"De voet van de pas"

Donderdag 15 april
Ostaban - St Jean-Pied-de-Port
23 km

"De voet van de pas"
De Via Podensis
Cahors (30/3) naar St Jean-Pied-de-Port (15/4) : 445 km
El Camino Frances
St Jean- Pied-de-Port (16/4) naar
Compostela (--) : 800 km

Benat Eyharts was een uitstekende gastheer in zijn Gite Ferme Gosixto Exteo . Uit volle borst zong de man Baskische liederen tijdens het avondmaal de avond voordien. Zijn vrouw Lucie serveerde met elegance Baskische streekgerechten (hoog zoutgehalte, niet altijd even goed voor de nachtelijke maag). Ik bevond me in gezelschap met 9 andere gasten die allen in de Gite verbleven. Het leek een bejaardenclub die op pelgrimstocht was. Ik was de jongste van de groep. Behalve twee Bretoense vrouwen en een Duits koppel , ik schatte ze mijn leeftijd, bestond de rest uit tafelgenoten van 70+ ers. Kranige mannen die al vele jaren een aantal weken een deel van de Camino doen. Op hun ritme. Ze hebben de tijd en het geloof. Ze genieten ook met volle teugen van hun oud worden. Levensgenieters. Je bent nooit te oud om te genieten en nog gekke dingen te doen. De oudste, in mijn ogen de wijze van de groep, was een wijnboer uit de St.Emilion. Zijn domein 'Le vieux moulin' haalde jaarlijks nog medailles en onderscheidingen onder de 'grand crus' op een wijnbeurs in Parijs. Zijn kinderen runnen nu het bedrijf. De bescheidenheid en goedlachsheid sierde hem. De Compestela route maakte deel uit van hun leven. Het hield hen jong van geest, beaamden allen. Ik hoorde straffe verhalen over het Spaanse gedeelte van de Camino. Overvolle gites met soms 120 bedden, nachtelijk lawaai, mindere sanitaire voorzieningen...Maar wel prachtig. Het had de eigen charme die je moet ondergaan.

Ik bereid me stilaan voor op Spanje. Ik heb tot op heden 17 dagen quasi alleen gelopen en ben amper mensen tegengekomen. Ik heb daar erorm van genoten.
Als ik de verhalen mag geloven wordt het straks veel drukker. Zeker in de mei maand. 2010 is bovendien het Heilig Jaar. Honderdduizenden zullen naar Santiago de Compostele trekken. Korte en lange tochten. Aanpassen aan het onvermijdelijke.

Ik verliet de Gite met de ochtendzon die opkwam. Prachtig ontsluierde die zich boven de heuvels. Het rook ook heerlijk fris.

Ik maakte vandaag mijn voorlaatste tocht door Frankrijk.
St Jean-Pied-de-Port was de bestemming. Dit stadje is de uitvalsbasis voor de Spaanse route : de poort van de pas. . Veel pelgrims uit alle mogelijke delen van de wereld komen er aan met de trein en beginnen daar hun Camino. Het stadje is eveneens het knooppunt waar verschillende Compostela routes uit Frankrijk elkaar kruisen.

Ik naderde St Jean en het begon te regenen. De regen was ik precies vergeten . De laatste dagen was ik verwend met volle zon. Een beetje triomfantelijk liep ik door de oude stadspoort de kleine straatjes van St Jean binnen. Mijn stappen weerklonken vredig op de kasseien. Net zoals zo velen anderen dit doorheen de eeuwenoude geschiedenis hebben voorgedaan. Een vleugje ontroering.

Er was een andere soort bedrijvigheid dan ik gewend was tot op heden. Ik zag toeristen kuieren door de straatjes met souvenirs en andere winkels. Ik passeerde een koppel waarvan de vrouw tegen haar man zei naar mij wijzend "c'est un pelerin". Ik knipoogde. Zijn de pelgrims ook niet een beetje 'bezienswaardigheden' , 'objecten van commercie' , 'karikaturen' ? Het doet de streek in elk geval goed aan de commerce. Het zal nimmer veranderen. Het was, is en blijft een pelgrimage bestemming voor eeuwig. In een van de straatjes zag ik een bordje "chambres a louer". Belde aan en een kranig oud madammeke lachte me toe. Al 50 jaar ontvangt ze pelgrims van allerlei slag. Ze leidde me door haar donkere huis naar de tweede verdieping. Krakende trappen. Het rook naar oudheid en boenwas. Hier was de tijd stil blijven staan. Ze wees me een kleine nette kamer, dubbelbed en oude kast met vergaan bloemtjesbegang. Ik zag het goed zitten.

Ik mengde me tussen de bezoekers aan de stad. St Jean heeft een prettige sfeer. Bezocht het huis van ' les amis de St Jacques'. Daar kunnen de nieuw aangekomenen hun geloofsbrief voor de Camino halen. Die heb je nodig straks in Spanje als je in sommige Albergos van de Kerk wil verblijven. Ik had die van mij al eerder gekregen via het Vlaamse Compostela-genootschap. Samen met het stempelboekje dat je bij iedere overnachtingsplek kunt laten afstempelen. Een doe-dingetje. Ik heb ondertussen al 15 stempels van de plekken waar ik overnacht heb. Een bewijs dat ik straks in Compostela nodig heb voor een mijn "oorkonde" van pelgrim . Ja, zelfs hier zijn er 'controleposten'.
Leuk ritueeltje.

St Jean heeft een mooie kerk. Het getuigt van betekenis door de eeuwen heen. Het is gewijd aan de Apostel Jacobus. Ontelbare pelgrims zijn hier gepasseerd en hebben hier gebeden. Wat een energetisch veld. Ik zette me neer op een bank en verzonk in stilte. Was alleen. Ik had een kaars aangestoken. Vele kaarsen branden. Het vormde een mooi lichtspel. Kaarsje branden is een oud gebruik. Is het bijgeloof? De stilte van de kerk deed me goed.

Tot op heden is alles goed gegaan. Ik wenste me via de symolisch aangestoken kaars de innerlijlke zegen dat mijn tweede deel dat morgen begint goed zal verlopen.
Ik dacht ook aan thuis, Kristine en andere dierbaren. Mogen allen het goed hebben. Ik dacht over de liefde, de echte liefde, liefde die de drijfveer is van alles en die de mens wijs en mild maakt.

William Strobbe