Calzadilla - Sahagun30 km
Sahagun - Relgioso
33 km
18 h Plaza Mayor, Sahagun.
Na een lange dag stappen. Ik zit op een terras in de volle zon te schrijven. Rond mij tafeltjes die geleidelijk aan vol geraken. Links van mij zitten 8 Slovenen. Flink uit de kluiten gewassen 50igers. ze doen de Camino per fiets. Ze zijn vertrokken vanuit Burgos en klinken broederlijk op hun dagtrip. Er staan 2 flessen rose wijn op tafel. Gezellige boel. Naast mij een groepje Spanjaarden die volop cerveza drinken. Eveneens gezellig. Het leven lijkt feest hier op het sfeervolle pleintje. Ik zit en geniet. De Camino is een aaneenschakeling van onverwachte momenten. Just let it happen, just let it be. Ik ben een met de stroom der gebeurtenissen en geef me over. Ik maak lange dagen. Ze zijn in wezen heel erg vermoeiend, maar ik beleef mijn droom. Spanjaarden eigen vliegen de pellen van de nootjes die ze besteld hebben als aperetiefhapje alle richtingen op de grond. De nonchalance in hoogste graad.
Een lange blonde man ik die al eerder in de straten had zien lopen staat plots voor me aan mijn tafeltje waar ik koffie drink en schrijf. Hij neemt een vrije stoel voor me en zet zich neer. Ik kijk hem aan. Hij haalt een sigaar uit zijn jas , heeft een geelachtig brouwsel in een coctailglas in de hand. De rook blaast ie met een scheve mond naar boven. Hij verstoort mijn energetisch veld dat tot dan prima voelde. Ik kijk hem strakker aan en zie zijn rasta verwilderde haren, felblauwe ogen, verfrommelde T-shirt, blootvoets in te grote gamele schoenen . Hij spreekt een brabbeltaaltje. Hij oogt een beetje 'wierd'. Een onvermijdelijk gesprek ontstaat. Hij is Duitser. 7 jaar is hij onderweg in en rond de Camino. Hij hekelt het hypocriete systeem van de gezondheidszorg in Spanje. Ze geven je pillen en nog eens pillen. Een verhaal met haken en ogen. Wat wil ie, vraag ik me af. Hij begint een verhaal dat ie artiest is en met z'n vriendin (Italiaanse) muziek maakt. De vrouw, zo bleek, heb ik zien slapen in dezelfde kamer van de Refugio waar ik mijn intrek heb genomen. De Refugio is ter beschikking gesteld van een Orde van Benedictinessen. Er heersen strikte regels. Hij slaapt buiten. Ze is ziek, heeft kanker en is verstoten door haar familie. Ik voel het drama en de machteloosheid. Morgen zou ie een optreden hebben hier op het marktplein. Ik kijk hem nog scherper aan en zie een vreemdsoortige gekte in de man. Ik wens hem weg van me. Als een vorm van akt begint ie plots te grommen vanuit het diepste van zijn buik. Het klinkt als kwaken met een mensenstem. Een beetje duivels. Hij wilde iets zeggen, dacht ik. In een flits kreeg een flash back van een gebeurtenis deze ochtend. In het dorpje Ledigos. Toen passeerde ik een huis met een groot hek. Als uit het niets kwam plots een grote hond naar voren gesprongen. Hij gromde aanvankelijk en begon vervolgens hard met zijn enorme tanden bloot te blaffen. Hij kon me zo aanvliegen en de stukken van het lijf scheuren . Het was helemaal geen mak dier, er ontstond iets dreigends en angstaanjagend. Gelukkig was er een groot hek met draad. Ik stapte rustig door. Nou ja, rustig. Ik dacht over een boodschap. De felle ogen van de hond associeerde ik met the wierd guy. Deze man wilde ook wat zeggen. Hij was een behoorlijke portie kontaktgestoord, uit de wereld. Moest overleven met weinig, zo bleek. Het leek zo perspectiefloos. Had nog slechts 7 € in zijn bezit. Ik probeerde de grommende taal te begrijpen. Het was het moment van de vreemde woorden. Ik dacht aan de waanzin, de bezetenheid en angst. Angst voor de duistere kant en de machteloosheid. Dat wat niet te kontroleren is, wat vernietigt. In ons allen brandt de vlam van de waanzin. We doen er alles voor om normaal te zijn en te blijven. Een kwestie van overleven. En toch zit in ieder van ons een gekte. Laten we die toe, kunnen we die hanteren? Gelukkig wel, konstateer ik be mezelf. Ik zie de gekte in de man voor me. Ik blijf rustig en neem afstand van zijn aanwezigheid. Ik wil die energie niet in me. Ik vraag hem vriendelijk en kordaat dat ik bezig ben. Hij stapt op en ik volg hem met schuine ogen. Ik zie hem op het pleintje nog wat ronddolen en een mislukte bal op zijn voeten van spelende kinderen wegschoppen. Ik dacht aan wat ik eerder had gelezen in Paulo Coelho's boek.: " mensen worden bezeten als ze de heerschappij over de krachten van de aarde verliezen". Het hangt voor een groor deel af van de manier waarop je reageert van dreigemenenten van anderen, of je daar gevoelig voor bent of niet. In het boek Job staat ergens : ' wat ik he meest vrees, komt op me af'. ' Een dreigement kan niets uitrichten als het niet wordt aanvaardt. Vergeet dat nooit bij het strijden van de goede strijd. Net zoals je nooit mag vergeten dat zowel aanvallen als vluchten deel uitmaakt van het gevecht. Wat daar geen deel uitmaakt is verlamd worden van angst'.
