Pamplona , de bruisende stad

De Jacobschelp

Dinsdag 20 april
Pamplona

Pamplona , de bruisende stad

Dinsdag was een rustdag.
Een dagje Pamplona.
Ik was gewend geraakt aan de stilte en de vrijheid van het platteland en de bergen. Al de voorbije dagen lang had ik genoten van de natuur die zo dicht bij was. Dit alles verdween toen ik in Pamplona aankwam en de bewegwijzerde route met de Camino icoontjes volgde die me door de stad loodste. Bussen, auto's en vooral weer veel volk en drukker leven. In de stad zag ik ook behoorlijk veel rugzakken bewegen. De peregrinos herken je aan de schelp/coquille die ze aan hun rugzak geknoopt hebben. Een soort symbool en insigne van intentie. An sich bijzonder dat een collectief teken zo snel als onderling herkenningsteken wordt aangeknoopt. De universele mens is toch een beetje kudde dier "somos peregrinos". De identificatie met een groep. Heb het ook gedaan. Heb er geen moeite mee. Het bungelt aan mijn rugzak, een beetje verborgen.
Je kan er ook zonder, want je loopt er niet sneller mee. Ik doe het een van de dagen af. Ik zal het in een zijzakje steken. Wie weet wat Jacobus zal zeggen in de hemel. Het gaat toch niet om de uiterlijke tekenen.

Ik kwam in Pamplona zelfs al bekenden tegen die ik op eerdere plekken ontmoet had. De ontmoetingen dan hebben altijd iets hartelijks. We doen allen de Camino en passeren allen dezelfde plekken. Het lijkt op momenten een lange processie van lieden uit alle mogelijke plekken van de wereld. Allen op Weg naar de "Compostela" - "het veld van de ster". De route naar de ont-dekking van de ster en voor velen wellicht de eigen innerlijke ster. Op de achtergrond van de Weg schuilen natuurlijk de fundamentele vragen : wat betekent het precies om deze Tocht te doen, wat voegt het toe aan de ontwikkeling van het Zelf. De Tocht zal door het doen de het geheim geleidelijk inzichtelijk maken wat je te vinden hebt. Of niet.

Pamplona is een mooie stad. Niet al te groot en het is er heerlijk rondzwerven door de smalle autovrije straatjes. Zoals eerder gezegd, soms lopen hier wilde stieren door. Ik had ook al eerder in de ochtend al uren lang zitten schrijven en mijmeren in het Gran Cafe Iruna. Later op de dag ontdekte ik aangename plekjes om te zitten, te kijken en weg te dromen.
Pamplona heeft indrukwekkende stadmuren, het Redin Bastion en Citadel, die in de tijd van de koningen van Navarra als voorbeeld dienden van een ingenieus beschermingsnetwerk tegen de talloze pogingen tot verovering en invallen tijdens vele oorlogen die er doorheen de Spaanse geschiedenis gevoerd zijn. Het biedt eveneens een een magnifiek panorama over de omliggende bergen. Pamplona ligt in een dal.
Ik bezocht de kathedraal in de late middag. De gotische vormgeving straalde sobere kracht en architectonisch meesterschap uit. Het was er kerkelijk stil en koud. In de donkere zijportalen zag ik zwaarmoedige schilderijen van een lijdende Christus, het Laatste Avondmaal, de Apostelen.
Als uit het niets begon plots een orgel te spelen. Het doorbrak de somberheid . Ik hoopte dat de Toccata's van Bach zouden volgen. En effectief, als een blikemflits... ik hoorde de hemelse openingsnoten van dit orgelmonument. Ik werd er stil van. Het stopte plots. Ik begaf me naar de orgelspeler en vroeg hem door te spelen. Hij verontschuldigde zich. Hij had de integrale partituur niet bij en gaf toe dat dit Bach stuk toch zo makkelijk te spelen was. Hij speelde de eerste reeks noten opnieuw en het vloeide over in een ander stuk.

Ik verliet de kathedraal. Een bedelaar stond aan de deur. Gaf hem wat geld. Even later rook ik de geuren van de wilde stad en van de Navaraanse cuisine. Van het profane naar het wereldse.

Pamplona verbergt in de kleine straatjes talloze restaurants , cafes en brasserias. Velen hebben een menu del dia dat echt niet in de beugel snijdt met lekkere dingen. De tapas pronken er verleidelijk aan de toog. De San Miquel en vinos vloeien eindeloos Rond 18h komt de avondlijke stad vol leven. Jong en oud , alles pronkt en siert, babbelt , grabbelt, drinkt en eet. Ik observeer en geniet van het schouwspel. Bestel een vino blanco en nog een. Een pelgrim in een stad die leeft en bruist. Een pelgrim die graag zijn wegt volgt. Solo. Immer weiter.

Het pension lag vlakbij. Begaf me naar het kleine doch OK kamertje met zicht op een binnenkoer. Morgen opnieuw de Camino.

William Strobbe