Vrijdag 9 april
Lelin/Lapujolle - Miramont
33 km
Zaterdag 10 april
Miramont - Usaz
35 km
Zaterdag 10 april
Miramont - Usaz
35 km
Taoist Ways to Peace:
'De Allerhoogste Mens heeft geen "ik";
De Goddelijke Mens heeft geen verdienste;
De Heilige Mens heeft geen naam.'
Vrijdag 9 april
'De Allerhoogste Mens heeft geen "ik";
De Goddelijke Mens heeft geen verdienste;
De Heilige Mens heeft geen naam.'
Vrijdag 9 april
Ik voelde een immense vreugde toen ik langs de geurende velden liep nadat ik de Gite had verlaten. Het was een zonnige dag en ik had besloten vandaag een langere trip te maken. Ik voelde me in m'n kracht. De voeten zitten goed , spieren van benen en rug op punt ,de rugzak in goede positie . Eerder had ik gelezen dat de eerste 8 dagen van een lange voettocht het lijf zouden uittesten op allerleid potentiele ongemakken : blaren op de voet, spierstramheid, scheenbeen en achillespees ontsteking, nek en rugspanningen ..... Je zou voor minder op Tocht gaan. Tot op heden niets dat me zorgen baart en " nul " blaar op de voet!
" Zorg voor je lichaam, dan zal de rest vanzelf sterker worden". (*)
Ik ervaarde een uiterlijk en innerlijk evenwicht dat me sterkte mijn Tocht door te zetten. In balans. Ik heb tot op heden al 330 km gestapt en al 7000m geklommen. Bijna heel Belgie door en de K2 top van de Himalaya in zicht. T'is maar dat vergelijking tot de verbeelding spreekt.
Als je naar een doel reist, is het heel belangrijk te letten op de weg. De weg leert je steeds de beste manier om er te komen, en hij verrijkt je terwijl je hem aflegt.
Zo is het ook als je een doel in het leven hebt. Dat kan beter of slechter worden al naargelang de weg die je kiest om het te bereiken, en de manier waarop je de weg aflegt. Ik realiseer me het gewoontepatroon thuis en op mijn werk. Een continue gejaagdheid in de geest. De evidentie van de routine die me slaaf maakt van de dagelijkse werkelijkheid. Ik breng mijn leven actief handelend door en reageer voortdurend op allerlei prikkels en situaties. Ik hou zo veel verschillende projecten draaiende. Die voortdurendheid bepaalt ook de rust en de onrust in de gedachten en handelingen. Ik onderken mijn levensthema. " Rust". Al heel mijn leven fascineert me dit thema. Ik zie mijn leven als een reis naar het vinden van Rust. Ik merk dat de deze Weg me steeds rustiger maakt en begin de dingen om me heen en de interne dialoogen over 'vraagstukken van de ziele' met andere ogen te bekijken.
Ik naderde een plek waar ik aan een oude spoorweg kwam. De spoorweg is niet meer in gebruik. Ik besloot de weg op het spoor te volgen. Zo liep ik ongeveer 8km op spoorwegbils. Stap voor stap altijd rechtdoor. Ik geraakte gewend aan het ritme van aandacht. In het vervallen station van Arzacq stapte ik af. Nog 5 km en ik zou de Gite bereiken waar ik zou overnachten. In de oude Mairie van een klein dorpje Miramont was een Gite ingericht. Ik was er niet alleen. Een moeder (Marie) en haar dochter (Emanuelle) waren eerder aangekomen. Vlakbij was er een bakkerij nog open voor de bevoorrading van het avondmaal. Je kon er wat bierblikjes , conserven en pasta kopen. L'unite fait la force en we legden samen wat we in soberheid konden fabriceren als avondmaal. Marie toverde nog wat geitenkaas uit haar rugzak. IK had nog cake van de avond voordien. De Gite was ingericht met kookgerei. We componeerden een lekkere maaltijd met simpele ingredienten. We praatten over het leven en werk. De moeder was blij en trots dat ze met haar dochter 14 dagen op stap ging. Het bracht hen dichter bij elkaar in hart en ziel. Ze zouden dit jaarlijks doen.
Zaterdag 10 april
Met wat oud brood en thee in de maag verliet ik de Mairie. Moeder en dochter maakten een korte tocht vandaag en hadden al gereserveerd waar ze straks naartoe gingen . Ze vonden het apart dat ik het nog niet wist. In drukkere tijden (vanaf mei) moet je wel reserveren als je niet op een matje op de grond wil slapen. . Gites geraken dan snel volzet. Een soort wet van de Camino is de pelgrims nooit de toegang geweigerd mogen worden onderdak te krijgen. Het is dan goed een matje bij te hebben. Dat kan je overal leggen. Dekens zijn meestal goed voorradig.
Na enkele kilometer stappen zag ik voor het eerst de toppen van de Pyreneen. Wat een prachtig panorama. Die witte toppen tekenden zich mooi af op de glooiende weilanden. Weer scheen de zon. Het is nog 120 km voor ik aankom in St Jean Pied de Port. Daar begint de Spaanse Camino.
Mijn weg voerde langs uitgestrekte wegen. De zon brandde hard. Het was zweten vandaag. Wat moet dit zijn in de zomertijd als het hier rond de 35 a 40 graden celcius kan zijn!
Bij warmte krijg je dorst, grote dorst. Ik had bijna geen water meer. Langs een steile weg passeerde ik een huis waar een man zijn planten water gaf. Ik dacht " zal ik maar water vragen". " Oh yeah, you are a pelgrim, sure with gaz or no gaz..." In het huisje woonde al 16 jaar de familie Higgins uit Lancaster. Ze genoten van hun pensioen(tje). Stereotiepe Britsen koppen. Hij was vroeger policeman en zij teacher. In hun woonkamer kreeg ik cola light , wat kan dit smaken. Ze zijn gewend aan passerende pelgrims. Hij vroeg of ik al vermagerd was , wat ik niet kon beantwoorden maar wel vermoedde. Hij wees naar zijn zwaar buikje " would be good for me! " zei ie al lachend. De twee straalden geluk uit in hun huisje dat ze heel goedkoop hebben kunnen kopen. In allle stilte en rust de kleine dingetjes van het mooie leven , in eenvoud. Ze wilden me tonnen fruit meegeven en de fles cola en water. Ik vulde mijn thermos met koud water. Ze wuifden me uit. Ik had nog 15 km te doen naar de plek die ik had gekozen om te overnachten.
Het werd nog een lange tocht onder de brandende zon . Ik voelde de moeheid doordringen in mijn lijf . Elke stap bracht me dichter bij de plek van rust. Toen ik in de verte het kerkje van Uzan zag was ik heel blij. Ik plofte mijn rugzak naar bij de voordeur van de Gite. Deze was tegenover een ferme waar de eigenaars woonden. Die waren (nog) niet thuis. Er lag een briefje binnen waar in mooi geschrift stond " on est de retour vers 19h, installez vous pelerin de passage, on pourra vous ravitailler en cas de necessite ". Ik fantaseerde me al bio-producten van de boer.
Ik nam een deugddoende douche.
Op een stoel installeerde ik me gelukzalig en genoot van de ondergaande zon. . In de tuin een ezel die luidkeels begon te balken en als backing vocals brullende kikkers. Wat een natuurlijk concert aan ongewone stemmen.
" Zorg voor je lichaam, dan zal de rest vanzelf sterker worden". (*)
Ik ervaarde een uiterlijk en innerlijk evenwicht dat me sterkte mijn Tocht door te zetten. In balans. Ik heb tot op heden al 330 km gestapt en al 7000m geklommen. Bijna heel Belgie door en de K2 top van de Himalaya in zicht. T'is maar dat vergelijking tot de verbeelding spreekt.
Als je naar een doel reist, is het heel belangrijk te letten op de weg. De weg leert je steeds de beste manier om er te komen, en hij verrijkt je terwijl je hem aflegt.
Zo is het ook als je een doel in het leven hebt. Dat kan beter of slechter worden al naargelang de weg die je kiest om het te bereiken, en de manier waarop je de weg aflegt. Ik realiseer me het gewoontepatroon thuis en op mijn werk. Een continue gejaagdheid in de geest. De evidentie van de routine die me slaaf maakt van de dagelijkse werkelijkheid. Ik breng mijn leven actief handelend door en reageer voortdurend op allerlei prikkels en situaties. Ik hou zo veel verschillende projecten draaiende. Die voortdurendheid bepaalt ook de rust en de onrust in de gedachten en handelingen. Ik onderken mijn levensthema. " Rust". Al heel mijn leven fascineert me dit thema. Ik zie mijn leven als een reis naar het vinden van Rust. Ik merk dat de deze Weg me steeds rustiger maakt en begin de dingen om me heen en de interne dialoogen over 'vraagstukken van de ziele' met andere ogen te bekijken.
Ik naderde een plek waar ik aan een oude spoorweg kwam. De spoorweg is niet meer in gebruik. Ik besloot de weg op het spoor te volgen. Zo liep ik ongeveer 8km op spoorwegbils. Stap voor stap altijd rechtdoor. Ik geraakte gewend aan het ritme van aandacht. In het vervallen station van Arzacq stapte ik af. Nog 5 km en ik zou de Gite bereiken waar ik zou overnachten. In de oude Mairie van een klein dorpje Miramont was een Gite ingericht. Ik was er niet alleen. Een moeder (Marie) en haar dochter (Emanuelle) waren eerder aangekomen. Vlakbij was er een bakkerij nog open voor de bevoorrading van het avondmaal. Je kon er wat bierblikjes , conserven en pasta kopen. L'unite fait la force en we legden samen wat we in soberheid konden fabriceren als avondmaal. Marie toverde nog wat geitenkaas uit haar rugzak. IK had nog cake van de avond voordien. De Gite was ingericht met kookgerei. We componeerden een lekkere maaltijd met simpele ingredienten. We praatten over het leven en werk. De moeder was blij en trots dat ze met haar dochter 14 dagen op stap ging. Het bracht hen dichter bij elkaar in hart en ziel. Ze zouden dit jaarlijks doen.
Zaterdag 10 april
Met wat oud brood en thee in de maag verliet ik de Mairie. Moeder en dochter maakten een korte tocht vandaag en hadden al gereserveerd waar ze straks naartoe gingen . Ze vonden het apart dat ik het nog niet wist. In drukkere tijden (vanaf mei) moet je wel reserveren als je niet op een matje op de grond wil slapen. . Gites geraken dan snel volzet. Een soort wet van de Camino is de pelgrims nooit de toegang geweigerd mogen worden onderdak te krijgen. Het is dan goed een matje bij te hebben. Dat kan je overal leggen. Dekens zijn meestal goed voorradig.
Na enkele kilometer stappen zag ik voor het eerst de toppen van de Pyreneen. Wat een prachtig panorama. Die witte toppen tekenden zich mooi af op de glooiende weilanden. Weer scheen de zon. Het is nog 120 km voor ik aankom in St Jean Pied de Port. Daar begint de Spaanse Camino.
Mijn weg voerde langs uitgestrekte wegen. De zon brandde hard. Het was zweten vandaag. Wat moet dit zijn in de zomertijd als het hier rond de 35 a 40 graden celcius kan zijn!
Bij warmte krijg je dorst, grote dorst. Ik had bijna geen water meer. Langs een steile weg passeerde ik een huis waar een man zijn planten water gaf. Ik dacht " zal ik maar water vragen". " Oh yeah, you are a pelgrim, sure with gaz or no gaz..." In het huisje woonde al 16 jaar de familie Higgins uit Lancaster. Ze genoten van hun pensioen(tje). Stereotiepe Britsen koppen. Hij was vroeger policeman en zij teacher. In hun woonkamer kreeg ik cola light , wat kan dit smaken. Ze zijn gewend aan passerende pelgrims. Hij vroeg of ik al vermagerd was , wat ik niet kon beantwoorden maar wel vermoedde. Hij wees naar zijn zwaar buikje " would be good for me! " zei ie al lachend. De twee straalden geluk uit in hun huisje dat ze heel goedkoop hebben kunnen kopen. In allle stilte en rust de kleine dingetjes van het mooie leven , in eenvoud. Ze wilden me tonnen fruit meegeven en de fles cola en water. Ik vulde mijn thermos met koud water. Ze wuifden me uit. Ik had nog 15 km te doen naar de plek die ik had gekozen om te overnachten.
Het werd nog een lange tocht onder de brandende zon . Ik voelde de moeheid doordringen in mijn lijf . Elke stap bracht me dichter bij de plek van rust. Toen ik in de verte het kerkje van Uzan zag was ik heel blij. Ik plofte mijn rugzak naar bij de voordeur van de Gite. Deze was tegenover een ferme waar de eigenaars woonden. Die waren (nog) niet thuis. Er lag een briefje binnen waar in mooi geschrift stond " on est de retour vers 19h, installez vous pelerin de passage, on pourra vous ravitailler en cas de necessite ". Ik fantaseerde me al bio-producten van de boer.
Ik nam een deugddoende douche.
Op een stoel installeerde ik me gelukzalig en genoot van de ondergaande zon. . In de tuin een ezel die luidkeels begon te balken en als backing vocals brullende kikkers. Wat een natuurlijk concert aan ongewone stemmen.
William Strobbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten