago. Het dorp is een lange en drukke baan met huizen en een reeks albergues en resto-bars. De terrasjes zijn rond dit tijdstip goed gevuld met tal van peregrinos die bekomen van hun laatste dagtocht. Er heerst een grote gezellige solidariteit in alle talen onder elkaar. Iedereen houdt broederlijk van elkaar nu . De Camino verbindt. Niet steeds wetend waarom. Het is de impliciete kracht die uit de Camino groeit, zonder woorden. . Belevenissen hebben niet altijd woorden. En als die er al zijn, maakt ieder weer zijn verhaal Harry Starren indachtig met zijn klassieke quote over Harry Mulish in Baarn ' ik heb het boek geschreven, dat is alles , het is uw verhaal nu....'

Veel Spanjaarden paraderen in groepjes. Regelmatig ook Duits, Engels en wat Nederlands. Het is een lang weekend met Hemelvaart. Net nog een korte babbel met een wat oudere Duitser die toch blij zal zijn als ie morgen in Santiago aankomt, hij heeft pijnlijke voeten. Hij heeft in etappes de Tocht vanuit St Jean gedaan. Delen heeft ie te voet gedaan en delen met de trein. Ik vroeg me af wat hem inspireerde de Camino te doen, heb de vraag niet gesteld. Wilde geen verhalen over wat dan ook horen van levenssituaties ofzo. Vaak zijn blikken voldoende.

Wat hoorde ik dan als ik naar de man luisterde? Herkenning van een naderend einde. Ik wilde de stilte. De stilte die ik vandaag (en zo vele andere dagen) zo vaak heb gehoord al stappend. Ik hoorde de vogels, het rustgevende ruisen van de bomen en af en toe een koe en bij het naderen van een van de vele kleine dorpjes het geruis van auto's of tractors. Of gewoon niets. De leegte van de natuur die onverstoord is. De stilte van Galicia zal me altijd bijblijven.

Geluiden. Typisch voor de Camino. Van alle toon-aard. En, er was een constante : het getik van mijn walking-stick over de paden, de wegeltjes . Tik-tik-tik. Het getik van de stick toverde de magie van de Weg in een tijdloos ritme. Pelgrims stappen al tikkend door en over de plekken die ze lopen . Tik-tik-tik.
Ik herinner me het zalige gevoel als ik , ondertussen al vele weken geleden, St Jean de Port via de 'Poort van Santiago' al tikkend binnenstapte. Het was een bekroning van een eerste fase van de Camino. Ik was hoorbaar over de kasseien door mijn stappen en mijn stick. Daar komt een pelgrim. Ontelbare anderen zijn me voorgegaan. Allen tikken hun ritme op de Weg en laten door hun getik een vibrerend spoor na dat zich in de kosmos opstapelt. Net alsof elke tik een gedachte is die naar de goden gestuurd wordt. De hoop dat er naar geluisterd wordt. Is van metafysische aard . Waarom branden mensen anders kaarsjes? Zieleheil. Geloof in onbestemde krachten die in wezen het Goede in zich (moeten)hebben.
Verleden, heden en toekomst, alles kun je afleiden uit geluiden. Iemand die niet kan luisteren, zal nooit de goede raad horen die het Leven ons voortdurend geeft. Alleen hij die luistert naar het geluid van dat moment kan de juiste beslissing nemen.

El ultiema dia es manana. Ultreia nadert een eindpunt.

Geduldig wacht iedereen in het restaurant (ik eveneens) op de keuze die we gemaakt hebben in het menu del dia voor 10€. De koele vino tinto is steeds per fles inbegrepen. Die wordt me nu op tafel gezet. Wijntje Martin, je zou erbij moeten zijn. Heerlijk deze koele dosis alcohol op het einde van de dag.

Maar wat een dag vandaag.
Het lijkt dat de Heilige Jacobus den Strobbe vandaag nog een laatste pikuur van inspanning wilde geven. Deze ochtend vertrokken uit Melida onder het vroege ochtendgloren. Het beloofde een warme dag te worden. Het is dan goed vroeg te vertrekken. En het werd er een. Toegegeven, een deel van de route liep onder het schaduwrijke lommer van de bomen die sinds vele decennia langs de Camino groot zijn geworden. Als bomen konden spreken ,zouden die mooie verhalen kunnen vertellen over de miljoenen mensen die hun aura's hebben verenigd met de groei van de bomen. De Camino is een magische weg, dat is al lang duidelijk.

Na 18 km goed stappen naderde ik rond het middaguur Arzua. Dit dorp is op 40 km van Santiago en heeft redelijk wat aan albergues en hostals te bieden. Ik vond het veel te vroeg om nu al halt te houden. Ik wist dat er tussen Arzua en Pedrouzo weinig albergues waren. Dit is een merkwaardig feit voor de meest drukke route van de Camino. Ik hoorde dat er een politiek verhaal achter zit van trage onduidelijke besluitvorming . En gegarandeerd dat al die albergues door de grote toeloop van peregrinos sinds Sarria 'completo' waren. Dus ik besloot een extra 20 km door te stappen. Ik wist dat het zweten zou worden.

Alzo geschiedde. De zon brandde hevig, de temperatuur haalde 39gr. Gelukkig was een deel ook weer beschut door de bomen.
Het was klimmen en dalen. Een ritme dat ondertussen zo vertrouwd is. Het werd geleidelijk fysiek zwaarder voor me ondanks de schoonheid van de paden. Als de dingen rondom je mooi zijn, maar je hebt minder de gutz, dan is het doorbijten.

Op diverse plekjes waren er gelukkig koele bevoorradingspunten. Van bronnetjes, kraantjes in speciaal voor de Camino-gangers gebouwde rustplaatsen tot echte cafeterias del Camino met frisdrankautomaten. Wat kan een ijskoud blikje acquarius dan heerlijk smaken.

Deze voorlaatste etappe, het was doorbijten maar tergelijkertijd een mooie bekroning van de Camino. Voordat je de poorten van de Hemel bereikt , moet je eerst afgezien hebben. Dit licht masochistisch trekje neem ik er nu met plezier bij. Zwetend en de druk voelend in mijn voeten stapte ik dapper door.
Na ruim 8h stappen liep ik Pedrouzo binnen. Net zoals een zeiler na een woelige zee de veilige haven komt binnengevaren. Eenmaal aangemeerd is alles wat zwaar was, te herleiden tot niet meer dan een herinnering waar je met genoegdoening naar terug kijkt. Het klinkt een beetje als 'Yes, I can' (dank Obama).
En het wordt straks ook een 'Yes, I can' verhaal over de hele Camino.

Er rest me nog 20 km te stappen voor ik Santiago binnen kom gelopen en voor het orgelpunt : de Kathedraal van Santiago de Compostella sta. Het eindpunt van de Vreemde Weg.

Ik zal er staan morgen. In stilte. In een sfeer van ' Here I am' ; ik zal het vanuit het diepste van mijn wezen uiten. Weet ik zeker.
Moe en voldaan.

En nadien zal ik wat rust nemen in aan de zee boven Porto. Samen met Kristine die me in Portugal komt vergezellen op 24 mei. Ik kijk er naar uit. Straks de tijd om de verhalen te vertellen aan dierbaren.

Niet elke ochtend meer die rugzak aan mijn lijf koppelen. En dan verder gaan.

Een Weg die anders zal heten dan de "Camino".

Is uiteindelijk allles niet een Weg naar je Bestemming?

Welke dat die ook is of mogen zijn? God zal het weten. Als die al bestaat.
William Strobbe