De Heilige Jacobus

Maandag 12 april
Argagnon - Navarrenx
26 km

Dinsdag 13 april
Navarrenx - Uhart-Mixe
36 km

De Heilige Jacobus

Maandag
Ik verliet de familie Champetier de Ribes van de Gite de Cambarrat met een goed gevoel. Mooi gezin, aangename plek om te zijn. Het leven van de Gitiers is een van voortdurende afwisseling in ontmoetingen. Iedere dag opnieuw. Mensen komen en gaan. Zeker met drukkere tijden die voor de deur staan. Vanaf mei tot en met october zullen vele honderden pelgrims (duizend) aankloppen op zoek naar een geborgen onderdak. Het is de eeuwenoude mystieke Traditie die de Jacobus/Compostela route zo aantrekkelijk maakt. Elke pelgrim doet het op zijn manier, zoekt en maakt zijn eigen Tocht. Ieder heeft een expliciet of impliciet verhaal, reden om deels of de hele route te doen. De apostel Jacobus de Oudere, daar gaat het om. De Inspirator, de Beschermheer, de Heilige.

Ik passeerde een kerkje in Sauvelade. Het grensde aan een verlaten Cistercienzer-klooster uit de 12de eeuw. Alles eromheen straalde plechtigheid uit. Ooit was hier een bakermat van hard labeur en godsdienstige bedrijvigheid. Op de velden hierrond heeft veel bloed gevloeid, hier zijn veel veldslagen geleverd met godsdienstig motief.

Ik stapte het kerkje binnen. Diepe stilte. Mijn stappen klonken hol. Een groot beeld van de patroonheilige Jacobus begroette me. Rond het beeld lagen tientallen gesigneerde jacobschelpen en stapels briefjes met woorden, wensen en gedachten. De mens zoekt heil in het geloof. Mensen verlangen via devote verering naar zieleheil. Hoop op een beloning van de ongrijpbare Goden. Geluk wellicht, gelukkig zijn; daar willen mensen veel om geven. . De mens is gemaakt om gelukkig te zijn. Doch velen beleven vaak andere drukkende werkelijkheden.
" Volmaakt geluk is het op de juiste tijd komen van de drijfveren." (*) 'God is geen wraak, God is liefde' was een zinnetje in het nederlands dat op het stapeltje lag.

Ik ervaarde een gevoel van blijdschap. De Weg doet me goed. De Weg die ik aan het lopen ben is de Weg van de innerlijke kracht. De tocht die eerst voornamelijk een fysieke beproeving was, omdat ik bezig was met lijf, vorm en doel, het oude patroon, begint nu te veranderen in genot. Het genot van het zoeken van het avontuur. Een onthechting van bindende gedachten en emoties.

Desondanks alles mocht ik de fysieke realiteit niet vergeten. De rugzak was geen ons lichter geworden en de voeten moeten verder stappen. Onder een straffe zon was het behoorlijk stijgen en dalen. Langs mooie veldwegen en uitgestrekte landerijen en akkers zag ik de bergen van de Pyreneen steeds dichter komen. Boeren ploegden hun akkers om met ronkende tractoren. Geuren van omgeploegde aarde drongen tot me door. Daartussen de kleine stappende Pelgrim. Steeds verder.
Ik naderde Navarrenx. Een oude versterkte omwalde stad. Het stadje is in een schaakbordpatroon aangelegd. Er was rustige beweging. Op een plein voor de Mairie was een cafe met goedgekozen naam ' L'arret des Pelerins'. Ik bestelde een cafe au lait. Twee locale kerels knikten me toe . Ze rookten zwijgend zware tabak. Ik voelde hun onderzoekende blik en groette terug . Kreeg wat gemompel terug. De goedbuikige cafebaas prijsde enthousiast zijn menu de Pelerins aan. De Gite communal was vlakbij. De Gite had nog 1 plaats over. Het zou een nacht op een kamer met 4 worden.

Rond 19h begaf ik me naar het cafe. De tafel was gedekt voor 10 Ik ontmoette een fransman die ik al eerder had ontmoet. Leuk terugzien. We dronken een glas op de Camino. En nog een. Hij liep tot St Jean Pied de Port en dan terug naar huis na 3 weken stappen vauit Lyon . Groepseten ken ik van de Baak, met de vele groepen die ik heb begeleid. Nu ben ik deel van een gezelschap van reizende onbekenden. Boeiend hoe het gaat. Alle tafelgenoten waren fransen ( Parisiense madammen en Bretoenen) en een duits koppel. Een gesprek ontspon zich over 'le nationalisme'. Navarrenx grenst aan Le Pays Basque. De Basken, de Bretoenen, de Ieren, Les Flamands separatistes .... Alles passeerde bij wijlen in heftigheid de revue. Wat drijft volkeren naar culturele eigenheid en autonomie? Ik was vertaler van dienst voor de duitsers die beperkt frans spraken. Tussendoor de wijn, streekbereide linzen, steak en frites, creme brulee.
Heerlijk smullen.

Ik slenterde nog even door het stille stadje. Sliep in kamer 4 bed 13. Ik heb bijzonder slecht geslapen. Naast me had ik een onschuldige fransman die alle toonaarden van snurken beheerste. De nacht duurde lang. Besloot oordoppen te kopen voor de grote gites in Spanje.

Dinsdag
De dag zette kil aan. Ik verliet Navarrenx , stapte via een grote brug de Gave d'Oleron over, een van de grote rivieren van de regio . Eeuwen geleden moesten de pelgrims in gammele bootjes deze rivieren overpeddelen. Het leven van reizende pelgrims is aanzienlijk veranderd. De essentie dezelfde.

Het zou een lange tocht worden vandaag. Na bijna 9 uur onderweg zijn naderde ik mijn dagbestemming Uhart-Mixe. De laatste km waren zwaar. Had bovendien een afslag overgeslaan die de weg iets inkortte. In gedachte, in extase? Ik liep de laatste km langs een drukke baan. Regelmatig stapte ik iets opzij voor trucks die lichtjes uitweken maar wel een drukverschil veroorzaakten. Het kan lang duren als je moe bent en verlangt naar rust. Toen ik het bordje Uhart-Mixe naderde was ik heel blij. Ik zou overnachten in Baskenland. De herberg Ostatua was mijn halte . De waardin zag mijn opluchting bij aankomst. Ik ontdeed me van de rugzak, nam een stoel en pufte uit. Met een glimlach bood ze me een glas fris water aan met citroensap. Dat deed deugd.
William Strobbe