De dingen om me heen met andere ogen bekijken

Donderdag 8 april
Manciet - Lelin/Lajujolle
23 km

De dingen om me heen met andere ogen bekijken.

In de stilte van de vroege ochtend werd ik wakker. Het was koud in mijn kamertje. Rillingen spreiden zich over mijn lijf. Had niet goed geslapen. Veel dromen die ik me vaag herinner. Een hoofd vol van gedachten. Wetenschap beweert dat we er gemiddeld 50.000 per dag hebben! Kies maar uit welke gedachte je hebt als iemand je vriendelijk vraagt " waaraan denk je? ". We selecteren automatisch.

Ik zie de zon door de ochtendmist doorbreken. Het belooft warmte voor de dag. De avond voordien had ik ook naar de prachtige hemel gekeken. Sterren fonkelden majestueus aan de machtige hemel. Niet gestoord door enige licht-verontreiniging die in Belgie een veel kleiner sterrenpanorama geeft.

De koffie met brood en jam smaakte heerlijk. Rond 10h stapte ik op. Ik passeerde een klein kerkje met insigne dat ooit een hospitaalkerkje was. Deur stond open. Sober ingericht. Achter het altaar bevond zich een groot schilderij van de apostel Jacobus. De bescherm-apostel van de Weg, de Man waar het sinds vele eeuwen allemaal om te doen is geweest en nog steeds is. De stilte in de ruimte bracht me in verbinding met de mystiek van de St. Jacobsroute die stilletjes tot me begint door te dringen.
Op een prikbord aan de uitgang ging een geel briefje : " waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn". Een bijbelse zin, " En waar uw hart is, daar zal de wieg van de Tweede Komst van Christus staan; net als deze (Jacobs) schelpen is de pelgrim op de Jacobusroute slechts het omhulsel. Wanneer dat omhulsel breekt, verschijnt het leven".
Ik dacht aan de grootmoeder gister die een grote rieten mand als wieg van haar nieuwe kleinkind met kantwerk aan het bekleden was. Zag de tederheid in haar ogen, verbeelde me haar blijdschap voor haar nieuwe kleinkind. "The God in me, sees the God in you" , de mantra van Rick galmt door me heen. Het kerkje verdween achter een heuvel. Ik voelde me gezegend.

Ik liep langs velden, akkers en vele wijngaarden. Het is de streek van de Gascogne en Madurin wijnen. Nogaro was het eerstvolgende dorpje. Ik dronk er mijn cafe au lait. Op het TV scherm klonken zwoele soul stemmen in een meeslepend ritme . Aan de toog een aantal mannen met de pint in de hand. Ze staarden, net als ik, naar de sensueel dansende mannen en vrouwen! Een overvloed aan prikkelende erotische symboliek. Ik verbeelde me even het leven van de mannen in het dorp. Ze weten dat er een reusachtige wereld bestaat die ze zich niet eens kunnen voorstellen en dan hun participatie eraan anders is dan hoe het in de TV clips eraan toe gaat. Het geluk heb je in je-zelf te vinden.

De weg liep vervolgens uren langs glooiende paden door een uitgestrekt bos. Ik kwam niemand tegen. Gelukkig waren de markeringen met regelmaat goed zichtbaar.
Het jeugdherinnerings angstbeeld te verdwalen in het grote bos kon ik niet ontkennen . Mijn Garmin GPS als gids voelde extra veilig.

Eenmaal het bos uit zag ik bordje dat verwees naar een Gite de Ferme op 5 km. Ik besloot dat dit mijn volgende halte zou worden.
IK werd hartelijk verwelkomd door Phillippe en z'n vrouw Veronique. De gasten gite was weer voor mij alleen. Samen met hun 2 jonge zonen hadden we een heerlijk avondmaal. We praatten over het leven op de campagne, zijn (nacht)werk op 30 km in een gehandicapteni-instelling , de uitbouw van hun gite .... Het gite verhaal van al de mensen die ik al ontmoet heb kent steeds opnieuw hetzelfde patroon. De Camino biedt mooi werk.

Ik had de haard aangestoken en boek in de hand dreef me de late avond in.

William Strobbe