Luisteren naar het groeien der stenen

Woensdag 14 april
Uhart Mixe - Ostoban
9 km

Luisteren naar het groeien der stenen

7.45h. Het houtvuur in de gelagkamer straalde een aangename warmte uit. De twee overige pelgrims Manu en Catherine met wie ik de avond voordien samen gedineerd had waren al op. De waard bracht ons koffie, melk en lekker vers brood. Ik had een betere nacht gehad dan de vorige. Toen sliep ik met hen op dezelfde kamer met 4. Voor hen was het vandaag de laatste dag stappen. De waardin vond ons blijkbaar sympathieke gasten en dronk een kop koffie mee. 'Elke pelerin die passeert' vertelde ze 'brengt zijn eigen ruimte en zijn eigen verhaal en kenmerken'. Ze is opgegroeid in deze plek. Haar vader, een overtuigd Bask, had de oude hoeve omgebouwd tot herberg. 'Er is wel veel veranderd. Vandaag de dag willen de mensen alleen nog met de auto reizen'. De pelgrims dat is iets anders, die staan met de voeten op de grond. Ze verkiest enkel pelgrims als gast. Ze grapte met een belgische groep (met auto's) die hier ooit verbleef en alles bij zich hadden, van koelkast volgeladen met bier en etenswaren. Die waren enkel uit op goedkoop slapen. Ik dacht dat dit typisch was voor nederlanders, het kan verkeren.

Ik maakte vandaag een korte tocht. Het is altijd goed iets compleet rustigs te doen. Tijd nemen om stilte toe te laten. Niet dat het wandelen dit niet doet. De Zenmonniken 'luisteren naar het groeien van de stenen'. Een levenskunst en bijzondere intensieve meditatieve uitdaging. In mij trilt het verlangen de diepere betekenis van de Weg in actief en non-activiteit te laten groeien. Mijn eeuwige duale werkelijkheid . Het doen versus rust. Geestdrift drijft me innnerlijk en uiterlijk tot beweging. De passie tot het doen, het manifesteren. Het dagelijkse schrijven is hier een uiting van. Doe ik met plezier en toewijding. Wat me in den beginnne van de Tocht toch een beetje onrust gaf 'zal ik het wel halen' , ben ik nu grotendeels vergeten. Ik ga ervoor. Letterlijk en figuurlijk. Nu denk ik voornamelijk aan de zon boven mijn hoofd, de natuur rond me te beleven en aan de opwindende mogelijkheid de Weg in zijn essentie te ervaren. De gedachten aan thuis , werk en andere dingen des levens worden anders, krijgen een herkadering. Het gaat om de geestdrift. De verrukking. Met hart en ziel in iets geloven, een innerlijk stuwen. Dit geeft het gevoel van sterk te zijn, zo sterk dat ik heel veel aankan. Dit leidt dan ook tot rust en kalmte. Een innerlijke kracht die zorgt dat ik op het juiste moment de juiste beslissing neem. De magie dat een mens veel meer kan dan ie denkt. Ik geloof in die zin in de waarde van mijn werk als een soort 'gids' in het managementopleidingswerk. Mijn werk als een van de bakens des Levens. Het Leven met de grote "L".