Tocht van Lascabanes naar Lauzerte.

31 maart 9h

Tocht van Lascabanes naar Lauzerte.

Hoeveel overtollige bagage sleur je mee?

Het ritme veranderen is geen sinecure. Deze ochtend opgestaan met de 'klassieke' gedachte: "wat heb ik allemaal te doen vandaag?" Ik leek nog thuis waar het dwingende ritme van de werkwetmatigheid me wees op mijn besef van verantwoordelijkheid. Ik ga voor de zaak , het werk ; het goed willen doen en zo snel mogelijk actief. De BB (Blackberry) als leidend vehicel in het kontakt met de wereld in handbereik. Wie heeft er nu (weer) gemaild over 'belangrijke' dingen des werkleven. Welk (gespreks)verslag(je) te lezen ? Welke activiteit to share met de lieden van de task- of andere force. Niets verkeerd aan an sich, wel een ritmisch patroon die me verslaafd maakt aan de dwingende band van het werkleven. Ik herinner me vaag de tijd dat dit allemaal niet bestond en ik geduldig moest wachten tot de postbode brieven met belangrijke dingen in de bus dropte. Nostalgie? Nee, ik vraag me bij wijlen af hoe ik vroeger de stroom aan informatie beheerste!

Deze ochtend dus. Ik besefte dat ik tijd had. Boekje en koffie als gezelschap. Tijd nemen en hebben. Ik gaf me schoorvoetend over. Het perspectief dit langer te kunnen gaan doen lokt verrukkelijk. Ik genoot van mijn ontbijt. Buiten scheen de zon. De meteo had beter weer voorspeld.

De eerste stappen vandaag met de rugzak voelde vers aan. Dapper op weg naar mijn volgende bestemming. Ambitie van de dag was mijn rugzak te ontdoen van een deel van het gewicht. Ik besef dat ik teveel last op mijn schouders draag. Is niet de beste positie op langere termijn. Te zware rugzak kan leiden tot knie- en voetproblemen. Hoeveel kan een mens verdragen als bagage? De metafysische betekenis drong tot me door. Welke ballast nemen we mee die ons beperkt in wat we werkelijk willen doen? In het eerstevolgende dorpje met postkantoor zou ik mijn rugzak lichter maken. Blijkbaar was ik niet de enigste die van deze dienst gebruik maakte. In het kleine postkantoor prijkte achter het loket een schap met een hele reeks postpakketten van klein naar groot. De postbeambte vroeg me wat ik wilde. Geef me een medium, die kan ik vullen. Met wat boeken (!) en klederen die ik de komende 2 weken niet nodig had. 2,6 kg woog het pakketje en dit werd post restante naar St Jean Pied de Port gestuurd. Het zal er 15 dagen blijven liggen anders wordt het doorgestuurd naar Belgie.

De rugzak voelde lichter. Na een koffie in het plaatselijke Brasserie Central zette ik mijn tocht verder. Verlost van wat ballast trotseerde ik de frisse wind en het stijgend pad. In het dorp kwam ik ook de eerste 2 pelgrims tegen die ook naar Compostela trokken. 2 Fransen die schijnbaar lichtere rugzakken droegen. De groet was kort, had geen behoefte een uitgebreide babbel te doen. Ik zie ze zeker terug mits we hetzelfde pad volgen. Het is nu nog geen drukke tijd van 'pelerins' had ik al gehoord van de vrouwe in de de Chambres D'Hotes. Het seizoen 2010 van de 'pelgrims' begint nu pas een grotere toevloed te krijgen. Ik hoorde dat hele groepen van pensionadas uit alle mogelijke landen (delen van) de tocht nu al beginnen te boeken. Veel Duitsers, Benelux, voormalige Soviet landen, Australiers en Japanners .... Gelukkig kom ik deze eerste dagen haast niemand tegen. Alleen met mezelf trotseer ik de natuur, de paden die klimmen en dalen. De wind waait me fris toe en de zon maakt het geheel tot een heerlijk geheel. In de verte zie ik dreigende donkere wolken. Gelukkig drijft de wind ze van me af.

Nog 10 km te stappen. Heel de weg alleen. In de verte zie ik iemand me tegemoet stappen. Na enkele minuten ontmoetten we elkaar. Een oude man begroet me. Hij is van de buurt. Waar kom je vandaan? Belgie! Ah, un Flamand. Les Flamands kunnen vaak goed Frans spreken. En, ga je naar Compostela? Ja! En dan een mooi moment ....Je vous felicite, jeune homme, c'est un long chemin qui fera vous bien. . Hij keek me aan doordringend, groette en hij wandelde verder. Au revoir. Waarvoor moest ik gefeliciteerd worden? Wat is het dat deze Tocht tot de verbeelding spreekt? Ik besef opnieuw het unieke van mijn traject, le Chemin, el Camino : de Vreemde Weg naar Santiago.

Ik dacht aan mijn Vader (72) . Had hem uitgenodigd de Weg een deel(tje) samen te doen. Dit samen met oude vriend Huib (72), ooit Franciscaner monnik, en mijn schoonpa Paul (78). Huib en Paul volmondig ja voor het avontuur. M'n Pa nog in overweging. Wat heeft hij (nog) los te laten, welke patronen te doorbreken? Ik ben nu onderweg, graag had ik dit n.a.v. deze tocht op de Weg gedeeld. Ik wenste dat hij 'ja' zou zeggen, zou mooi zijn. Met deze 3 'oude mannen'. We zouden heerlijk kunnen beleven wat het is te 'zijn' op deze mytische weg. Oud zijn is een gedachte (mede)ondanks de fysieke werkelijkheid.

Ik stapte verder. Weer een oude gezegde ' de laatste loodjes wegen het zwaarst' bleek waar. Voelde de moeheid, het verlangen naar rust. Na bijna 28 km. Ik naderde Lauzerte , historisch dorp op een heuvel. De laatste km woog zwaar, wat kan een klimmende weg lang zijn. Blij dat ik in de gite aankwam. Weer de enigste gast. Pelgrims worden steeds hartelijk onthaald zo blijkt, de gepensioneerde patron wilde zelfs eten voor me maken. Ik liet het zeker niet passeren. Moe en tevreden trok ik naar mijn kamertje. Een warme douche deed me goed. Het avondrepas was heerlijk. Samen met de patron en z'n vrouw lekker eten en gekoelde rode streekwijn gedronken. Verhalen verteld over het leven, de trekkende pelgrims en het politiek gedoe rond Sarkozy. Het was weer een mooi en intensieve dag.

William Strobbe
Chef de Baak Antwerpen

0031 6 222 04 799
www.debaak.be/antwerpen