Cruz de Ferro 1504 mDinsdag 11 mei
Santa Catalina - Rabanal del Camino 12 km
Rabanal - Molinaseca
30 km
An epic day ; rust, stijgen en dalen, krakende sneeuw, glorieuze vespers
De rust
Rabanal is een mooi bergdorpje op 1200m. Een lange straat met typische huisjes, een kerkje en een klein klooster van Benidictijnen. Ik had gisteren een korte tocht gemaakt. Wilde genieten van een stille rust in een bergdorp. Ik had een kamer in een hospideria met zicht op de besneeuwde bergen. Het voelde goed even daar te zijn met de kleine dingen die het leven van een op Weg zijnde pelgrim extra couleur geven : eigen ruimte, een verse handdoek, private douche en wc en een bed met verse lakens.
Ik was net voor een hevige regenbui binnen op mijn kamer. Ik opende het venster van mijn plek, er passeerden meerdere pelgrims die de regen nog langer moeten/willen trostseren. Ik geniet van de stilte op mijn kamer, hoorde hoe de regen op de straat klettert. Een vertrouwd geluid. De warme beschutting doet goed. Ik rust uit en lees. Ik bedenk me dat het steeds op Weg zijn me weinig fysieke rust geeft. Ik filosofeer over tijd. Wat is tijd. Hoe besteed ik mijn tijd nu en hoe besteed ik mijn tijd thuis. Hier heb ik alle tijd en toch wordt die bepaald door de beweging die ik maak. Ik heb door te gaan. Dit wil ik. Ultreia. Thuis is er de druk van de tijd die het werk bepaalt, de afspraken, de gesprekken, klanten & collega's ,de meetings, de trainingen en de vaak verloren tijd in de lange files. Een meedogenloos en afmattend ritme. Als ik op momenten in een cafe nieuws-fragmenten zie op de TV over de wereld zie ik drukdoende politici gewichtig doen, belangrijk zijn en onder grote persbelangstelling hun ego bevestigd zien. De wereld gaat door. Ik bedenk me soms hoe al die lieden zouden zijn als ze de Camino zouden doen.
De Camimo is wel degelijk een rustpunt in de mallemolen van het bestaan. Het herleidt het leven tot een aantal simpele principes. Ik zie het zeker niet als een vlucht, dit zou dom zijn. Er is inderdaad de wereld van de politiek, strijd, tumult, extremisme, miljeu, maatschappelijke beweging en verzet , de talloze ingewikkelde kwesties en conflicten die naar een oplossing geleid moeten worden. Die moet/kan je niet negeren. Daar heb je mee een rol in te spelen. Elk op zijn manier en mogelijkheden . Elk met zijn bijdrage.
De Camino haalt me er even uit. Laat me alleen bezig zijn met mezelf en de gedachten van zijn in de wereld en alles wat belangrijk voor me is. Het lijkt egocentrisch.
En toch gericht vanuit mezelf naar de wereld. Ik kan me er niet
vanaf scheiden. Dit wil ik ook niet.
Er valt nog zo veel te doen in deze wereld waar ik graag een bijdrage aan wil geven. De Camino biedt ook de gelegenheid te genieten van een snelheid waar ik niet aan gewend ben. Als je de manier waarop je de routinezaken verandert , sta je toe dat er een nieuwe mens in je groeit. Deze beslissing met ik natuurlijk zelf nemen.
Vespers
Op een binnenpleintje van Rabanal ligt het Monastery of San Salvador del Monte Irago, een kleine community van Benidictijnse monniken. Er heerst een vreedzame stilte. Er leven een
8-tal monniken. Hun is integraal gewijd aan
het geloof en Roep van God. Hun praktijk van gebed , luisteren en leven naar het Goddelijke Woord. Hun monastic services en broederschap zijn hun unieke basis voor zijn in deze wereld. Iedere avond hebben ze hun Vespers gebeden om 19h die in het kleine kerkje gehouden worden. Deze zijn toegankelijk voor peregrinos. Ik stapte het kerkje binnen. Het was helemaal vol met peregrinos. Twee monniken in bruine pij leidden de Vespers (Visperas) . De sfeer in het kerkje was intiem. "Glorie Patri et Filio et Spiritui Sancto..." De harmonische stemmen van de 2 broeders in het Gregoriaans klonken verheven. Een beetje magisch. Ik werd er diep stil van, het roerde me. Ter afsluiting volgde een tekst in het Engels uit een Brief van Paulus. " Wat voor de wereld dwaas is, heeft God uitverkoren, om de wijzen te beschamen; wat voor de wereld zwak is , heeft God uitverkoren, om het sterke te beschamen. Wij zijn dwaas ter wille van Christus. Tot nu toe worden wij behandeld als het schuim der aarde, als het uitvaagsel van de maatschappij. Maar het koninkrijk Gods bestaat nu eenmaal niet in woorden, maar in kracht." Na de viering was er een korte blessing voor de peregrinos. Een eeuwenoude tradite. In vorige eeuwen, toen er veel meer actieve kloosterordes langs de Camino waren, was het belang van de aanwezigheid van de Broeders en Zusters van erorm grote waarde in de zorg voor de peregrinos. Ik bleef nog wat zitten na de afoop van de viering. Op een bank naast het altaar bleef een van de monniken zitten . Ik voelde me aangetrokken nog even langs de man te passeren om hem te groeten. Ik stapte naar voren en groette hem. Hij keek me aan en ik zag zijn gezicht. Zijn heldere rustige ogen keken me aan. Ik bedankte hem voor de mooie viering. Met een zachte stem wenste hij mij een mooie innerlijke reis en dat ik moge vinden waarvoor ik de Camino doe. Ik stapte met een verlichtend gevoel het kerkje. Voelde me gesteund door een Goddelijke Kracht. Het was donker en stil buiten. Ik begaf me naar het restaurantje in de buurt. Er brandde een haardvuur. Ik bestelde het menu del dia voor peregrinos. Vlakbij zaten Na Young uit Korea en een Duits koppel. We aten in stilte. Elk in zijn wereld. Dit is de Camino.
Krakende sneeuw
Ik werd wakker en buiten regende het hard. Het was aangekondigd. Er zou sneeuw vallen in de bergen. De tocht van Rabanal naar het dorpje Foncebadon heeft een hoogteverschil 400 m. Ik keek naar boven en zag de slierten donkere wolken. Ik stapte dapper door onder mijn regenzeil. Het werd kouder. Ik naderde de sneeuwzone. De regen veranderde in sneeuw. Ik vreesde voor mijn schoenen met de scheur in de linkerschoen. Natte voeten is het laatste wat ik nu nodig heb. Het werd geleidelijk aan helemaal wit. Na een 1,5 h stappen kwam ik in het dorpje Foncebadon dat helemaal onder de sneeuw lag. Ik zag dat in de Albergue Domus Dei veel peregrinos waren binnegestapt. Deed ik ook. Er brandde een haardvuur en al de aanwezige reisgenoten genoten van de warmte , de geborgenheid met een kop koffie. Het leek een Himalaya expeditie met al de rugzakken, regenzeilen en wandelstokken. De solidariteit onder de peregrinos was groot bij dit barre weer. Ik had nog 20 km te stappen en nog ettelijke uren door dit weer mijn weg te banen. Ik stapte dapper door. Krakende sneeuw onder voeten en op slijkerige paden. Bij het hoogste punt 'Cruz de Ferro' , het pelgrimskruis op 1504m hield ik even halt. Deze plek is een unieke plek op de Camino. Op een paal van 5m hoog staat een ijzeren kruis. Al eeuwenlang leggen bedevaartgangers hier een steen neer die ze hebben meegebracht als symbool van de last die ze met zich meedragen en waarvan ze zich kunnen bevrijden door hun pelgrimstocht naar het Veld van de Ster, naar Jacobus. In de koude sneeuw was het een korte halte.
Ik voelde een sterke energie in mijn lijf en geest. Wat een beleving op deze Camino. En ook een beproeving. Ik stapte door nadat ik een steen had opgeraapt en op de hoop had gelegd. Ik dacht hierbij aan de vele gedachten die al 44 dagen in me getransformeerd heb tot rijkere humus in de geest.
Het bleef sneeuwen. Ik kruiste meerdere peregrinos die allen ingeduffeld waren met regenzeilen, regenbroeken en andere high-tech spulletjes. Bedacht me hoe het 1000jaar geleden was vergaan. Na het klimmen was het dalen van 1500 m naar 600 m. Het was prachtig te zien hoe het sneeuwlandschap geleidelijk transformeerde in een regenlandschap. Het eerste cafeetje in het dorpje El Acebo na een lange daling was een nieuwe troost voor de peregrinos. Ik stapte binnen en het leek een beetje op een berghutcafe op de skipiste waar skieers zich te goed deden van hapje en drankje(s). Het gesprek van de dag was de sneeuw en de lange afdaling. Het was geen sinecure deze dag. Ik zag een aantal mensen schijnbaar onderkoeld binnenstappen. Ik voelde mijn voeten koud en nat. De schoenen hebben hun bekomst gehad. Ik had nog door te stappen tot in Molinesca. Het bleef regenen. Langs eem modderig en glad pad was steeds maar dalen. Opvallend was dat aan de andere kant van de bergketen de vegetatie er anders uitzag. Langs het pad bevonden zich hele veldjes met lavendelplanten en witte brem. Prachtige kleuren en geuren. Ik zag in de verte het kerktorentje van Molinesca. Was blij. Ik passeerde een man die op zijn ritme naar beneden aan het stappen was. We wisselden even kort wat woorden. Op zijn Brits zei ie : " what an epic day". Ik kon het alleen maar beamen.
De herberg Santa Marina was de nieuwe plek van rust na deze epic day.
William Strobbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten