Het antwoord op de niet vraag

Dinsdag 27 april
Azofra - Santo Domingo de la Calzada. 18 km

Woensdag 28 april
Santo Domingo - Belorado
28 km

"Het antwoord op de niet vraag."

Twee dagen lang lopen we onder volle zon. Huib als reisgezel heeft na de inwijdingsdag de stramheid uit beenspieren en heup verwerkt en loopt gezwind mee. Dapper en rechtop, stap voor stap mee Ultreia . Op je bijna 73 jaar mee op weg gaan. Gelukkig is Huib een geoefende stapper. Jaarlijks doet ie lange tochten met zijn zwager in de bergen. De therapie tot eeuwige jeugd . Onze voetstappen klinken dapper en helder op de pelgrimswegen. We passeerden kleine dorpjes als Sansol, Ventosa, Aleson. Op vele plekken zie je allerlei kleine en grote gedenktekens in en rond kerkjes en pleintjes die herinneren aan de eeuwenoude Compostela pelgrimstochten. De archetypische route. We passeerden een terrein waar pelgrims dag na dag, jaar na jaar kleine steenmannetjes hebben gemaakt van losse stenen. Het zijn oude heidense tradities waar stenen op elkaar gelegd worden op specifieke plekken waar veel passage is. Herkenningspunten en energetische knooppunten.
Zo zijn er eveneens langs paden die langs drukke wegen lopen regelmatig honderden kruisen gevlochten in het draadwerk die de wegen scheiden.
Mensen onderweg willen tastbare dingen achterlaten. Het gaat vaak gepaard met intieme gedachten en emoties van betekenis die door ieder bewust of onbewust als een geheime mantra gereciteert worden op het moment dat de steen gelegd wordt. Een ultieme wens voor geluk en voorzienigheid voor zichzelf of opgedragen aan iemand aan wie het op dat moment gegeven wordt. Net als een kaarsje branden.

In vroegere tijden waren de eenzame wegen onveilig door struikrovers die er niet voor terug deinsden de onschuldige pelgrims te beroven en zelfs te vermoorden. Vele pelgrims waren interessante prooien mits ze van alle stand en achtergrond kwamen. Vaak hadden ze kostbaarheden in hun mantelzak meegenomen. Er zijn vele mytische verhalen over roemrijke ridderordes met klinkende namen als' Ridders van het Heilige Graf', de' Militaire Orde van Sint Jacobus met het Zwaard ' , die ter bescherming van de pelgrims strijd leverden tegen de rovers . Zo is er het verhaal van ene Don Williamus den Brandtius die van de bescherming van de arme pelgrims een erezaak maakte. Hij wilde behalve strijden voor het Goede en misdadigers verjagen, ook de sterkste en dapperste ridder worden van de Weg van Santiago. Het duurde niet lang of de ridders van de vele clans vochten alleen nog maar onderling. De struikrovers konden opnieuw ongestraft hun gang gaan. Op een dag raakte hij zwaar gewond tijdens een van de vele gevechten met een aartsrivaal. Op zijn hospitabed werd ie verzorgd door ene Dona van Quinoomsas die hem met liefde en zorg met geneeskrachtige kruiden en aroma's van zijn vreselijke pijnen genas. Zijn fysieke pijn leidde tot waanzinnige nachtmerries. Geleidelijk transformeerde dit tot een existentiele pijn. Wat is de zin van het opscheppen en strijden over moed, prestatie en bezit? Hij kwam tot inzicht dat dit soort strijd tot niets leidde behalve ego-bevrediging. . Don Williamus besefte dat, terwijl anderen slechts roem zochten er veel verhevener doelen waren: de liefde voor de vrouw en het strijden voor de betere en rechtvaardige wereld. Zijn wonderlijke genezing wekte veel aanzien en respekt . Vanaf die dag durfde niemand meer op te scheppen over de moed en de ridders gingen weer over tot het bestrijden van de gemeenschappelijke vijand: de struikrovers die de pelgrims overvielen. Het aantal aanslagen op onschuldige peregrinos daalde met rasseschreden.
Gelukkig ben ik nog geen moderne struikrovers tegengekomen. Er zijn geen ridders meer om me beschermen. Kan wel 112 bellen.

Ik doorbreek een stilte tijdens het wandelen. Dagen lang had ik enkel mezelf als praatgezel. De interne dialoog die me voedde en voluit vooruit deed gaan was mijn enige bron van inspiratie . Ik realiseer dat het goed is om in deze fase van de Camino mijn verhalen de vrije loop te laten. Huib is een aandachtige toehoorder. Terzijde meld ik een af en toe een autobigrafische stoornis. Datgene wat ik in de voorbije weken tijdens de vele uren dat ik gestapt heb de revue zijn gepasseerd, uit ik nu. Het zijn verhalen, bevindingen en inzichten. Ik praat over mijn ouders, mijn liefde, mijn verbindingen, mijn werk, mijn zekerheden en onzekerheden, de poespas, de vraagstukken, de toekomst..... Ik merk een mooie balans waarbij het positieve gesterkt wordt en negatieve gedachten een loutering ondergaan. Als ik al momenten van zwaarmoedigheid had zijn die nu lichter geworden. Het is zoals Rick uitnodigde tot doen : bekijk je zorgen en maak ze lichter, durf ermee te lachen. Niet weglachen, dit zou dom zijn. Wel de essentie begrijpen. Datgene waar het om gaat. In zijn context plaatsen van relativiteit.

In Santo Domingo de la Calzada had ik bovendien nog een biezondere ontmoeting. Slenterend door de smalle straatjes was ik op zoek naar de goeie plek om te zitten en te mijmeren. Een ietwat verdoken pleintje had een klein resto met open deur. Stapte binnen en aan de toog zat een man een bocadillo te eten. Ik bestelde een glas vino blanco. Keek de man aan en vroeg, soy peregrino? Uit zijn antwoord hoorde ik dat ie nederlander was. Hij had in 11 dagen aan een ritme van 150 a 200 km per dag vanuit Boskoop (Leiden) naar hier gefietst op een racefiets met een klein pakketje bagage.. Ik stond perpleks en verbaasde me. Waw, dit moet je maar doen. Ik dacht aan mijn ritme en dacht aan het onwaarschijnlijke ritme van de ander. Het is s'mens eigen vergelijkingen te maken. Liet hem en ging buiten zitten. Elk zijn ritme dacht ik. De een op de fiets, de ander te voet . Waren we naar hetzelfde op zoek? Ik zag Huib langs het pleintje passeren. We zouden samen dineren. Even later stapte de racefietser buiten. Er ontstond eeen nieuw gesprek en we bestelden vino blanco. Die begon rijkelijk te vloeien doordat er een boeiende dialoog ontstond. Erwin was een internist-oncoloog uit Leiden. Had, net als ik een sabbatical , wel korter, wel even er uit. Uit het patroon. Bewust, en tot verwonderig / niet helemaal begrijpen van zijn omgeving. Iets voor zichzelf neerzetten, in allerinsdividueelste vrijheid en met een gedreven persoonlijke intentie. Tijd nemen om na te denken in een biezonder context. De man was door zijn professie erg dicht bij ingrijpende processen van mensen. Kanker, chemotherapie en hoop op leven en dood. Deze ambachtsmensen, zoals ie zichzelf noemde, hebben kerkhoven in de geest. Niet dat ze dat willen, maar omdat het leven zo onvermijdelijk beslist. Een zware last om dragen. Een geestelijke en mentale belasting en verantwoordelijkheid met een ongekende intensiteit. Hoe word je vrij van die belasting, hoe ontloop je de intensieve consultaties die uit de druk van de werkpraktijk ontstaan. De essentie van de eigen idenditeit. De alomaanwezige vraag. Wie ben ik, wat wil ik? Een sabbatical, net als voor mij was/is een betekenisvolle keuze. De Camino. Te voet of per fiets. Ergens naartoe, naar een plek van betekenis. Waar de Weg er naartoe inzicht brengt zonder op voorhand te weten wat het antwoord is. Is er een antwoord?
Rust in beweging brengen en beweging in rust zijn.

De Albergue was druk bezocht. Het aantal peregrinos op Weg neemt toe. Er onstaat een intens ritme. Om 6 h s'morgens waren we we wakker. 6.45 waren we alweer in de frisse ochtendschermering te voet onderweg. Altijd dichter of verder Tijd weer om de stroom te volgen.
William Strobbe