Toen ik s'avonds aan de Refugio kwam, stond de man voor de deur. Je moest er aanbellen om binnen te kunnen. Hij mocht blijkbaar niet binnen. Hij vroeg me 1 €. Ik liet hem, belde. De deur werd geopend door een oude vrouw. Ik kon niet beletten dat hij mee binnenkwam. In de kamer waar ik sliep stond de Italiaanse, zijn vriendin klaar om te vertrekken. . Ze mocht(en) niet blijven overnachten in deze refigio. Ze had wel overdag mogen blijven. Ik voelde de machteloosheid. Wilde me niet mengen. Ik vermoed dat er een heel verhaal achter zit. Loslaten dacht ik. Ik keek de vrouw aan, een getekend gezicht. Zware randen onder de ogen. En dan de man. Hij wist blijkbaar al dat ze moesten vertrekken uit deze refigio. Ik voelde het menselijk drama van de vrouw, de man. Er was blijkbaar niets aan te doen. Ik liet het los. De stilte nadien verloste me van de zwaarte.
Ik heb onrustig geslapen.
Deze ochtend werd ik gewekt om 6.30h door religieuze muziek.
De koninklijke weg
De route van Sahagun over Reliegos naar Mansella de Las Mulas is een authentiek deel van de St Jacobsroute. Het loopt door een zacht glooiend land. Ik loop er uren en vele, vele kilometers langs verharde wegen (met steenslag) Het is een open weg met eindeloze vergezichten. Ik zie dat er langs de weg kleine boompjes zijn gepland. Het zijn jonge platanen die over vele jaren bescherming zullen bieden tegen de brandende zon van de zomertijden. Nu is het koud en kil in de ochtend tot laat in de ochtend. De zon schijnt en toch is het koud. Ik meet een temperartuur van 6 gr. De warme jack is een zaligheid. Ik zie meerdere peregrinos stappen ingeduffeld als waren ze in de voetsporen van Dixie Dancekoer (B) die meerdere Noordpoolexpedities op zijn naam heeft staan. Het weer in Spanje is op hol. In Madrid was er sneeuw, op andere plekken regent het overstromingen. In het Noorden van Spanje valt volop sneeuw in de Picos de Europa. Een uitgestrekte bergketen met hoge toppen. Langs de lange wegen op die ik volg heb ik een permanent zicht (op afstand) van die bergketen. Het is een prachtig zicht. Ik voel me nietig al wandelend langs de weg. En toch machtig. Ultreia, immer weiter.
De weg leidt langs akkers met een roodkleurige leemgrond. De streek is bekend voor "adobe". Dit is in lucht gedroogde leem, roodkleurig die men gebruikte als baksteen. Het heeft doorheen de eeuwenlange geschiedenis geleid tot mooie constructies van huizen, kerken en andere gebouwen. Oude tradities geraken jammer genoeg in de vergetelheid. Door de vele kleine dorpjes zie je het verval, de verlatenheid. Weg de tradities. Straks is alle authenticiteit verloren. Ruines van de geschiedenis, enkel nog op foto en in boeken te zien.
In Reliegos heb ik me net aangemeld in de Albergue de Reliegos. Het is een mooie Albergue eigendom van de gemeente. Ik betaal 5 € voor een bed in een dormitory. Wat van belang is als peregrino is de ruimte in de kamers, de netheid van het sanitair. Dit is picco bello. Opvallend vandaag is dat er amper peregrinos zijn. De stroom der dappere stappers is doorgestapt. Ik ben na 33 km stappen hier beland. Moe, tevreden en hongerig. Ik leef overdag op een half stokbrood, plakje ham of kaas en tomaat. Af en toe een koffie. Voor de rest op water. That's it. Weg van al de uitbundige lunches in de cantine van de Baak. Ik ben gegarandeerd wel wat gewicht verloren. Kan geen kwaad voor een 50iger.
Morgen stap ik richting Leon. Ik heb bijna de kaap van de 1000 km bereikt. Het lijkt alsof het niets was. Maar toch.....
William Strobbe
Een lange blonde man ik die al eerder in de straten had zien lopen staat plots voor me aan mijn tafeltje waar ik koffie drink en schrijf. Hij neemt een vrije stoel voor me en zet zich neer. Ik kijk hem aan. Hij haalt een sigaar uit zijn jas , heeft een geelachtig brouwsel in een coctailglas in de hand. De rook blaast ie met een scheve mond naar boven. Hij verstoort mijn energetisch veld dat tot dan prima voelde. Ik kijk hem strakker aan en zie zijn rasta verwilderde haren, felblauwe ogen, verfrommelde T-shirt, blootvoets in te grote gamele schoenen . Hij spreekt een brabbeltaaltje. Hij oogt een beetje 'wierd'. Een onvermijdelijk gesprek ontstaat. Hij is Duitser. 7 jaar is hij onderweg in en rond de Camino. Hij hekelt het hypocriete systeem van de gezondheidszorg in Spanje. Ze geven je pillen en nog eens pillen. Een verhaal met haken en ogen. Wat wil ie, vraag ik me af. Hij begint een verhaal dat ie artiest is en met z'n vriendin (Italiaanse) muziek maakt. De vrouw, zo bleek, heb ik zien slapen in dezelfde kamer van de Refugio waar ik mijn intrek heb genomen. De Refugio is ter beschikking gesteld van een Orde van Benedictinessen. Er heersen strikte regels. Hij slaapt buiten. Ze is ziek, heeft kanker en is verstoten door haar familie. Ik voel het drama en de machteloosheid. Morgen zou ie een optreden hebben hier op het marktplein. Ik kijk hem nog scherper aan en zie een vreemdsoortige gekte in de man. Ik wens hem weg van me. Als een vorm van akt begint ie plots te grommen vanuit het diepste van zijn buik. Het klinkt als kwaken met een mensenstem. Een beetje duivels. Hij wilde iets zeggen, dacht ik. In een flits kreeg een flash back van een gebeurtenis deze ochtend. In het dorpje Ledigos. Toen passeerde ik een huis met een groot hek. Als uit het niets kwam plots een grote hond naar voren gesprongen. Hij gromde aanvankelijk en begon vervolgens hard met zijn enorme tanden bloot te blaffen. Hij kon me zo aanvliegen en de stukken van het lijf scheuren . Het was helemaal geen mak dier, er ontstond iets dreigends en angstaanjagend. Gelukkig was er een groot hek met draad. Ik stapte rustig door. Nou ja, rustig. Ik dacht over een boodschap. De felle ogen van de hond associeerde ik met the wierd guy. Deze man wilde ook wat zeggen. Hij was een behoorlijke portie kontaktgestoord, uit de wereld. Moest overleven met weinig, zo bleek. Het leek zo perspectiefloos. Had nog slechts 7 € in zijn bezit. Ik probeerde de grommende taal te begrijpen. Het was het moment van de vreemde woorden. Ik dacht aan de waanzin, de bezetenheid en angst. Angst voor de duistere kant en de machteloosheid. Dat wat niet te kontroleren is, wat vernietigt. In ons allen brandt de vlam van de waanzin. We doen er alles voor om normaal te zijn en te blijven. Een kwestie van overleven. En toch zit in ieder van ons een gekte. Laten we die toe, kunnen we die hanteren? Gelukkig wel, konstateer ik be mezelf. Ik zie de gekte in de man voor me. Ik blijf rustig en neem afstand van zijn aanwezigheid. Ik wil die energie niet in me. Ik vraag hem vriendelijk en kordaat dat ik bezig ben. Hij stapt op en ik volg hem met schuine ogen. Ik zie hem op het pleintje nog wat ronddolen en een mislukte bal op zijn voeten van spelende kinderen wegschoppen. Ik dacht aan wat ik eerder had gelezen in Paulo Coelho's boek.: " mensen worden bezeten als ze de heerschappij over de krachten van de aarde verliezen". Het hangt voor een groor deel af van de manier waarop je reageert van dreigemenenten van anderen, of je daar gevoelig voor bent of niet. In het boek Job staat ergens : ' wat ik he meest vrees, komt op me af'. ' Een dreigement kan niets uitrichten als het niet wordt aanvaardt. Vergeet dat nooit bij het strijden van de goede strijd. Net zoals je nooit mag vergeten dat zowel aanvallen als vluchten deel uitmaakt van het gevecht. Wat daar geen deel uitmaakt is verlamd worden van angst'.
