Ik was in Santiago

Santiago-Vigo
Zondag 23 mei







"Ik was in Santiago"

15 h ; Vigo, stadje aan zee op 150 km van Santiago

Het blauwe zeewater deint op een rustig ritme naast me. Een koele bries uit de Atlantische oceaan is een goede afwisseling op de drukkende hitte in Santiago. Ik heb me neergevleid op de kaaimuren van de jachthaven. Met mijn mochilo (rugzak) als ruggesteun geniet ik van een prachtig zicht op de baai van Vigo. Er slenteren nette zondagswandelaars in dito kleren naast me. Ze lopen langs me heen. Rustig keuvelend in het Gallisisch Portugees . Wellicht vragen ze zich af wat deze baardige 'vreemdeling' hier ligt te doen zo uitgestrekt op de kaaimuur. Ik vermoed uitstraling van wat verwilderd , uit een 'andere' wereld. Heb mijn ongewassen caminokleren nog aan en mijn versleten Salomon boots verdienen een plaats in het schoenenmuseum.

De route van de Camino was een beschermde afgelijnde route waar grote verdraagzaamheid was voor alles en iederen die zich identificeerde met het peregrino zijn . Rugzakken en kletterende wandelstokken zijn een vanzelfsprekendheid harmonieus deel van alles wat hier passeert . De aan de rugzak , of wat daarvoor moest doorgaan, geknoopte Jacobsschelp verleende je gratis de symbolische status van peregrino. Je bent zo onmiskenbaar lid van de Grote Camino Familie. De Oude traditie. Ongeacht of je nu 1 dag, 1 week of maanden onderweg bent. De Camino als beschermde plek voor bedevaarders. Een enorme cocon waar ijverig bewogen wordt. Waar je immer weiter gaat geleid door de gele pijlen als richtingaanwzijzer.

Hier in het mondaine Vigo ben je terug in de 'echte' wereld. Hier worden andere Caminos gelopen met een andere snelheid . Er wordt een andere strijd gestreden. Andere verhalen worden hier gemaakt. Hier ligt de aandacht op die dingen waar de Camino-ganger zich voor een tijd van wil afzonderen, verwijderen of transformeren.

Het energetische veld van de Camino straalde toch even in Viga. Nadat ik uit het treinstation kwam gestapt en in de stad naar het centrum wandelde, sprak een jongeman me aan. Hij had blijkbaar mijn Jacobschelp gezien die rechts aan mijn rugzak bengelde. Vroeg of ik naar Santiago ging. Ik kwam er van terug zei ik. Hij zei opgewekt dat ie volgende week de Camino ging doen, in 5 dagen van Vigo naar Santiago. De Portugese Route. Ik wenste hem veel succes. Hij vroeg waar ik vertrokken was. Toen ik zei dat ik vanuit Francia naar Santiago was gestapt in 54 dagen , kreeg ik een blik van bewondering. Het heldendom, de bewondering ligt in de kleine dingen. Als je een held voor de buitenwereld wilt zijn tenminste.

Santiago
Sinds de aankomst eergisteren op de Plaza do Obradorio voor de Kathedraal heb ik tijd gehad om geleidelijk uit routinematige dagelijkse ritme van stappen te stappen. Waar de dagen voorheen bepaald waren door iedere dag dappere stappen voorwaarts te maken , is het ritme nu herleid tot slenteren door de stad van het Veld van de Ster. Het punt van stilstand is bereikt. Stilstaan. Laten bezinken. Andere dingen doen. Zitten, kijken. Terrasje(s) doen. In de lange rij staan voor de poort van het graf van Jacobus. Deelnemen aan de dagelijkse drukbezochte misviering. Een overvolle kerk. Ik zie dit in Belgie bijna niet meer gebeuren. De viering eindigt met een unieke apotheose. Er wordt na de communie-uitreiking een enorm rokend wierookvat door de gewelven geslingerd. 6 mannen trekken dit gevaarte met een dikke touw via een katrol heen en weer. Een eeuwenoud pelgrim ritueel. Dit diende vroeger om de aanwezige 'stank' door de massale aanwezigheid van vele dagen-weken lange ongewassen pelgrim lijven een enigszins goed geurtje te geven in de historische kathedraal.

Na Santiago kan je doorstappen naar de Cabo de Fisterra aan zee. Dit is een kleine 100 km verder. Het eindpunt. Daar kan je niet verder. Daar spring je bij goed weer de oceaan in of verbrand je je kleren die je de hele Weg aanhad. Velen doen de tocht deels met de bus. Na Fisterra houdt het op. Je kan ook terugkeren. De Camino terug naar huis. Moet je veel tijd hebben. En veel moed. Niemand gesproken die dit aan het doen was. Zelf ook niet aan gedacht.

Het centro historico van Santiago bevat pareltjes van kerken, oude kloosters , pleintjes en steegjes. Een plezier om je hier in een langzaam ritme te laven en over te geven aan de sfeer van een eeuwenoude pelgrimsstad. Dit alles temidden van een massa volk die allen bewust of onbewust op zoek zijn naar hun betekenis van hier te zijn. Biezonder is ook de sfeer te proeven onder die peregrinos die hun laatste stappen zetten of met de fiets komen aangereden voor de kathedraal. Een groot feest, een ontlading, een katharsis. Men vliegt elkaar in de armen alsof ze top van de Himalaya hebben bereikt. Vol emotie. " We did it, on l'a fait, wir haben es gemacht .......".
Het kan ook in stilte. Sommige eenlingen zie ik dan schijnbaar verdwaasd rondkijken. Daar staan ze dan. En wat nu?
De volle klanken bij de uurwisseling van de majestueuze klokken van de mooie kathedraal geven dit een extra dimensie .
Ontelbare foto's worden genomen van deze aankomst. Bereidwillige fotografen van dienst zijn daar steeds welkom.

Het was gisteren een plezier veel mensen terug te zien die ik onderweg in alle vormen van tijd ; eenmalig, kort of regelmatiger heb ontmoet. De verhalen, de vreugde, de trots, de lach en de traan, de emoties, de herinneringen van daar en daar , de inspanningen, de voeten, de .... alles. De verbindende kracht van de Camino is groot. Ieder heeft op zijn manier geworsteld met de Camino. De bekroning , de aankomst in Santiago, is van heel grote betekenis. Het is een prestatie het gedaan te hebben en het Portaal van Azabacheria door te stappen naar het kathedraalplein. Eenmaal daardoor is de Bevrijding nabij. Je bent bevrijdt van iets dat je jezelf hebt opgelegd te doen. De motieven zijn zo verschillend en toch zo universeel. De zoekende mens die de bedevaart doet en door de energie van het Veld van de Ster wordt aangetrokken en gestimuleerd. Dit is de magie. Onbeschrijfbaar , alhoewel....
Ik heb het zelf ervaren en op ontelbare gezichten gezien. De schouderklopjes, handdruk of innige omhelzing geven dat wat tussen en met mensen 'kan' een grote waarde. Ik ervaarde grote verschillen hoe ik het terugzien beleefde. Bij de ene een blik en handdruk, de ander een paar woorden en bij anderen een warm gevoel en blijheid. Als mensen vanuit individuele keuze voor iets 'gaan van betekenis' is de kracht van het effect van het iets dat bereikt wordt door 'inspanning- de Weg der Moeite' enorm. Het is een metafoor voor datgene waar je aan wil bouwen in je leven.

Het doet me denken aan het verhaal van de 3 steenhouwers. Een bezoeker aan een steenmijn die stenen voor de bouw produceren vraagt aan een aantal arbeiders wat ze aan het aan doen zijn. De ene zegt "ik kap stenen omdit ik dit nu eenmaal moet" , de ander zegt " ik heb een gezin te onderhouden, geld te verdienen..." En de derde zegt " ik bouw mee aan een kathedraal ...."....
Veel heeft te maken met de Bestemming van de dingen die je je zelf geeft. 'De verbeelding aan de macht' was ooit een populaire slogan.

Het geheim van de Camino
Heel vaak heb ik gehoord van mensen voor en tijdens de Camino dat diegenen die de Camino gedaan hebben er anders uit terugkomen. Er zou een nieuw mens in je groeien. Het is alsof je de Camino doet om iets te vinden dat verborgen lag en dat je dan tijdens de Camino gaandeweg zou (moeten) gaan vinden. De pelgrim die uitzijn omhulsel breekt, zodat er leven ontstaat dat vernieuwend is. De Weg kan door iedereen gelopen worden. Iedereen kan dus op zijn manier een antwoord vinden op het mysterie dat de Camino is. Ik heb mensen onderweg ontmoet die me schijnbaar teleurgesteld zeiden " ik heb nog niets gevoeld of grvonden...." , " waar blijft het nu, ik ben al een week weg en niets biezonders" tot mensen die een al vreugde waren over de overvloed van al de ervaringen. De vraag is of je op zoek moet zijn naar een beloning , naar iets dat van practisch nut is waarmee je eenmaal terug thuis bent veel mee kunt gaan aanvangen. Er is geen juist antwoord op de zin en betekenis Camino. Ik ervaar dat de betekenis en de waarde moet groeien vanuit het innerlijke vuur dat je ervaren heb. De warmte en liefde die je voelt voor het Leven en de mensen die je dierbaar zijn. Ik ervaarde tijdens de Weg op momenten de ontroering van de warme verbinding ,geluk en de rijkdom aan mogelijkheden en kansen . Het zoeken naar geluk is heel persoonlijk. Er is geen model om dit aan anderen te kunnen overdragen. Ik kreeg een verdieping van essentiele vragen in mijn leven. Voel me gesterkt. Beleefde dat menslievendheid en rechtschapenheid de essentie is van het mens-zijn. Het gaat erom een te zijn, het centrum te vinden in het hart, alles lief te hebben, zonder eigenbelang ... Een hele opdracht. Een levenswerk dat nooit ophoudt.
Sterk voor mij was de beslissing om de Camino te doen, uit het patroon te stappen. Het woorden geven aan de vele belevingen en inzichten. Ik voelde mijn bron van creativiteit aangeboord . Heb innerlijke en fysieke kracht ervaren. Dit is voor mij het meest waardevolle. Ik heb voortdurend mijn intuitie gevolgd, datgene wat sterker is dan de ratio. En zoals Coelho het zo mooi zei : de Weg "liep mij".

Bon Camino

William Strobbe