De Voorzienigheid

Auvillar-Lectoure
34,5 km

De Voorzienigheid

Een deugd met onbekende wendingen....

7.45. Mijn ontbijt werd geserveerd in het gezellige restaurant dat aan de Gite aangesloten was. De vorige avond had ik er al een heerlijk specialite de la maison veroberd (kip a la Gers). Het interieur straalde artistiek temperament uit. Een combinatie van feminine smaak - veel spiegels gedrapeerd met hoeden en sjaaltjes - en masculine presence - een oude biljarttafel , stoelen, muziekinstrumenten ea objecten omgekeerd aan de muur opgehangen. . Ik vroeg het de waardin, ze bevestigde de beider smaken. In hun vorig leven hadden zij en haar man een succesvol blues-cafe in Lille. Ze verlangden weg van de stad en vielen op deze plek a la campagne. Het gaat niet goed met de commerce in de regio vertelde ze. De crisis slaat hard toe, mensen geven minder geld uit. Ver van de grotere steden is het vaak overleven voor jonge mensen die enkel in de drukke tourisme maanden de kost beter kunnen verdienen. Haar zoon en docher runnen het resto, zij en haar man de Gite. De kracht van familiebedrijven. Als er goede verstandhouding is tenminste, en dit bleek hier zo te zijn. Bij mijn ontbijt kreeg ik een heerlijke crepe au sucre. De waardin was een maitre crepiere. Ik proefde de kunst. Ze was vol van verhalen van pelgrims die een groot deel van het clientele zijn. Zo herrinnerde ze zich een heel oude man, tres maigre en felle ogen, die enkel vloeibaar eten kon verdragen. Hij wilde, als laatste wilsbestemming de hele Weg alleen vanuit Straatsburg lopen en wist dat ie kon sterven op de Camino. Hij zou onderweg ook gestorven zijn.
De Weg kent Heilige doelen.

Ik verliet Auvillar onder een bewolkte hemel. Geheel open voor nieuwe ervaringen. Na een uur stappen midden de glooiende velden stopte 100m voor me een auto. Ik dacht een boer die z'n veld komt inspecteren , er worden hier veel aardbeien gekweekt in lange rijen overkoepeld door plastiekbescherming. Hij bleef draaien rond de auto tot ik passeerde en hij naar met toe kwam. Hij had een map in de hand, weg verloren dacht ik! Ik keek hem aan, bolle brilglazen en lachte met een klein mondje naar me . Opende een map als een handelsreiziger .
'Vous connaissez Jesus?'. Ik zag een bijbel pronken en gekleurde foldertjes met Jesus erop. Die wil me troosten of zieltje winnen. Ik kreeg flash backs van vroeger toen ik Jehova getuigen in de stad ontmoette. Dit type mensen hebben een sterke bekeringsdrang. Ik bedankte de man, zei dat ik mijn Boek bijhad, groette hem vriendelijk en stapte verder. Herinneringen bleven komen. Laastst ook op de Groenplaats in Antwerpen toen ik de devote Hare Krischna volgelingen in hun roze kleding al zingend zag huppelen en eveneens gekleurde foldertjes met wierookstokjes zag uitdelen. Alle levende wezens willen gelukkig zijn of worden. En elk zoekt zijn weg.
Ik stapte verder. Mijn Weg.

Ik liep langs kleine wegeltjes, passeerde mooie boerderijen. Bij een van hen stond een tentje opgesteld. Ik naderde en op een tafeltje stond een thermos, water, eieren en propere kopjes. Aan de tentstok hing een Mariabeeld en 2 Jacobschelpen. "Pour les Pelerins, pour vous" . Geschenk van de Hemel. Ik keek rond, zag niemand. Schonk me lauwe koffie uit de thermos en nam een ei. Hier wordt voor ons gezorgd. Bedankt beste mensen.

Ik besloot Rick te beluisteren. Meditatieve input voor de dag.
De 4 richtingen van manisfestatie. Welke richting ga je? Elke richting heeft een archetypische betekenis.
Ik visualiseerde de volgende aardse richtingen :
+Zuiden : what would you like to accomplish and achieve?
+Noorden : wat heb je te ruste te laten, tijd van rust te geven?
+ Oosten : wat groeit er in je, wat ontstaat, wat ' kiemt ' er?
+ Westen : wat heb je achter te laten, welke ballast sleur je mee?
Ik liet de woorden binnendringen al voorwaarts stappend. Betekenis groeide. Gedachten dwarrelden door mijn geest als vogels.
Ik liep nu Zuidwaarts.

Doel was vandaag te overnachten in een gite a la ferme. Het begon lichtjes te regenen. Na een tijd voelde ik de koude in m'n lijf kruipen. Niet prettig. Mijn Jack Wolfskin jas bevrijdde me van onbehaaglijk voelen. Het bleef lichtjes regenen. Ik naderde de Ferme de Barrachin. Zag er mooi uit. Verlangde naar platte rust. Klopte aan en een vrouw op pantoffels deed open . On est ferme, ma famille vient ce soir.... Hmm, jammer, had er naar uitgekeken. Nog minstens 2 uur doorstappen was de boodschap. In de verte donkere wolken. Ik zag de bui al hangen.

15 minuten later hoorde ik gedonder boven me. Haalde m'n zeil boven. De wind die opkwam galmde door de bomen. Het werd donkerder en binnen de minuut keihard te regenen. Minder leuk, zeker met de wetenschap dat ik op de boerderij had kunnen blijven. Goh, ik verwenste enigzins de boerderij madam. Door de gietende regen, modder en wind baande ik m'n weg. Op de kaart wist ik een kortere weg dan de GR. Langs een drukke baan. Het bleek heel gevaarlijk. Auto's raasden langs me heen. Wat duurde de tijd . Ik zag het bord "Lectoure 3km". Nog even. Toen ik aan de grens van het stadje kwam, klaarde het plots op en brak de zon door! Het spelletje van de weergoden. Een bestelwagen stopte naast me . Een man nodigde me uit voor een lift. Aardig. Ik bedankte.

Op de hoofdlaan was veel beweging. Ik kruiste aan de overkant de 2 fransen weer. Zij waren 'droog'. Voor de 4 de keer al. Een groet van aan de overkant. De 5 de keer drinken we een glas. Ik vond een Chambres D'Hotes. Enige gast weer. Installeerde me en na een warme douche ging ik het stadje in.

Ik dronk een wijntje in de plaatselijke kroeg met veel stamgasten zo bleek. Aan de toog typische figuren , wijd gesticulerend. 2 TV schermen stonden aan. Een enkeling stond voor zich uit te staren, zichzelf in de spiegel te bekijken. Hij dronk pastis. Naast me 4 Noren met zichzelf in gesprek. Pelgrims?

In reataurant ' Le Bienvenue' at ik lekker. Het is zaterdagavond en ik mijmerde over Antwerpen, de Dageraadsplaats en andere plekken. Daar wordt zeker weekend gevierd. En op het leven gedronken. Sante.

William Strobbe