Toen ik s'avonds aan de Refugio kwam, stond de man voor de deur. Je moest er aanbellen om binnen te kunnen. Hij mocht blijkbaar niet binnen. Hij vroeg me 1 €. Ik liet hem, belde. De deur werd geopend door een oude vrouw. Ik kon niet beletten dat hij mee binnenkwam. In de kamer waar ik sliep stond de Italiaanse, zijn vriendin klaar om te vertrekken. . Ze mocht(en) niet blijven overnachten in deze refigio. Ze had wel overdag mogen blijven. Ik voelde de machteloosheid. Wilde me niet mengen. Ik vermoed dat er een heel verhaal achter zit. Loslaten dacht ik. Ik keek de vrouw aan, een getekend gezicht. Zware randen onder de ogen. En dan de man. Hij wist blijkbaar al dat ze moesten vertrekken uit deze refigio. Ik voelde het menselijk drama van de vrouw, de man. Er was blijkbaar niets aan te doen. Ik liet het los. De stilte nadien verloste me van de zwaarte.
Ik heb onrustig geslapen.
Deze ochtend werd ik gewekt om 6.30h door religieuze muziek.
De koninklijke weg
De route van Sahagun over Reliegos naar Mansella de Las Mulas is een authentiek deel van de St Jacobsroute. Het loopt door een zacht glooiend land. Ik loop er uren en vele, vele kilometers langs verharde wegen (met steenslag) Het is een open weg met eindeloze vergezichten. Ik zie dat er langs de weg kleine boompjes zijn gepland. Het zijn jonge platanen die over vele jaren bescherming zullen bieden tegen de brandende zon van de zomertijden. Nu is het koud en kil in de ochtend tot laat in de ochtend. De zon schijnt en toch is het koud. Ik meet een temperartuur van 6 gr. De warme jack is een zaligheid. Ik zie meerdere peregrinos stappen ingeduffeld als waren ze in de voetsporen van Dixie Dancekoer (B) die meerdere Noordpoolexpedities op zijn naam heeft staan. Het weer in Spanje is op hol. In Madrid was er sneeuw, op andere plekken regent het overstromingen. In het Noorden van Spanje valt volop sneeuw in de Picos de Europa. Een uitgestrekte bergketen met hoge toppen. Langs de lange wegen op die ik volg heb ik een permanent zicht (op afstand) van die bergketen. Het is een prachtig zicht. Ik voel me nietig al wandelend langs de weg. En toch machtig. Ultreia, immer weiter.
De weg leidt langs akkers met een roodkleurige leemgrond. De streek is bekend voor "adobe". Dit is in lucht gedroogde leem, roodkleurig die men gebruikte als baksteen. Het heeft doorheen de eeuwenlange geschiedenis geleid tot mooie constructies van huizen, kerken en andere gebouwen. Oude tradities geraken jammer genoeg in de vergetelheid. Door de vele kleine dorpjes zie je het verval, de verlatenheid. Weg de tradities. Straks is alle authenticiteit verloren. Ruines van de geschiedenis, enkel nog op foto en in boeken te zien.
In Reliegos heb ik me net aangemeld in de Albergue de Reliegos. Het is een mooie Albergue eigendom van de gemeente. Ik betaal 5 € voor een bed in een dormitory. Wat van belang is als peregrino is de ruimte in de kamers, de netheid van het sanitair. Dit is picco bello. Opvallend vandaag is dat er amper peregrinos zijn. De stroom der dappere stappers is doorgestapt. Ik ben na 33 km stappen hier beland. Moe, tevreden en hongerig. Ik leef overdag op een half stokbrood, plakje ham of kaas en tomaat. Af en toe een koffie. Voor de rest op water. That's it. Weg van al de uitbundige lunches in de cantine van de Baak. Ik ben gegarandeerd wel wat gewicht verloren. Kan geen kwaad voor een 50iger.
Morgen stap ik richting Leon. Ik heb bijna de kaap van de 1000 km bereikt. Het lijkt alsof het niets was. Maar toch.....
William Strobbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten