Wie stilte wil

Donderdag 29 april
Belorado-San Juan de Ortega
27 km

Vrijdag 30 april
San Juan de Ortega-Burgos
29 km


Zaterdag 1 mei
Burgos-Sambol
32 km

Wie stilte wil.

Zaterdag 1 mei. Het is tegen vieren en ik zit in een in wat in de Camino gids beschreven staat als een eenvoudige,primitieve en erg afgelegen Albergue zonder electriciteit,douches ,wassen in de bron. Ik kwam aanlopen en zag in de verte een klein gebouwtje. Midden de uitgestrekte hoogvlakte van de Sambol op 950 staat deze kleine Albergue moederziel alleen. Eerder (5km terug) was ik in het dorpje Hornillos del Camino waar de plaatselijke Albergue al propvol zat. Had geen zin om opnieuw in een volle zaal te slapen. Weg van de kudde. Wilde stilte. Besloot dus verder te stappen en belandt op deze plek. Ik ben de derde gast die intekent voor een nacht. Er zijn 12 bedden en er is een hospitalliera die instaat voor de ontvangst. De vrouw, een Hongaarse, zal ook koken, wijn serveren en ontbijt verzorgen. Meer moet je niet hebben als peregrino. Er is zelfs recentelijk een douche en toilet geinstalleerd. Wat een te mijden plek leek, verbergt een klein paleisje. Straks meer daarover.

Ik heb vandaag ook afscheid genomen

Burgos
Ik heb deze ochtend vroeg afscheid genomen van Huib. Zoals gebruikelijk in de Albergues gaat de wekker af om 6h. Dit was deze ochtend ook het geval in Burgos. We zouden nog samen ochtendkoffie drinken en dan zou ik mijn Camino verder zetten.
We hebben 6 dagen samen gestapt. Met z'n tweeen 145 km van de Camino afgelegd. Van Logrono naar Burgos, 2 grote steden. De interactie tussen ons was intens. Ik wist niet wat het zou betekenen 'bekenden van thuis' voor een korte tijd als reisgezel te hebben. Wat me opviel was dat ik me snel aanpaste aan het samen stappen. Het ritme van een dat twee wordt. Een medegezel op de bedevaart naar Santiago. De Weg bracht onze verhalen samen. We hebben een gelijkgerichte levensorientatie. Bruisende levensenergie, levenslust en geestdrift. Het verschil van 21 jaar leeftijd markeert de gelouterde varianten in de wijze waarop de balans van het leven is gemaakt. Het gaf ook ruimte in welke mogelijkheden er nog open liggen. Wat je nog te doen hebt of waar je nog van droomt.

Het spirituele leven.
Ooit was Huib een Franciscaner monnik. 7 jaar lang beleefde hij de vorming en opleiding tot geestelijke vader. Een leertijd-opleiding die de basis legde voor het nastreven van een houding gericht op verdieping van het geestelijke. Dit ging gepaard met heel duidelijke regels en discipline . Een schijnbaar dwingend kader oa het celibaat. Op een bepaald moment besloot hij het volle wereldse in te stappen en de carriere van monnik vaarwel te zeggen. Het had in essentie met de liefde te maken. Op een of andere manier heeft het Broederschap me altijd gefascineerd. Ik herinner me dat ik in mijn jonge jaren, toen ik op college in Veurne zat, gecharmeerd was als jongeling door de Broeders van Liefde. Ik maakte eens een spreekbeurt mee van een intrigrerende Broeder. Het klonk mooi. Ik ben (gelukkig) nooit het klooster ingetreden. Als broeder van liefde ben ik op een andere manier mijn leven gaan waarmaken.

Onze gemeenschappelijke deel van de Camino heb ik ervaren als reflectie/sharing over onderwerpen die mijn Leven kleur hebben gegeven. Een spiegel. In mijn Half weg zijn van gedachten wisselen en dan verder gaan. Een levendig bewijs van de essentie van de Camino. Elke stap op de Camino nodigt uit tot een overdenken van het Levenspad. Een confrontatie met de eigen basis waar, de fundamenten waar ik al 52 jaar mijn bestaan op baseer. Niet dat de analyserende geestesfocus continue aanwezig is. Dit zou leiden tot een drukketel effect, dan gaat het stomen in het hoofd. Aan dit soort hoofdpijn heb ik allerminst behoefte.
Wel is het zo dat onder het voortdurende ritme van het stappen -paso a paso- de taferelen uit het leven passeren. Het kan gebeuren in flitsen, verhalen, momenten van inzicht, lichaams-sentaties en soms door gewoon stil te worden.

De stilte van de Weg
Je moet je voorstellen. Het reizen over de oorspronkelijke pelgrimswegen tussen Burgos en Leon leidt langs uitgestrekte en verlaten gebieden. Het zijn hoogvlakten op een gemiddeld hoogteniveau van 900 meter. In de lokale taal noemt men dit 'mesatas' : een hoogvlakte die doorsneden wordt door steile dalen. De Camino is uitgetekend langs kilometers lange smalle verharde wegeltjes. Ze tekenen zich van op de heuvel af in schijnbaar eindeloze lange slierten temidden de groene graanakkers. Op momenten heb je schitterende vergezichten. Je kan er uren lopen zonder niemand tegen te komen. In het beste geval zie je in de verte een andere peregrino(s) voor je lopen. Bij het stijgen van een heuvel word je getest op je conditie. Het kan op korte tijd 100m steil naar boven gaan en dan weer naar beneden. Een exercitie voor de knieen en gewrichten. Daar zie je ook wiens conditie op peil is. Heb al gemerkt dat mensen die pas de Camino zijn begonnen moeite hebben de tred erin te houden. Hijgen, zwetend. Na 33 dagen stappen is mijn fysieke conditie aardig op peil.

Het is heerlijk genieten van de stilte van de weg. Enkel het ritme van de je eigen stappen klinken door. Het geruis van de wind over groeiend gewas geeft een lichte streling voor het oor. In een consequent ritme stap ik door dit magnifiek landschap. Een frisse westenwind duwt me voort in de rug. Ik verbeeld me hoe het in de zomer moet zijn. Dan zijn er verschroeinende temperaturen van gemiddeld 35 graden. Dan is het smachten naar plekken van verkoeling. Liever nu dan dan! Langs de hele route zijn sporen van tal van pleisterplaatsen voor pelgrims nog steeds zichtbaar. Je ziet regelmatig ruines van oude complexen van kloosters. Door de tijd verlaten. Nu troosteloos overgeleverd aan verval. Gelukkig heeft de Traditie van de Camino nieuwe infrastructuur gecreeerd. In de vele kleine dorpjes heb je vaak leuke herbergen en hostals. Ze zijn bescheiden in bouw en minder prestigieus in uitstraling. De moderne tijden hebben andere criteria. De stroom van perigrinos is anders geworden. Het wordt og anders eenmaal je Santiago nadert. Daar zijn de laatste 100 km helemaal ingericht op massa's volk. Santiogo , een symbolisch Camino eindpunt. Of niet? Dit staat me op redelijk korte termijn ook te wachten. Hiermee besef ik ook dat de Tocht het halverwege gevoel meer en meer begint te overstijgen.

Het thuisfront
Ik ben nu reeds 33 dagen weg uit Belgie. Het doet wat in gedachten dat daar ook de dingen verder gaan en dat ik hier, solo, mijn Camino doe. Vandaag toch enigszins geconfronteerd dat er thuis heel onverwachte en minder aangename dingen kunnen gebeuren. Deze ochtend belde ik met Kristine en aan haar stem dat er wat gebeurd was. Deze nacht is de waterleiding gesprongen van een nieuwe warmwaterketel. Dit leidde tot een enorme wateroverlast (overstroming) in het hele benedenhuis midden in de nacht. . Gelukkig kan je in tijden van 'krisis' rekenen op vrienden, bedankt Marc, die je uit de nood helpen. Zelfs midden in de nacht. Sterkte Kristine , daar in Belgie.Ik denk met liefde aan je. Gelukkig blijkt alles vandaag onder kontrole.

De fysieke dimensie
Morgen weer verder. De Camimo voel ik doorheen mijn hele lijf en geest. Ik ben blij dat mijn lijf het heel goed verdraagt. Na bijna 850 km stappen is het stappen een geintegreerd deel van mezelf geworden. De volgdend 450km kunnen er zonder zorg voor een of ander letsel zeker bij.

William Strobbe