Duellin Banjos

Zondag 11 april
Uzas - Argognole
26 km

Duellin Banjos

Madame Perenaux maakte heerlijke koffie. De room van de verse koeiemelk dreef in het pannetje waarin ze de melk opwarmde. Op tafel stokbrood met boter en jam. De boerestiel is niet meer zoals vroeger, zei ze met krachtige stem. Wat een sterke madam , dacht ik. Haar man zat naast me en beaamde met rustige ogen. Ze waren op pensioen en zetten hun ambachtelijk werk nog steeds verder. Hun huidige veestapel bestond nog uit 12 koeien. Jaren geleden hadden ze meer dan 100 koeien. Dieren hebben vergt een consequent ritme van aandacht. Om 8h opnieuw koeien melken. Ze hoopte dat hun jongste zoon de ferme zou overnemen. Weinig waarschijnlijk zo bleek want de jongeman droomde van verre reizen maken. Het stille dorpje koesterde grote en kleine stories net zoals in de Vlaamsche Stijn Streuvels boerenverhalen. Families met vele kinderen en kleinkinderen met tal van tradities en rituelen. Haar oudste broer, een mais-teler en altijd celibatair gebleven, woonde vlakbij. Eenzaam . Ze had nooit begrepen en blijkbaaar ook nooit gevraagd (!) waarom ie nooit een vrouw heeft gehad die bij hem kwam inwonen. . Ik dacht aan het reality programma op VTM , boer zoekt vrouw. Zie de commerciele karikaturen voor me.

Ik zou vandaag een korte tocht maken. Het was tenslotte zondag, rustdag. Ik bleef nog wat genieten en zitten lezen en schrijven in de tuin van de Gite. Het rook naar gemaaid gras dat door de zon is opgedroogd. Ik voelde me geinspireerd door alle indrukken uit de voorbije dagen.

Onderweg naar mijn volgende bestemming werden de paden steeds glooiender. Ik nader de uitlopers van het hooggebergte. Ik liep over veldwegen en asfalt. Het was heel stil. Regelmatig rook ik barbecue geuren, zag mensen rondom tuintafels zitten met glazen in de hand en volle tafels. Genietend van de zondag, in gezelligheid.

Ik dronk een koffie in ' Brasserie du Sport ' op het marktplein in Arthez. De enige plek die open was. Op een groot scherm dreunde "Paris-Roubaix'. Ik zag de renners stoffig zwoegen over de kasseien van de 'hel van het Noorden'. Aan de toog een paar wieler-amateurs die vlot pastis drinkend 'hun' tour van de dag met kennis en ervaring becommentarieerden. De beste stuurlui staan aan wal. . "Ce Boonen, il est comme Poulidor", verkondigde een van de mannen driftig aan een tafeltje toen ie hoorde dat ik uit Belgie kwam. Ik supporterde voor onze Tom, de Leeuw van Vlaanderen. De renners hadden nog 115 km te zwoegen. Toen ik vertrok zei ik tegen de cafebaas , "moge straks de beste winnen". 'D'accord'!

La Gite de Cambarrat zou mijn volgende stopplaats worden. De gite lag aan de rand van een bos. Prachtig huis. Ik bedacht "Gitier" (Gitiere voor de vrouw) , een door mezelf ontworpen woord voor de ondernemers van een gite. Blijkbaar is er nog geen officieel woord hiervoor in gebruik. Dit werd beaamd door gitier Nicolas, hij was daar nog niet bij stil blijven staan. Un nouveau mot est ne!

De gite was een aangename plek.
Ik mijmerde over thuis, mijn vrienden. Had net een hartverwarmend belletje gedaan met Kristine, die me enthousiast vertelde dat alles OK is thuis en met haar. Blij dat ik het zo goed stelde en trots op mijn Tocht.
Een dichter heeft ooit gezegd dat niemand een eiland is. Om de goede strijd te strijden en onze weg te maken hebben we hulp nodig. We hebben mensen die dicht bij ons staan nodig, en als onze vrienden en dierbaren niet in de buurt zijn, moeten we van het alleen zijn ons belangrijkste wapen maken. Alles om ons heen moet ons helpen de noodzakelijke stappen te zetten om bij ons doel te komen. Rick had me gisteren nog een kort berichtje gestuurd uit NewYork. "There is no destination, but the path opens you." Alles moet een persoonlijke uiting zijn van de wil om de goede strijd te strijden. Ik lever iedere dag op mijn Tocht een wils -oefening die me voorwaarts doet stappen. Het brengt me in een flow. Ik ervaar het als een krachtig innerlijk energetisch veld.

Nicolas was de kok van dienst voor mij als enigste gast. We waren bijna leeftijdgenoten en allebei tweelingen. Het klikte in onze blikken. Hij had 7 kinderen bijna allen genaamd naar bijbelse figuren. Niet dat ie zo vroom en devoot was, het geschiedde zo. Verschillende zonen en dochters zag ik in het huis bezig zijn. Hij schonk wijn en we praatten over onze facinaties. Een vader van een groot gezin is ook een beetje een manager, zei ie geestdriftig. Ik vertelde over mijn werk met groepen in leiderschap-ontwikkeling en hoe boeiend ik dat vind. Hij was getriggerd door 'zelf-zeker' zijn en de interne moetens die hij zichzelf oplegt. Het heeft effect naar zijn kinderen hoe hij met hen om is gegaan (en nog steeds doet). . Ik herkende de drang naar het 'goed' willen doen. Wat tot interne druk kan leiden. Het perfectionisme als neurose. Loslaten was de boodschap. Training van de geest Onderscheidende wijsheid ontstaat in de kunst van het loslaten en zo meester- en leraarschap ontwikkelen (en vaderschap) . Er is sprake van een erudiet meester als een spiritueel leraar erudiet is op zijn terrein en zijn onderwerp beheerst. Nicolas was gefacineerd door muziek. Hij speelde al van kinds af aan gitaar en later banjo. Hij kan geen noten lezen, speelt op horen, the inner voice . Op intuitie.
Laten we muziek spelen zei ik. Ik speel een beetje gitaar. De banjo en gitaar haalde ie in een mum van tijd. Ik herinnerde ' duellin banjo' , het prachtig stukje uit John Boormans film ' Deliverance'. Vroeger op geoefend. Nog nooit samen met een echte banjo gespeeld. Nicolas tokkelde vrolijk, ervaren vingers gleden over de smalle snaren. Het klonk fantastisch. Duellin Banjo is een vraag /antwoord melodietje. Onze akkoorden vonden harmonie. Nicolas brak los met het solo-tokkel ritme. Waw! We hebben lange tijd samen gespeeld. Ik heb van de meester geleerd.

William Strobbe