De wake-up call

Maandag 5 maart
La Romieu - Condom
15 km

De wake-up call
Een boodschap van het hart.

7h. De klokjes van het kerkje klingelen een zacht ochtendconcert. Een prettige wake-up call. Ik rook koffie en geroosterd brood. Een geur van zaligheid en oude herinnering. De ontbijttafel staat gedekt. Wat kun je meer hebben. Wat een verwennerij. Gastvrouwe Anne-Marie komt binnen met een pot geurende koffie en warme melk. Ze hecht waarde aan lekker brood aan de gasten aan te bieden. Het smaakt heerlijk samen met de home-made confituur. Jean- Pierre komt binnen en begint een verhaal over de Maya Kalender die in 2012 een acopalyptische wereld transformatie voorspellen.
Hoe ie er toe kwam weet ik niet maar het opende een poort van herinneringen voor me. Weer een pakkende synchroniciteit die refereert naar een ingrijpende belevenis in mijn leven en die aan de basis ligt van mijn Camino.

Op 13 october 2009 had ik met mijn goede vriend Patrick afgesproken mee te gaan naar een lezing in het Antwerpse Oost-West centrum over de Maya Kalender. In een klein zaaltje vol met volk deed een Nederlandse man uit Bergen op Zoom een verhaal over de Maya Kalender. Hij had er recentelijk een boek over geschreven. Eea was aanleiding nav een ingrijpende belevenis in zijn leven. Op z'n 40- ste had ie een serieuze burn-out. Hij was tot voor die tijd het proto-type van de hardwerkende immer vooruitwillende ICT man bij een grote bank. Onbegrensd, vol overgave en zichzelf in essentie voorbij aan het hollen . Tot ie plots in het grote zwarte gat viel en alles voor hem instortte. Zware ongrijpbare tijden raakte zijn zin voor leven. Hij besloot andere dingen te doen , de wereld in te trekken. Los te laten. Hij ontdekte tijdens een van zijn reizen in Mexico de Maya filosofie. Het begon hem dermate te boeien dat ie het ging onderzoeken. Dit leidde tot een hele reeks omzwervingen, verdieping en publicaties over het thema. Hij vertelde vol bezieling over zijn ervaringen en inzichten.

Na afloop van de lezing gingen Patrick en ik een pint pakken in een cafe vlakbij.

En hier opnieuw een bijzondere contstatatie die ik vandaag al wandelend ontdekte.
Het cafe bevond zich op de hoek van de Lange Lozannastraat en Van Schoonbekestraat. 50 m daarvandaan is m'n moeder grootgebracht in een pand dat nu grotendeels verbouwd is. Enkel de oude voordeur is er nog. Ik herinner me ' Vincentelli - een fabriek in geconfijt fruit'. M'n grootvader , van Baskische origine, was er concierge. Een stuk familiegeschiedenis passeerde de revue. Wellicht ook dat ik daar ben ontstaan. M'n moeder was 17 en vader 19. Waar ging je destijds (53 jaar geleden) als jeugdig geweld je lustvolle passie uitleven!? Ik werd een kind uit een jeugdige liefde. Ik schrijf dit nu omdat ik geloof dat het verhaal, de plek en het moment betekenis heeft die ik nog niet helemaal bevat. De Weg zal wellicht Inzicht brengen.

Ik praatte met Patrick na over de avond, het burn-out verschijnsel van de spreker en zijn drastische keuze nadien. Ik voelde al de hele tijd een vervelend zeurend gevoel in m'n armen. Dit was al enkele dagen in m'n lijf. Ik dacht, dit gaat wel over. We namen afscheid en reden beiden huiswaarts. Die nacht had ik een bijna slapeloze nacht, vond geen weg met die zeurende pijn in de armen. Ik ging zeker de dag nadien naar de dokter gaan.

14 october begon met een slap en lamlendig gevoel. Ik dacht een buikgriep die het hele lijf murm doet voelen. Huisdokter Patrick Belde riep volgnr 83 binnen. Daar zat ik dan. Hij nam bloed, ik werd onwel. Dokter Belde zei dat ie toch voor alle zekerheid een cardiogram ging nemen. De machine printte uit...en ....ik zag hem bijzonder onrustig doen. "Je moet met spoed naar het ziekenhuis". Wat hebben we nu , dacht ik met schrik. Binnen de 5 minuten stonden er 2 ambulances , loeiende sirenes en urgentie-arts. Voor ik het wist lag ik op een draagberrie, infuus, en zuurstofmasker. Ik voelde helemaal niets, alleen vestomming en diepe emotie. Ik was overleverd aan de medici. Ik belande voor observatie op intensive care van Sint Jozef te Malle. ((Sorry Ma, dat je dit wellicht nu zo moet lezen, had het anders aan u verteld, uiteindelijk is alles goed gekomen!)) Ik was zonder het zelf te willen plots hartpatient. Rondom mij veel ellende van mensen die acute hartinfarcten hadden. Een diepe confrontatie met het leven. De cardioloog, symathieke man , vol ernst en ironie zou 2 dagen later m'n kransslagaders onderzoeken via cathederisatie in het Middelheim ziekenhuis. Ik lag aan de apparatuur gekluisterd en was afgesloten van de wereld , van alles dat me lief was. Is dit het leven..... gonsde door me heen. Hoopte dat het allemaal niets was, een fait d'hivers, een onbenul..... Alles behalve het einde van het mooie! Dit mijmerde ik ook toen ik van het ene hospitaal naar het andere vervoerd werd. Stel dat ik niet meer buiten mag, niet meer die kleine dingen kan/mag doen die het leven de jus geven van overgave, klasse en vreugd. Het bleek al bij al mee te vallen. Na 4 dagen , goed rapport van het onderzoek. Hart helemaal goed, geen vernauwingen. Maar toch. Er was iets fundamenteels geraakt in me.
Geraakt door en in m'n hart. Net als die andere Baak collega's: Harry Starren met een infarct, Valentijn Ouwens met hartritmestoornis en implantaat van een pacemaker, Bert Van Hees met open hart operatie.... Allemaal mannen van de Baak met een gezonde mind-set en toch geraakt in/door het hart.
En voor elk van hen bijzondere invloed op hun levenswandel.

Ik ervaarde het hart-incident als een wake-up call van 1ste orde. Klopt het leven dat ik ah volgen ben? Is de wijze waarop ik leef de goede weg? Het voelde bij wijlen heel beklemmend na de ziekenhuistijd.

Ik ervaarde de nood aan tijd en afstand te nemen van de innerlijke en uiterlijke hectiek die ik rond mezelf heb opgebouwd.
Ik besloot dat het hoogtijd was een langere tijd uit m'n werk te stappen. Uit mijn patroon te stappen. Een Sabbatical te nemen. Een oude droom , de Tocht naar Compostela te doen , dwarrelde op. Ik besloot de keuze te maken in overleg met thuis, De Baak en in essentie ook met mezelf.
De keuze voelde goed.

De weg van La Romieu naar Condom verliep vlot. De zon straalde volop. Het was een korte wandeldag. Rond 15 h liep ik de hoofdweg van het stadje Condom op en merkte algauw een Gite op met de mooie naam 'Le champ d'etoiles'. Ik belde aan . Een jongen deed open. Ik was weer de enige gast. Installeerde me boven. Het was een pas geopende gite en ik was de derde gast sinds de opening die er verbleef. Het was Paasmaandag, feestdag. In Condom was het heel stil. Alles was toe. Amper volk op straat. Waar waren de mensen? De kathedraal van Condom was open. Ik wandelde binnen, stilte. Een enorm Christus-beeld sierde een zijportaal. Wat heeft het Cristendom toch met het lijden van Jezus Christus? Beseffen we allemaal de rijke symboliek van de leer van Christus? Godsdiensten verdienen verdieping om de ware boodschap te begrijpen. De institutie Kerk heeft daarin een ambigue rol gespeeld van dubbele moraal, nog steeds trouwens.
Ik wandelde terug naar de Gite en nam een rustpauze. Ben in slaap gevallen.

William Strobbe